Έτυχε να βρεθώ σε μια κρεπερί πρόσφατα, στην οποία έβλεπα παρέες κοριτσιών γύρω στα 16 να έρχονται να περάσουν το απόγευμά τους και παρατήρησα πως αποτελούσαν κάτι σαν έναν ομοιόμορφα ντυμένο έφηβο στρατό.

Φορούσαν λοιπόν όλες denim σορτσάκι, μαύρο crop top, sneakers και ψηλές αθλητικές κάλτσες ενώ είχαν και το ίδιο κούρεμα. Το αποτέλεσμα ήταν μετά από λίγη ώρα να βρίσκομαι σε ένα μαγαζί που σε όλα τα τραπέζια γύρω μου κάθονταν κορίτσια ντυμένα με τα ίδια ρούχα σε διαφορετικό μέγεθος ανάλογα με το σωματότυπό της καθεμιάς και με τα ίδια μαλλιά. Νόμιζα πως βρίσκομαι σε μία στιλιστική κόλαση.

Ανήκω σε μια γενιά η οποία είχε λίγες και συγκεκριμένες επιλογές στο ντύσιμο

Κίτρινα μποτάκια Timberland για τους φλώρους, Dr.Martens για τους cool, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Jeans Levis, λευκά T shirt και μπουφάν flight για όλους ήταν η αντίστοιχη ‘στολή’ των 90s. Όμως τότε, ας είμαστε ειλικρινείς εμείς που ζήσαμε την εφηβεία μας στη συγκεκριμένη δεκαετία, δεν υπήρχαν και πολλά πράγματα για να διαλέξεις. Αυτά είχες, με αυτά πορευόσουν. Όταν σιγά σιγά άρχιζαν να ανοίγουν λίγα μαγαζιά που εξυπηρετούσαν το νεανικό ρούχο, τρέξαμε να ψωνίσουμε, όμως αυτό έγινε αργά και σταδιακά. Κακά τα ψέματα μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 90 υπήρχε κενό στην εφηβική ένδυση. Πήγαινες σχεδόν κατευθείαν από το παιδικό στο γυναικείο με περιορισμένη μεταβατική γκάμα. Οι έφηβοι ήταν ένα ρηγμένο αγοραστικό κοινό με ότι αυτό συνεπάγεται. Θα σου δώσω το πιο απλό παράδειγμα γι’ αυτό που λέω: To brand Bershka, που λανσάρει κατεξοχήν ρούχα για teenagers ιδρύθηκε στην Ελλάδα, το 1998, τη χρονιά που τελείωσα το Λύκειο. Που θέλω να καταλήξω: Kαι η δική μου γενιά στην εφηβεία της μπορεί να ντυνόταν με αρκετή ομοιογένεια, όμως αυτό ήταν αποτέλεσμα των συνθηκών, όχι της έλλειψης προσωπικότητας. Αυτά είχαμε ή μάλλον τόσα είχαμε, τόσα φορούσαμε. Ψάχναμε όμως το κάθε τι καινούριο, να είναι διαφορετικό, να είναι ξεχωριστό, να είναι ιδιαίτερο. Θυμάμαι πως ήξερα κάθε πολύ καλά κρυμμένη Αμερικάνικη Αγορά στο κέντρο της Αθήνας την οποία είχα ξετρυπώσει μετά από εξαντλητικό περπάτημα με σύμμαχό μου τον συγχωρεμένο τον πατέρα μου ο οποίος με περίμενε ακούραστος διαβάζοντας εφημερίδα επί ώρες να ψάχνω σε στοίβες ρούχων για να βρω κάτι ωραίο, ώστε να κάνω πιο προσωπικό το ντύσιμό  μου.

Πολλά από τα κορίτσια του σήμερα, έχουν όλα τα μαγαζιά, όλα τα ρούχα και όλα τα αξεσουάρ του κόσμου, σε μεγάλη ποικιλία τιμών στη διάθεσή τους αλλά μοιάζουν να μην έχουν κάτι πιο σημαντικό: Άποψη στο ντύσιμο

Βλέπεις πως μόλις γίνει κάτι trend το φοράνε όλες μαζικά, σαν στολή σε κινέζικο εργοστάσιο και δεν καταλαβαίνουν το ότι κυκλοφορούν όλες ταυτόχρονα ντυμένες ίδια τις κάνει γραφικές. Δε μπορεί να άρεσε και στα 15 κορίτσια που είδα σε εκείνη την κρεπερί το ίδιο ακριβώς σύνολο. Αλλά κανένα από τα 15 δεν τόλμησε να διαφοροποιηθεί επιλέγοντας κάτι άλλο, βάζοντας άποψη, μετατρέποντας το look σύμφωνα με το προσωπικό του γούστο. Λανθασμένα οι έφηβοι νομίζουν πως αν παρεκκλίνεις από αυτό που φοράνε οι φίλοι σου δεν είναι cool. Kάνουν λάθος. Αυτό που δεν είναι cool είναι να μοιάζουν όλοι μαζί σαν minions που κάποιος τους έταξε ότι θα αγοράσουν το φεγγάρι.