Είναι ο φόβος της στιγμής ή είναι ο φόβος της αλλαγής που μας αναγκάζει να βγούμε από το comfort zone μας;
Δεν σου κρύβω πως πολλές φορές αναρωτιέμαι και ψάχνω το γιατί. Γιατί γίναμε έτσι. Γιατί είμαστε φτιαγμένοι έτσι. Γιατί φοβόμαστε να πούμε και να δείξουμε αυτό που σκεφτόμαστε και αυτό που νιώθουμε την κατάλληλη στιγμή, στους κατάλληλους ανθρώπους.
Δεν είναι εύκολο
Το ξέρεις και το ξέρω πως ο ίδιος ο εαυτός μας δεν είναι καν εύκολος. Δεν είμαστε εύκολοι στην αλήθεια, δεν αποδεχόμαστε εύκολα τις αδυναμίες μας, την απόρριψη και κυρίως την ζωή που δεν αποφασίζει πάντα να είναι όλα μέλι- γάλα.
Πολλοί από εμάς φτάσαμε στην πόρτα της αλήθειας μέσα από πολλή σκέψη και επώδυνη διεργασία. Πόσες φορές δεν σηκώσαμε το τηλέφωνο για εκείνη την σημαντική συζήτηση και το κατεβάσαμε μισό λεπτό μετά γιατί σκεφτήκαμε πως άλλη μία φορά θα προσπαθήσουμε να διαχειριστούμε τις σκέψεις μας μόνοι μας;
Δηλώνω ένας τέτοιος άνθρωπος
Ένας άνθρωπος που πολλές φορές φιλτράρει τα λόγια, τις σκέψεις και τα συναισθήματα του. Ένας άνθρωπος που παρότι λειτουργεί με την καρδιά, δεν ξεχνάει να ρωτάει την λογική για κάθε του βήμα. Και κάπως έτσι πολλές φορές η αλήθεια πάει περίπατο. Και καταλήγεις να κλαις, να χτυπιέσαι, να γελάς χωρίς να ξέρεις το γιατί. Να κοιτάς. Να σκέφτεσαι. Να επεξεργάζεσαι και λίγο πριν κλείσεις τα μάτια για να κοιμηθείς, να σιωπάς.
Η σιωπή δεν είναι λύση
Είμαστε μετέωροι μεταξύ του εαυτού που θέλουμε να αφήσουμε πίσω και του μέλλοντος που θέλουμε να έχουμε. Η στιγμή που ερχόμαστε αντιμέτωποι με μία δύσκολη κατάσταση στη ζωή μας, καλούμαστε να βρούμε τρόπους να τη διαχειριστούμε και να την υπερβούμε. Πρόκειται για μία «συνάντηση» με την απόγνωση και είναι μία βαθιά υπαρξιακή στιγμή που αν αφήσουμε να μας αγγίξει, μας μεταμορφώνει. Από εκείνη τη στιγμή, αναγνωρίζοντας ότι χρειάζεται να κάνουμε τη μετάβαση, ερχόμαστε αντιμέτωποι με την ευθύνη να πράξουμε ή απλά να μιλήσουμε. Να πούμε όλα όσα μας βασανίζουν, μας αρέσουν, μας χαροποιούν ή απλά μας κάνουν να συνυπάρχουμε.
Να συνυπάρχουμε
Όχι μόνο να υπάρχουμε. Είναι σπουδαίο να μαθαίνουμε να ζούμε με άλλους. Είναι υπέροχο να συνυπάρχουμε αρμονικά, και ακόμα πιο υπέροχο να το κάνουμε από επιλογή και όχι από ανάγκη. Νομίζω ότι είναι κρίσιμο βήμα για να είμαστε καλά, ατομικά και κοινωνικά, το να αποδεχτούμε ότι δεν μπορούμε να είμαστε πάντα σωστοί και καλοί σε όλα.
Δεν μπορούμε πάντα να τα έχουμε καλά με όλους και να χαϊδεύουμε αυτιά. Να αποδεχτούμε ότι κάποιος άλλος μπορεί να βλέπει καθαρότερα την κατάσταση και να ανοίξουμε μάτια και αυτιά ώστε να αναλογιστούμε και αν χρειαστεί να υιοθετήσουμε την κριτική του. Άλλωστε, μια άβολη αλήθεια μπορεί να μας βγάλει από μια δύσκολη θέση για πολύ περισσότερο χρόνο.
Η γενιά του «όλα καλά»
Έχουμε ξεχάσει να εκφραζόμαστε. Να λέμε ανοιχτά αυτό που νιώθουμε, αυτό που μας ενοχλεί, που αναμοχλεύουμε ξανά και ξανά στο μυαλό μας. Δεν μιλάμε, δεν επικοινωνούμε για να καταλήξουμε κάπου. Συνήθως κρυβόμαστε. Αποφεύγουμε να μιλήσουμε και να εκφραστούμε ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό.
Προτιμάμε να ζούμε με υποθέσεις, να φτιάχνουμε ολόκληρα σενάρια στο μυαλό μας, να ταλαιπωρούμε τον εαυτό μας αναλύοντας καταστάσεις και γεγονότα και σε μια ερώτηση του τύπου “τί έχεις;”, “πώς είσαι;”, οι απαντήσεις θα παραμένουν ακόμα αυτές: “τίποτα” και ”όλα καλά”.
Το ανεπανόρθωτο λάθος
Το μεγαλύτερο και πιο κοστοβόρο από ψυχολογικής άποψης λάθος είναι ότι καταλήγουμε να πληγώνουμε τον εαυτό μας γιατί αυτό που έχουμε το κρατάμε μέσα μας. Κι όσο κι αν προσπαθούμε να το πνίξουμε όλο αυτό, πάντα κάτι θα μένει μέσα μας που θα μας τρώει και κάποια στιγμή θα επανέλθει στο προσκήνιο και το χειρότερο είναι πως θα εκφραστεί με μεγαλύτερη ένταση από την πρέπουσα. Συναισθήματα λοιπόν που καταπιέζονται και απωθούνται, που θάβονται αντί να εκφραστούν στο σωστό τόπο και χρόνο, ξεσπούν κάποια στιγμή με μεγαλύτερη ένταση.
Η προσπάθεια μας να μιλήσουμε είναι το πρώτο βήμα, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Το να γνωρίζεις ότι προσπάθησες είναι πολύ σημαντικό όσο κι αν μοιάζει απλό και το μισό κλειδί της επιτυχίας στις διαπροσωπικές σχέσεις κρύβεται εκεί. Στην προσπάθεια να πεις και να κάνεις αυτό που νιώθεις.
Σε αλλά νέα, τα πιο ρεαλιστικά μας, εάν το οποιοδήποτε πρόβλημα εμμένει, ζυγίζεις τις επιλογές σου. Τι οφέλη και τι κόστος έχει η κατάσταση και η σχέση σου με τον τάδε άνθρωπο; Πόσο σημαντικός μοιάζει στην ζωή σου; Τι θα έκανες για να μην τον χάσεις από κοντά σου; Ποιοι λόγοι σε οδηγούν στο να φύγεις από εκείνον;
Το κλειδί των διαπροσωπικών σχέσεων
Η σωστή επικοινωνία είναι ολόκληρο το κλειδί για να επιτύχουν στον μέγιστο βαθμό οι διαπροσωπικές μας σχέσεις. Και οι επιτυχημένες διαπροσωπικές σχέσεις έχουν τις εντάσεις τους, όμως ο τρόπος με τον οποίο θα χειριστούν μια κατάσταση και οι δυο πλευρές είναι το μυστικό για να μην υπάρξει κάποια ανεπανόρθωτη ρήξη στη σχέση.
Ξεκλείδωσε την καρδιά
Ίσως εκεί που φοβάσαι να πας, να μιλήσεις ή να κοιτάξεις, να βρίσκονται όλα όσα αναζητάς. Κι αν φοβάσαι να το ζήσεις, σκέψου απλά πως είναι να ζεις με τους φόβους σου. Μάλλον μοιάζει πιο τρομακτικό. Σίγουρα είναι δυσκολότερο, δε νομίζεις;
Δεν σου λέω ότι είναι εύκολο. Δεν σου λέω πως η επιτυχία θα είναι σίγουρη. Δεν σου λέω καν τι είναι λάθος και τι σωστό. Σου λέω ότι το αξίζεις και ότι αξίζει, οφείλουμε να το αγκαλιάσουμε.
Πάρε λοιπόν για αρχή μια μεγάλη αγκαλιά την καρδιά σου και μη ξεχάσεις να πετάξεις τα κλειδιά της. Είμαι σίγουρη πως θα το ήθελε και η ίδια.
