Είναι αυτές οι μέρες οι βροχερές, ο συννεφιασμένος καιρός, η φωνή που ακούγεται στο ραδιόφωνο που σε κάνουν να αναρωτιέσαι πως θα ήταν η ζωή σου μαζί με έναν ακόμα να ακούς τη βροχή αγκαλιά σε έναν καναπέ, να κάνεις σχέδια για το σαββατοκύριακο, να σιγοτραγουδάς μαζί του τραγούδια αγάπης. Το έχεις ζήσει κάποτε αλλά μοιάζει τόσο πολύ σαν μια άλλη ζωή, σαν αναμνήσεις κάποιου αλλού που σου έχει διηγηθεί, σαν σκηνές από ταινία. Σου λείπει και το θες, αλλά δεν έχεις τη δύναμη πια να το κυνηγήσεις. Δεν έχεις παραιτηθεί απλά δεν έχεις αντοχές πια. Ελπίζεις, εύχεσαι αλλά με μια απάθεια, μια συστολή. Το έχεις απομυθοποιήσει πια το όλο θέμα του έρωτα και όσο και αν κάποτε επεδίωκες τις έντονες στιγμές, τις πεταλούδες στο στομάχι, το μυαλό κολλημένο στον άλλο και το κινητό προέκταση του χεριού, τώρα πια θες κάτι άλλο. Κάτι ήρεμο, αληθινό, ειλικρινές, ώριμο. Όχι δεν σημαίνει ότι θέλεις κάτι ημίμετρο, θες κάτι να σε χαλαρώνει, να είναι η όαση σου στην ερημιά της καθημερινότητας και αν καταφέρει να σε αναστατώσει τόσο όσο κάποτε καλώς, διαφορετικά είσαι ευτυχισμένος και με μια αγκαλιά, ένα φιλί παρηγορητικό μετά από μια δύσκολη μέρα.

Νιώθεις ότι μεγάλωσες απότομα. Έχεις κουραστεί. Μετά από πόσα σ’ αγαπώ που άκουσες παύεις να το επιδιώκεις; Μετά από πόσα ανούσια κρεβάτια πας ένα βήμα πίσω και προστατεύεσαι; Δεν πιστεύω πια στις μεγάλες λέξεις, στα μεγαλεπήβολα σχέδια, στα όνειρα αγκαλιά κάτω από το πάπλωμα. Με λες κυνική; Με λέω ρεαλίστρια. Ζηλεύω αλήθεια τους ανθρώπους που μπορούν ακόμα να ερωτεύονται με μια ματιά, με ένα γέλιο. Έχω ξεχάσει τη τελευταία φορά που μου συνέβη και για να είμαι ειλικρινής αναρωτιέμαι αν μου συνέβη και ποτέ. Έχω δηλώσει ερωτευμένη και μάλιστα το πίστευα εκείνη τη στιγμή αλλά ο έρωτας δεν λένε ότι είναι κάτι δυνατό που σε σημαδεύει; Εμένα δεν με σημάδευσε ο έρωτας, με σημάδευσαν οι πληγές, η απογοήτευση, ο θυμός που παραδόθηκα άνευ όρων σε ανθρώπους που αποδείχτηκαν ότι δεν άξιζαν. Γιατί αν άξιζαν θα ήταν ακόμα εδώ. Δέχομαι ότι οι άνθρωποι αλλάζουν, και με αυτούς και οι ανάγκες τους, αλλά δεν μπορείς να δηλώνεις ότι αγαπάς τη μια μέρα και την επόμενη ο άλλος να μην είναι τίποτα για σένα. Πώς γίνεται να ξεαγαπάς σε μια στιγμή ποτέ δεν κατάλαβα πως γίνεται. Μπορεί τελικά να είμαι αθώα και όχι κυνική. Μήπως είναι αυτό η αγάπη, συμβατική ανάγκη για όσο καιρό τα δύο μέρη ταιριάζουν μέχρι το ένα να αποφασίσει ότι πια δεν συμφωνεί με τους όρους της σύμβασης; Εγώ την αγάπη έμαθα να τη δίνω άνευ όρων και τα χαρτιά τα έσκιζα και δεν διάβαζα τα μικρά γράμματα. Γιατί έτσι ένιωθα ότι είναι πραγματική. Οπότε μη με ρωτάς αν έχω πάψει να ερωτεύομαι, μπορεί και να μην ερωτεύθηκα ποτέ. Δεν ξέρω. Αγάπησα όμως. Δυνατά, αδιαμφισβήτητα και χωρίς να ζητώ ανταπόδοση. Γιατί δεν είναι συναλλαγή. Σου δίνω δυο κιλά αγάπης, δώσε μου τρία κιλά έρωτα.

Μπορεί να σου φαίνεται μπερδεμένο όλο αυτό και ίσως και να είναι. Ποτέ όμως δεν κορόιδεψα κάποιον, ποτέ δεν υποκρίθηκα κάτι που δεν ένιωθα. 100% αληθινή και αυτούσια. Και έλα πες μου εσύ πόσοι μπορούν με το χέρι στη καρδιά να το πουν αυτό και με το άλλο χέρι να μη τους μουτζώνει ο εαυτός τους. Είμαι γνήσια και αν με ρωτάς τι ψάχνω θα σου πω τίποτα. Ότι θέλω μου το παρέχω εγώ η ίδια και τη δύναμη και τη προστασία που εσύ αποζητάς. Εγώ ψάχνω κάτι αληθινό σαν και εμένα, με τις ίδιες αδυναμίες και ανασφάλειες, με τους ίδιους φόβους και σκέψεις, αλλά αφιλτράριστο και ουσιαστικό και ας είναι έρωτας με τα δικά σου δεδομένα και συντροφικότητα με τα δικά μου. Αλλά να είναι γνήσιο, εδώ δεν δέχομαι η τσάντα μου να είναι μαϊμού, θα δεχθώ να είναι το συναίσθημα;