Ραντεβού, φλερτ, σχέσεις, στάδια, πρώτες διαφωνίες, σημάδια, ορμόνες, έρωτας. Αναγκαία κακά ή ο σκοπός της ζωής; Δεν ξέρεις. Και ποιος ξέρει στο κάτω κάτω; Στην πραγματικότητα κανείς. Ξέρεις μόνο πως νιώθεις ότι βιολογικά φτιάχτηκες για αυτό. Για να εκτίθεσαι, να έχεις ταχυπαλμίες, να δίνεσαι, να τρως τα μούτρα σου ή τα μούτρα κάποιου άλλου. Στο τέλος, για να ξανασηκώνεσαι και να προσπαθείς και πάλι. Λίγο πιο σπασμένη, λίγο πιο δύσπιστη. Αλλά και πάλι δεν παραιτείσαι. Λίγοι έχουν παραιτηθεί από τον έρωτα. Και γιατί να το κάνουν;
Ενώ δεν παραιτείσαι, κάτι σε κάνει να μη μπορείς να νιώσεις το “μεγαλείο” αυτής της καταστροφής. Φοβάσαι ότι το όλο concept είναι κάπως υπερτιμημένο; Ότι τελικά δεν είναι αρκετό; Αλώθηκες και έχεις μείνει με τον φόβο ή απλά δε μπορείς; Σου είναι αδύνατο να πιστέψεις ότι υπάρχει και ότι το αξίζεις. Αυτό το τέλειο love story που καταλήγει με εσένα να περπατάς με το χέρι σου στην πίσω τσέπη ενός 75χρονου που κλείνετε πενήντα χρόνια γάμου.
Θέλεις στα αλήθεια να συζητήσουμε το γιατί φοβάσαι τον έρωτα;
Η ανεπάρκεια
Είναι παγίδα το να βγαίνεις και να εκτίθεσαι σε ραντεβού. Εναλλακτικά: σε μικρές προσωπικές παραστάσεις που ο καθένας από τους πρωταγωνιστές προσπαθεί να έχει το καλύτερο κλείσιμο σκηνής. Ξέρεις ότι λες ψέμματα και ότι τα δέχεσαι πίσω. Και μετά τι; Πες ότι ο αυτοσχεδιασμός λειτούργησε και δώσατε τις ερμηνείες της ζωής σας. Το υπόλοιπο δε μπορεί να είναι θεατρικό κείμενο. Μετά θα συμβεί ζωή. Τα προβλήματα δε θα είναι ποιος πλήρωσε για τα ποτά και πότε δόθηκε το σωστό φιλί. Μετά γίνεστε αληθινοί. Και την αλήθεια δεν την αγάπησε κανείς τελικά. Βλέπεις, έχετε δημιουργήσει δύο τέλειες ερωτευμένες φιγούρες. Με γεμάτες καθημερινότητες, πάθος για τη δουλειά τους, χόμπυ και καλούς φίλους. Πώς θα σταθείτε αντάξιοι αυτής της ουτοπίας; Πώς να πεις ότι ίσως κάποιες φορές δεν προτιμάς το σεμινάριο φωτογραφίες τις Πέμπτες; Θα φανείς ανεπαρκής. Πώς να διαχειριστείς ότι κάποια στιγμή θα σου πει ότι δεν έχει βενζίνη να έρθει να σε δει; Ή ότι δεν του αρέσει ο Κουαρόν όσο κατάλαβες εσύ; Θα φανεί ανεπαρκής. Φοβάσαι την ανεπάρκειά σας. Την “επάρκεια” ποιος την έχτισε όμως; Πόσα τσάμπα λεπτά των στιγμών σας μαζί; Θα μπορούσατε απλά να φιλιέστε σαν να έχει σταματήσει ο κόσμος.
Η μετριότητα
Πυροτεχνήματα και πεταλούδες. Μακάρι να κρατούσαν για πάντα. Μα αυτό δε συμβαίνει, κι εσύ το ξέρεις καλά. Κάποια στιγμή μπαίνει στη μέση η οικειότητα. Οι τέλειοι θεατρικοί χαρακτήρες πάνε περίπατο και μένετε εσείς. Δύο απλοί, καθημερινοί άνθρωποι που έχετε κάνει χώρο ο ένας για τον άλλο. Κάπως σταδιακά, χωρίς να το καταλάβεις εκείνος σταματάει να είναι ο έρωτας ή ο καλύτερος οργασμός σου. Μεταμορφώνεται σε Κυριακάτικα pancakes και στιγμές απομόνωσης με το tablet στο χέρι και χυμένο καφέ στο τραπέζι του σαλονιού. Το τέλμα σε τρομάζει. Το μετά. Το χάσιμο του πάθους και ο φόβος του να σε θεωρήσει δεδομένη. Αλλά και το να τον θεωρήσεις κι εσύ. Σου αρέσει να φοβάσαι πως μπορεί να τον χάσεις ανά πάσα στιγμή και το “δέσιμο” σε τρομάζει. Ζεις για το κυνήγι.
Τα πράγματα που δεν ξέρεις
Και όλα αυτά που “πρέπει” να είσαι. Βλέπεις έχεις γαλουχηθεί με το μότο “Μη γίνω όσα ήταν οι προηγούμενες γενιές”. Ναι, τον εαυτό σου πάνω από όλα. Τη διπλωματική σου, την καριέρα σου, τα βιβλία σου, η ζωή σου, οι εμπειρίες σου. Γεννήθηκες για να αποδείξεις τι μπορεί να κάνει μια γυναίκα. Όλα, και παραπάνω. Δοσμένο αυτό. Έτσι, η πιθανότητα να γίνει κάποιος άλλος (πόσο μάλλον ένας άντρας. Μακριά από ‘μας) κέντρο της ζωής σου σε τρομάζει. Αν σ’αρέσει να τον φροντίζεις; Αν πραγματικά νιώσεις την ανάγκη να πλύνεις τα ρούχα του, να του φτιάξεις καφέ ή να είσαι σίγουρη ότι έχει ζεστό νερό να κάνει ντους μετά τη δουλειά; Τι έγινε τώρα; “Έγινες η μάνα σου”; Αυτή η “σκλαβίτσα” πρέπει να μείνει κοιμισμένη στο υποσυνείδητό σου και εσύ να συνεχίσεις να είσαι ένας θεατρικός ρόλος.
Το φλερτ είναι το σανίδι σου και το “αντίο” όταν αρχίσεις να δένεσαι είναι το μεγαλύτερο κλείσιμο της ζωής σου. Αν πονάς; Πονάς. Αν φοβάσαι; Φυσικά. Φοβάσαι να φανείς αδύναμη. Αγνοώντας πως αν κάτι θέλει απαραίτητα ο έρωτας, είναι δύναμη. Δύναμη και θάρρος για να αντέξεις τον εαυτό σου στην πιο ευάλωτη μορφή του και να τον αφήσεις εκεί. Μέχρι να τα βγάλει πέρα. Αυτό που δεν καταλαβαίνεις είναι ότι ακόμα και η πιο δύσκολη εμπειρία, σε βγάζει δέκα φορές πιο δυνατή. Χίλιες φορές πιο έτοιμη να ζήσεις.
“You have to die a few times before you can really live”, που είπε και ο Bukowski.
Το παρελθόν
Φοβάσαι τα φαντάσματα. Βλέπεις, ο έρωτας είναι και λίγο ανταγωνιστικό άθλημα και οι παίκτες παίζουν με την ψυχή τους. Συγκρίσεις επί των συγκρίσεων. Εσύ κουράστηκες με τον ανταγωνισμό όμως. Από μικρή σε έναν αγώνα… Να δώσεις εξετάσεις, να διαβάσεις περισσότερο από τον διπλανό και λιγότερο από τον καλύτερο μαθητή της τάξης. Μη σε πούνε και “φυτό”. Να έχεις καλύτερους βαθμούς από την Αλίκη που “κοίτα τι ωραία γράμματα που κάνει και τα δικά σου ούτε που μπορεί να τα διαβάσει η δασκάλα”. Τον ένιωσες στο πετσί σου τον ανταγωνισμό, μπήκες στο ρινγκ, επούλωσες τα τραύματά σου, αλλά τώρα κουράστηκες. Στα συναισθήματά σου δε θέλεις κόντρα. Θέλεις ειρήνη. Και ένας άνθρωπος με παρελθόν σε βάζει να σκέφτεσαι τα φαντάσματα που οφείλουν να έχουν όλα τα παρελθόντα. Και αυτά έχουν πιθανότητες να ήταν καλύτερα από σένα. Σε τι; Κανείς δεν ξέρει.
Το τέλος
Πάλεψες με τους δαίμονες σου, αφέθηκες με κλειστά (σχεδόν) μάτια, και τώρα τι; Πρέπει να δώσεις τα χέρια με την αποτυχία; Τι σημαίνει “δε δούλεψε”; Τι να το κάνεις το “θέλω να είσαι καλά”; Αφού δεν ξέρεις να είσαι καλά χωρίς εκείνον. Δεν έπρεπε να βάλεις τον εαυτό σου σε αυτή τη διαδικασία εξαρχής. Υπερεκτιμημένος ο έρωτας. Σε αφήνει μισή. Πάντα σε αφήνει μισή. Είσαι πολύ έξυπνη για να αφήνεις τον εαυτό σου εκτεθειμένο και την καρδιά σου χωρίς την πανοπλία της. Τι κι αν η πανοπλία σου είναι placebo, τι κι αν το ένστικτό σου θέλει να μείνεις μισή; Πολλές φορές. Ξανά και ξανά. Μέχρι να καταλάβεις ότι είσαι ολόκληρη. Μέχρι να νιώσεις επαρκής. Μέχρι να δεις ότι εσύ θα καταλήξεις με εσένα και με όποιον αντέξει εσένα και εσένα. Μόνο επειδή είναι ελεύθερος να το κάνει. Ξέροντας ότι μπορείς να ζήσεις και χωρίς εκείνον. Μέχρι να σταματήσει να υπάρχει το σχεδόν σε παρένθεση, δίπλα στα “κλειστά μάτια”.
Μέχρι να καταλάβεις ότι τα γενναία κορίτσια έχουν ανάγκη να τσακίζονται από τον έρωτα.
