Ο έρωτας είναι το πιο όμορφο συναίσθημα που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος και συνάμα το χειρότερο. Είναι το ξεκίνημα μιας μέρας και η κατάληξή της. Είναι το πρώτο μήνυμα που θα σου στείλει να βγείτε πρώτη φορά και το επόμενο για να βγείτε ξανά. Είναι εκείνες οι μικρές λεξούλες του “σε σκέφτομαι συνέχεια” που βγαίνουν από το δικό του στόμα μέσα σε είκοσι διαφορετικές προτάσεις. Είναι ο τρόπος που κοιτάς το κινητό σου σε κάθε bling που κάνει.

Όμως είναι και το άγχος. Το άγχος του μήπως δεν θα σου πει ξανά να βγείτε και μήπως υπάρχει και κάποια άλλη. Μήπως το μήνυμα που σου έστειλε το πρωί είναι για να ρωτήσει κάτι αδιάφορο με εσένα και κόλλησε μια καλημέρα. Μήπως οι είκοσι προτάσεις δεν εννοούν ότι σε σκέφτεται μα ότι είναι στην δουλειά και βαριέται. Μήπως το bling του κινητού σου χτυπάει με ένα διαφορετικό bling απ’ ότι όταν ερωτεύεσαι; Ο έρωτας είναι ο φόβος, η αίσθηση της απώλειας, της απόρριψης και της ανάγκης. Ανάγκης κάποιου για να βρει τον εαυτό του μέσα από κάποιον άλλον.

Και αν με ρωτούσες τι κάνει ο έρωτας στον ανθρώπινο οργανισμό, θα σου έλεγα με σιγουριά ότι τον αποπροσανατολίζει. Γιατί για μένα ο έρωτας είναι ένας άνθρωπος που υποφέρει από κάποια ψυχική ασθένεια. Ένας άνθρωπος που νιώθει πως μπορεί να κάνει τα πάντα και ταυτόχρονα δεν μπορεί να κουνηθεί από το κρεβάτι του. Εκείνος που μπορεί να τσαντιστεί με κάποιον και μετά να τον κοιτάει σαν μικρό παιδί και να γελάει. Γιατί ο έρωτας αν δεν σε βρει απόλυτα προετοιμασμένο μπορεί να σε διαλύσει. Γιατί εκεί που σου δίνει κάτι, σου παίρνει πίσω ένα μέρος του ή δεν σου δίνει καθόλου. Και εσύ, σαν εξαρτημένος χρήστης του έρωτα πανικοβάλλεσαι, χτυπιέσαι και θέλεις λίγο ακόμη.

Γι’ αυτό οι άνθρωποι φοβόμαστε τον έρωτα. Γιατί όσο όμορφο συναίσθημα και να είναι, όσο καλά και αν περάσεις μέσα σε αυτό και όσα και αν σου δώσει, υπάρχουν οι φορές που θα καταλάβεις κάτι λάθος, που θα σε ακουμπήσει απλώς και θα φύγει, που δεν θα ανεχτεί την γκρίνια και τον χαμούλη που κάνεις συνήθως. Φοβόμαστε πως μετά από το πέρασμα ενός ανθρώπου δεν θα είμαστε οι ίδιοι. Δεν θα αφηνόμαστε το ίδιο εύκολα και δεν θα ονειρευόμαστε τον επόμενο. Γιατί καλός ο έρωτας, μα δεν σε αφήνει να τον απολαύσεις.

Οι άνθρωποι φοβόμαστε να δείξουμε κομμάτια του εαυτού μας. Φοβόμαστε να πούμε το πόσο προβληματικοί μπορεί να είμαστε γιατί θα χάσουμε τον έρωτα. Φοβόμαστε να παραδεχτούμε το πως νιώθουμε για κάποιο άλλο άτομο μήπως δεν νιώθει το ίδιο για εμάς. Φοβόμαστε να ζητήσουμε ένα δεύτερο ραντεβού γιατί “αν ήθελε θα ζήταγε” και μιλάμε με τις ώρες σε μια οθόνη που δεν έχει νόημα. Και έτσι ο έρωτας περνάει, εσύ δεν έχεις βγει το ραντεβού που περίμενες να σου ζητήσουν, απορρίπτεις, σε απορρίπτουν και καταλαβαίνεις πως τελικά έχεις χάσει τον έρωτα.

Μα τι είναι ο έρωτας; Ο φόβος της απόρριψης ή οι ταχυπαλμίες σε κάθε του μήνυμα; Είναι το άγχος του ότι δεν θα έρθει ένα επόμενο ραντεβού ή το κόκκινο χρώμα που παίρνει όλο σου το πρόσωπο σε κάθε του πρόταση και βλέμμα; Ο έρωτας είναι όλα αυτά μαζί. Είναι ένα μεγάλο μπέρδεμα που αν δεν κάτσεις να το ξεμπερδέψεις δεν θα το ζήσεις. Είναι το τηλέφωνο που θα σηκώσει για να σου πει “σήμερα σκέφτηκα ότι έχω να σε δω πολύ καιρό”. Γιατί ο έρωτας ενώ θα πρεπε να είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι το πιο δύσκολο. Και εμείς χάνουμε κάθε μέρα και κάτι επειδή φοβόμαστε να ερωτευτούμε, να δώσουμε κάτι χωρίς να πάρουμε κάτι πίσω, να ακούσουμε ένα “όχι” ή μια δικαιολογία στην άλλη άκρη της γραμμής και να νομίζουμε πως προχωράμε ενώ είμαστε στάσιμοι.

Το θέμα είναι πως κάθε σου φόβο τον λύνεις αντιμετωπίζοντάς τον. Σηκώνοντας το τηλέφωνο λέγοντάς τους παραπάνω στίχους ή ένα ταπεινό “τι θα κάνεις σήμερα” και δείχνοντας ότι σε νοιάζει. Όχι εσύ, εκείνος.