Είναι επειδή είναι έτσι προγραμματισμένοι; Επειδή έχουν συνδυάσει μια απλή διαφωνία με τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο; Επειδή θα ξεμείνουν από επιχειρήματα; Μήπως απλά είναι χαζοί; Ή είναι σχέδιο για να τσαντίζουν τους κανονικούς ανθρώπους;

Το βλέπω αυτό εξ απαλών ονύχων ας πούμε. Ακόμα κι ο μπαμπάς μου όταν τσαντιζόταν, δεν κρατούσε πολύ. Πήγαινες σε μια ταβέρνα, ξεκινούσε ένας καυγάς, ηδονιζόσουν γιατί, αν ήσουν τυχερός, ίσως και να έπεφτε λίγο ξύλο, αλλά όχι. Φώναζαν κανα 10λεπτο και μετά κερνούσαν μπύρες και ούζα ο ένας τον άλλο. Αν ήταν όμως γυναίκες, θα γλεντούσαμε καλά. Τούφες στα χέρια, ειρωνεία και βρισιά, ίσως και λίγο αίμα, αν όλα πήγαιναν κατ’ευχήν.

Αλλά οι άντρες ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΤΣΑΚΩΜΟΥΣ. Πιστεύω ότι οι μαμάδες τους, όταν τους διάβαζαν παραμύθια πριν κοιμηθούν, τους καληνυχτούσαν με ένα φιλάκι και τη συμβουλή ‘Μην συγκρούεσαι ποτέ, μην κρατάς κακία, να αργείς να απαντάς στα μηνύματα από γκόμενα’. Και πώς να αντιμιλήσουν με ένα ζευγάρι βυζιά πάνω στη μύτη τους;

Και τώρα που μεγάλωσα, το βλέπω κάθε μέρα. Στη δουλειά, δεν πρόκειται να ‘πλακωθούν’. Γελάνε και λένε ‘έλα ρε μαλάκα, κάνε αυτό ή το άλλο’. Ενώ οι γυναίκες, θα προσβάλλουν πλαγίως, θα ρίξουν το βλέμμα ‘αει μαρή που θες και λούσα’, θα πέσει 3ωρη σιωπή που κόβει την ατμόσφαιρα με μαχαίρι, μετά θα έρθει η ψευτοευγένεια, και μετά η αποχώρηση. Το ξύλο είναι εντελώς προαιρετικό, ανάλογα με την έμμηνο ρύση της καθεμίας.

Και οι άντρες φυσικά σε κοιτούν απορημένα που τσακώνεσαι και χαζογελούν λες και είναι Α’δημοτικού, πρώτη μέρα, και η δασκάλα είναι κουκλάρα που τους χαϊδεύει το λαιμό με απαλά γαργαλητά. Και κάπου εκεί σκέφτεσαι: ‘Είμαι σίγουρη που σκέφτομαι να κάνω κάποια στιγμή παιδιά με άνθρωπο αυτού του είδους(άντρα δηλαδή); Μήπως να τα καταψύξω τα ωάριά μου; Να τα βάλω δίπλα στον πάγο ή κάτω από τις μπύρες;

Εντάξει, υπάρχουν και αυτοί που τσαντίζονται με το παραμικρό, αλλά δεν είναι ότι έχουν εχθρούς και τέτοια. Απλά πριζώνονται με το παραμικρό, γαυγίζουν και μετά ντρέπονται τόσο πολύ που φώναξαν, που βάζουν τον εαυτό τους τιμωρία, δίπλα από το ψυγείο. Τους φαντάζομαι να λένε στον εαυτό τους: ‘Δεν έπρεπε να φωνάξεις. Τι θα λεγε αν σ’έβλεπε η κυρα-Φωφώ (η μάνα τους); Πεινάω. Λες να χει κανα σάντουιτς στο ψυγείο; Ωραίος κώλος’. Και κάπου εκεί, αναρωτιέμαι γιατί δεν γεννήθηκα άντρας. Τι πήγε στραβά στη ‘σύλληψη’; Δεν μπορώ εγώ να φάω πίτσες και μπύρα δίχως αύριο; Εντάξει, την μπύρα κάντην sangria. Και η πίτσα να μην έχει κρεμμύδια. Ούτε μπέικον. Ναι εντάξει, δεν μπορώ να είμαι άντρας.

Αλλά κλείνω με την ευχή: Εύχομαι να είμαι ακόμα ζωντανή όταν εξιχνιάσει κάποιος την ανδρική συμπεριφορά ή έστω όταν καταλάβει κάποιος γιατί χαζογελάνε μπροστά σε μία σύγκρουση ή όταν τους φωνάζεις λίγο όταν φέρονται απαράδεκτα…. ΤΟ ΒΡΗΚΑ! Σε φαντάζονται γυμνή. Κι ένας θυμωμένος γυμνός είναι ένα αστείο θέμα πάντα.