Μη βιαστείς να με κρίνεις και να οραματιστείς μπροστά σου μια γυναίκα που θα σου μιλήσει για τις ματαιώσεις της ζωής. Κάτσε να σου πω ένα story gram και κάνε το εικόνα με τον εαυτό σου. Είσαι που λες από εκείνους τους τύπους που επιλέγεις να ξυπνήσεις με χαμόγελο. Βάζεις μουσική στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, λες κι ένα μπράβο στον barista του cafe που σου έφτιαξε τον τέλειο freddo espresso. Βγαίνεις για να ξεκινήσεις την ημέρα σου φωτεινά. Θα δώσεις προτεραιότητα στους πεζούς, δεν θα σύρεις ό,τι γαλλικό ξέρεις σε αυτόν που βγήκε σαν τρελός από το stop. Θα δώσεις τη θέση σου στο metro. Θα μπεις με χαμόγελο και κέφι στο γραφείο και θα μιλήσεις με τιτάνια υπομονή και ευγένεια στον πελάτη που δεν ξέρει τι του γίνεται και προσπαθεί να τα φορτώσει σε εσένα. Super θετικός τύπος θα μου πεις… Fail! Fail! Fail! Συγχαρητήρια, οι κυνικοί μόλις σε είπαν θύμα, χαζοχαρούμενο, ανώριμο χωρίς προβλήματα, ευαίσθητο.
Τώρα θα με πεις κι εμένα κυνική; Be my guest!
Για πολλά χρόνια πίστευα ότι κυνικοί είναι οι αγενείς, χωρίς τρόπους και με πολλά complex άνθρωποι. Άτομα που δεν κατάφεραν για κάποιο λόγο τους στόχους τους και σε κοιτάζουν με στραβό μάτι γιατί εσένα σου «έκατσαν όλα καλά και εύκολα». Κι όμως, έπρεπε να γίνω εγώ κυνική για να αντιληφθώ το λάθος στη σκέψη μου. Ο κομπλεξικός θα ζηλέψει, θα φθονεί, θα σηκώσει επιδεικτικά το φρύδι στο μέτωπο γιατί θα προσπαθήσει με το εγωπαθές στυλ του καρδινάλιου να επιβάλλει την αδύναμη παρουσία του. Θα φωνάξει για να ακουστεί. Εσύ, όμως, φίλε μου κυνικέ σιωπάς. Και σιωπάς γιατί απλά δεν σε νοιάζει. Δεν σε ενδιαφέρει πια η γνώμη του άλλου, ο τρόπος που το είπε και αν οι πράξεις του ερμηνεύονται αλλιώς. Βαρέθηκες, πάγωσες.
Βαρεθήκαμε να δίνουμε ελαφρυντικά, να δικαιολογούμε καταστάσεις και να σκεφτόμαστε ότι πίσω από κάθε κακεντρεχή και πικρόχολο που θα σου στερηθεί την «καλημέρα» σίγουρα θα υπάρχει κάποιο θετικό στοιχείο. Βαρεθήκαμε να νοιαζόμαστε, επειδή οι άλλοι νοιάστηκαν περισσότερο για τον εαυτό τους. Βαρεθήκαμε την εκμετάλλευση, τον κακοπροαίρετο εμπαιγμό, το ψέμα, το χαιρέκακο χτύπημα στην πλάτη, το «έλα βρε αδερφέ, τι ανάγκη έχεις εσύ», την υποτίμηση.
Being a bitch;
Ναι, και περήφανα μου αρέσει. Γιατί το να είσαι bitch δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα φερθείς ανάγωγα ή προσβλητικά αλλά ότι βάζεις πια τα όριά σου σε συμπεριφορές και καταστάσεις. Σημαίνει ότι δεν έχεις πια την ίδια υπομονή. Όχι επειδή είσαι αλαζόνας, αλλά γιατί πια η ζωή σου έχει φτάσει σε τέτοιο σκαλοπάτι που δεν μπορείς να χάνεις χρόνο με ό,τι σε δυσαρεστεί και σε φθείρει. Θα δεις τα πράγματα στη ρεαλιστική τους διάσταση και στο χρώμα που όντως είναι. Παύεις να δίνεις συγχωροχάρτια και να προσκολλάσαι συναισθηματικά σε αντικείμενα, καταστάσεις και ανθρώπους. Ενηλικιώνεσαι. Δεν μεταλλάζεσαι. Μπορείς πια να πετάξεις κι εκείνα τα κουτιά με φυλαγμένα εισιτήρια από συναυλίες και περιτυλίγματα από σοκολάτες με αφιερώσεις. Oh yes, μπορείς και με πολύ μεγάλη ευκολία!
Αν με ρωτάς, θα συνεχίσεις να μοιράζεις χαμόγελα και να λες «ευχαριστώ» γιατί είσαι από εκείνα τα καλά παιδιά αλλά πλέον το κάνεις μόνο για εκείνους που το αξίζουν κι όχι από συνήθεια. Μάθαμε να είμαστε κυνικοί γιατί περάσαμε από σαράντα κύματα και σπάνια μας εντυπωσιάζει κάτι πια ή μας λυπεί βαθιά. Τα περνάμε όλα επιδερμικά. Χωρίς καλλωπισμούς, χωρίς χρυσωχαπακώματα. Εκτιμούμε την πραγματικότητα αφιλτράριστη, όπως βγαίνει από τη σκέψη. Και ναι, μπορεί αυτό να σε κάνει να φανείς αγενής ή απότομος αλλά αυτό δεν είναι δικό σου πρόβλημα πια… Είναι εκείνων που δεν σε εκτίμησαν ευγενικό και χαζοχαρούμενα διαλλακτικό.
