Υπομονή. Λίγο ακόμη έμεινε και θα μπορούμε πάλι να επιστρέψουμε σε κανονικούς ρυθμούς. Το lockdown ήρθε, μας αναστάτωσε με τον τρόπο του και τώρα ετοιμάζεται σιγά σιγά να μας αποχαιρετήσει. Ξέρεις κάτι όμως; Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα μας απασχολεί για αρκετό καιρό ακόμη, είτε το ίδιο (απεύχομαι βεβαίως να ξαναζήσουμε κάτι αντίστοιχο) είτε το «φάντασμα» και τα απομεινάρια του. Και με αυτό εννοούμε τις άμεσες αλλά και τις μακροπρόθεσμες συνέπειές του.
Μία από αυτές που μας απασχολεί ήδη αλλά και που θα αναλυθεί διεξοδικότερα από επιστήμονες της συμπεριφοράς και ειδικούς ψυχικής υγείας είναι η λεγόμενη επιστροφή στην παιδικότητα που διαπιστώθηκε σε ουκ ολίγους ενήλικες
Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι εννοούμε την αναζήτηση φροντίδας από τους γονείς, ακόμη και την επιστροφή στις πατρικές/μητρικές εστίες (παρά τις σχετικές απαγορεύσεις για κάτι τέτοιο από τους ειδικούς) προκειμένου να ανακουφιστούμε και να αισθανθούμε ασφάλεια. Παρατηρήθηκε λοιπόν τόσο το φαινόμενο εκδήλωσης ενδιαφέροντος σε υπέρμετρο βαθμό για την κατάσταση τον γονιών και των πρεσβυτέρων, όσο και η στροφή προς τις συμβουλές τους αλλά και στη θαλπωρή που προσφέρει το πατρικό σπίτι. Όλοι μας γίναμε μάρτυρες του γεγονότος να ενδιαφέρονται έντονα οι φίλοι μας για τους γονείς τους, να τους επισκέπτονται, να τους φροντίζουν. Παράλληλα, παρατηρήθηκαν και φαινόμενα μετοίκησης σε αυτούς προκειμένου ορισμένοι να αισθανθούν ασφάλεια και οικειότητα μέσα σε όλη αυτή την περίεργη και σκοτεινή κατάσταση.
Οι λόγοι που οδήγησαν στις παραπάνω συμπεριφορές ποικίλουν και είναι κατανοητοί. Ο σημαντικότερος; Το να νιώσουμε ασφαλείς
Η αντίδραση; Πολλές φορές ενστικτώδης. Στην προκειμένη περίπτωση η αναζήτηση της ασφάλειας που δύνανται να παρέχουν ο μπαμπάς, η μαμά και το πατρικό σπίτι. Το Recovery Centre στο Ηνωμένο Βασίλειο εξέτασε δεδομένα και φαίνεται να επιβεβαιώνει την παραπάνω υπόθεση, κρούει όμως εν μέρει τον κώδωνα του κινδύνου και προειδοποιεί πως μία τέτοια πρακτική ενδεχομένως να κρύβει παγίδες. Καθώς δεν είχαν όλοι ιδανικά παιδικά χρόνια, αλλά ούτε και γονείς που ήταν συνεχώς υποστηρικτικοί και στοργικοί. Σε μία τέτοια περίπτωση κάποιοι άνθρωποι πιθανώς ασυνείδητα να προστρέξουν στους γονείς τους για να αισθανθούν την απαιτούμενη ασφάλεια, όμως οι συγκρούσεις του παρελθόντος αλλά και τα παιδικά τραύματα μπορούν ανά πάσα ώρα και στιγμή να επανέλθουν στην επιφάνεια. Η Μάρω Βαμβουνάκη το είχε περιγράψει εξαιρετικά σε ένα από τα βιβλία της: “Ό,τι έγινε γίνεται. Αυτά που νομίζετε πως ξεχάσατε δε σας ξέχασαν. Αυτά που νομίζετε πως διώξατε, είναι οι διώκτες σας”.
Συμπερασματικά, το να αναζητούμε ασφάλεια και σιγουριά είναι ανθρώπινο και απολύτως λογικό
Παρόλα αυτά, εκείνο που έχει σημασία είναι το να αναρωτηθούμε εκείνη τη στιγμή όσο πιο ψύχραιμα μπορούμε: Τι μας συμβαίνει; Τι είναι αυτό που νιώθουμε; Τι ακριβώς θέλουμε; Πώς μπορούμε να το πετύχουμε μένοντας μακριά από επιπλέον σκοτούρες; Να προσπαθήσουμε δηλαδή να καταστήσουμε το ασυνείδητο συνειδητό. Να δούμε ενεργητικά τι μας συμβαίνει, να εξοικειωθούμε με αυτό και εν συνεχεία να κάνουμε τη σωστή επιλογή. Μπορούμε να το καταφέρουμε και σε αυτό έχουμε αρκετούς σύμμαχους. Ψυχοθεραπεία, διαφραγματικές αναπνοές, διαλογισμός, φίλοι, αισιόδοξη και θετική στάση. Δεν είμαστε μόνοι σε όλο αυτό. Ας αρχίσουμε λοιπόν να αγαπάμε περισσότερο τον εαυτό μας, να εξοικειωνόμαστε καλύτερα με τον εσωτερικό μας κόσμο, αλλά και να φροντίζουμε την ψυχή και τις συναισθηματικές μας ανάγκες.
Το κείμενο επιμελήθηκε ο Αλέξανδρος Γεροντίδης, ψυχολόγος με ειδίκευση στη Γνωσιακή Συμπεριφοριστική θεραπεία.
