Έχουν περάσει είκοσι χρόνια από τότε που η Amélie Poulain (Audrey Tautou), η μικροκαμωμένη ηρωίδα από τη συνοικία της Μονμάρτρης του Παρισιού εμφανίστηκε και έδωσε μια μικρή λάμψη στη ζωή μας.
Η Amélie Poulain, η πρωταγωνίστρια της τέταρτης μεγάλου μήκους ταινίας του Jean-Pierre Jeunet, είναι μια ονειροπόλα, ρομαντική και γενναιόδωρη σερβιτόρα, η οποία ελκύεται από τις μικρές απολαύσεις της ζωής. Είναι μια γυναίκα με έναν δικό της ασυνήθιστο τρόπο να κάνει τους συνανθρώπους της ευτυχισμένους, και η μοναχική παιδική της ηλικία την ωθεί να αναζητά συνεχώς μια ξεχωριστή σύνδεση με τους γύρω της.
Η ταινία απέσπασε κατά τη διάρκεια της κυκλοφορίας της διθυραμβικές κριτικές, αλλά ακόμα και τώρα, δύο δεκαετίες αργότερα, η πλούσια κληρονομιά της συνεχίζεται έχοντας εμπνεύσει ένα μιούζικαλ.
Ποιο είναι λοιπόν αυτό το στοιχείο που κάνει ξεχωριστή την ταινία μέχρι και σήμερα;
To Παρίσι ή η πόλη των ονειροπόλων
Η Amélie, έχοντας χάσει τη μητέρα της σε μικρή ηλικία και αδυνατώντας να αντιμετωπίσει τις απομονωμένες συμπεριφορές που χαρακτηρίζουν τον μυστηριώδη πατέρα της, αναζητά μια διέξοδο στη σύνδεση με τον κόσμο γύρω της. Παρά τη φαινομενικά ευαίσθητη εμφάνισή της, η Amélie είναι μια ζωηρή και πνευματώδης γυναίκα, η οποία θέλει να προκαλεί ένα γλυκό χάος στις ζωές των συνανθρώπων της. Σκοπός της; Να κάνει τους άλλους ευτυχισμένους και μαζί με εκείνους τον μοναχικό εαυτό της.
Κατά τη διάρκεια της ταινίας, η Amelie μας πιάνει από το χέρι και μας προσκαλεί να την ακολουθήσουμε στις γλυκές περιπέτειές της στο Παρίσι. Τα πλάνα της πόλης σε ταξιδεύουν και σε μαγνητίζουν, ενώ τα πλούσια κόκκινα και κίτρινα χρώματα της παλέτας της σε προσκαλούν να βιώσεις μια ζωή γεμάτη όνειρα.
Ίσως αυτό το συναίσθημα του ρομαντισμού και της καθημερινής μαγείας είναι το στοιχείο που προσδίδει μια ξεχωριστή πινελιά στην ταινία. Φυσικά, ο Jeunet χρησιμοποιεί σε πολύ μεγάλο βαθμό όλο αυτό το twist για να αναδείξει τις ιδιότροπες διαθέσεις της Amélie.
Στην ταινία ερχόμαστε αντιμέτωποι με την πόλη των ονειροπόλων, την πόλη όπου η μαγεία παραμονεύει σε κάθε γωνία και επιχειρεί να μας αποδεσμεύσει από τον εφησυχασμό μας. Κι ενώ ο κόσμος είναι συχνά ένας σκληρός τόπος, ο Jeunet και η δημιουργική του ομάδα τολμούν να φανταστούν μια πιο ευγενική πραγματικότητα, όπου οι ονειροπόλοι και οι καλλιτέχνες του κόσμου δεν είναι ακόμη κουρασμένοι από εξωτερικές δυνάμεις.
Η αίσθηση της απομόνωσης
Σε όλον αυτόν τον ρομαντισμό και τη μαγεία, έρχεται να ανατρέψει τα δεδομένα μας η μοναξιά που νιώθει η Amélie στο ήσυχο διαμέρισμά της. Ίσως αυτό πρόκειται για ένα καθολικό συναίσθημα και μια αναγνωρίσιμη αίσθηση που όλοι βιώνουμε αρκετά συχνά. Ναι, αυτή η αίσθηση της απομόνωσης είναι αρκετά οικεία σε όσους από εμάς ζουν σε μεγάλες πόλεις και ενώ είμαστε περιτριγυρισμένοι από πληθώρα ανθρώπων, στην πραγματικότητα νιώθουμε τόσο μόνοι.
Μήπως αυτό το συναίσθημα είναι αρκετά γνώριμο; Μήπως υπό τη σκιά της παγκόσμιας πανδημίας, η οποία μας κράτησε τόσο καιρό μακριά από τα αγαπημένα μας πρόσωπα και μας ώθησε στον εγκλεισμό και τη μοναχικότητα, μπορούμε να αντιληφθούμε τον λόγο που η συγκεκριμένη ταινία είναι πιο επίκαιρη από ποτέ;
Η ταινία είναι μια φαντασίωση που μας καλεί να βρούμε τη μαγεία γύρω μας
Ναι, το Παρίσι της Amélie μπορεί να είναι μια φαντασίωση, αλλά είναι και ένας τρόπος για να βάλουμε ένα τέλος στην ασφυξία που μας προκαλεί η καθημερινότητα και να ψάξουμε μικρές στιγμές μαγείας. Η μαγεία πάντα συνεχίζει να λειτουργεί με μυστηριώδεις τρόπους, και η ταινία Le Fabuleux Destin d’ Amélie Poulain είναι η απόδειξη ότι μέσα στη δυστοπία πάντα κερδίζει το φως.
