Έχουμε μεγαλώσει σε μια κοινωνία που μας μαθαίνει πρώτα να αποδεχόμαστε αυτό που είμαστε και στη συνέχεια, να δεχόμαστε τους υπολοίπους για τα δικά τους αντίστοιχα, ξεχωριστά χαρακτηριστικά. Το βλέπεις από τον διπλανό σου στο μετρό μέχρι την μαμά σου στο σπίτι, αφού το “μόνο όταν σε (απο)δεχτείς όπως ακριβώς είσαι μπορείς να γίνεις ευτυχισμένος πραγματικά” πάει κι έρχεται. Όμως, έρχομαι εγώ σήμερα να σε ρωτήσω κάτι άλλο: Αφού έχεις αποδεχτεί αυτό που είσαι, νιώθεις ευτυχισμένος;

Πιθανότατα όχι. Αφενός γιατί ευτυχία δεν είναι να είσαι καλά με τον εαυτό σου αλλά να είσαι καλά και με τους γύρω σου, καθώς αυτή είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, και αφεταίρου γιατί μέσα στην παραπάνω πρόταση, εγώ βλέπω μια στασημότητα, ένα βόλεμα και ένα οπτικό πεδίο το οποίο σε αφήνει να κάνεις πράγματα ώντας σίγουρος. Μπορεί λοιπόν, να μην ξέρω ακριβώς τι είναι η ευτυχία αλλά σε αυτή τη φάση, η μόνη αλήθεια για την οποία μπορώ να σου εγγυηθώ είναι πως η ευτυχία δεν κρύβεται ποτέ στα σίγουρα πράγματα της ζωής. 

Ας το πάρουμε όμως, από την αρχή. Το να αναγνωρίζεις, να αποδέχεσαι και να δέχεσαι τον εαυτό σου γι’ αυτό που είσαι είναι η μισή διαδρομή. Είναι το δύσκολο ξεκίνημα, η ακόμη πιο δύσκολη παραδοχή μερικών (ή μάλλον των περισσότερων) αρνητικών χαρακτηριστικών σου και τέλος, η ευκολία που βρίσκεις μπροστά σου όταν ξαφνικά είσαι καλά με τον εαυτό σου. Βέβαια, υπάρχει κάτι που κανείς δε σου έχει πει ποτέ. Κάτι που ακόμη και να στο πουν, η φωνή τους στο κεφάλι σου πιθανότατα να είναι στο mute. Αυτό είναι το υπόλοιπο μισό της εξής πρότασης: “Όταν (απο)δεχτείς τον εαυτό σου όπως ακριβώς είναι και βελτιώσεις τις ιδιαιτερότητες που ίσως έχεις, μόνο τότε μπορείς να είσαι πραγματικά ευτυχισμένος.”

Συγνώμη αν σε μπέρδεψα, θα στο εξηγήσω αμέσως.

Ας πάρουμε ένα τυχαίο παράδειγμα, εκείνο της Ζωής. Η Ζωή τυχαίνει να είναι “κότα” σε αυτή τη ζωή. Λέω τυχαίνει γιατί η Ζωή έχει μάθει να πηγαίνει στην τύχη. Έχει μάθει να μην πηγαίνει τη ζωή της εκεί που θέλει αλλά να τη φέρνει η ζωή της εκεί που πρέπει. Έτσι, η ασφάλεια και η σιγουριά θα έπρεπε να είναι το επίθετό της. Παρ’ όλα αυτά, ξέροντας το ότι το να είσαι “κότα” δεν σου εξασφαλίζει την ευτυχία, η Ζωή αναρωτιέται πως γίνεται να υπάρχει κάτι ακόμη αφού δεχτείς κάποια χ,ψ χαρακτηριστικά σου. Τις προάλλες λοιπόν, σε μια συζήτηση με τη Ζωή σκέφτηκα πόσο βολεύονται οι άνθρωποι σε καταστάσεις και χαρακτηρισμούς. Πόσο σίγουροι είναι για τον εαυτό τους στο τετράγωνο που στέκονται και πόσο μπορεί να τρελαθούν όταν προχωρήσουν ένα βήμα μπροστά; Όταν δηλαδή, αφού συμβιβαστούν με ό,τι αρνητικό έχουν, προσπαθήσει να το βελτιώσουν.

Φαντάσου ότι έχεις ένα κέρμα και αποτελείται από δύο πλευρές. Η μια πλευρά γράφει “να μάθεις να αναγνωρίζεις και να δέχεσαι τον εαυτό σου όπως είναι” ενώ η άλλη πλευρά γράφει “μετά προσπάθησε να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του”. Όπως λοιπόν, το κέρμα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την μια από τις δύο πλευρές του γιατί δεν θα είναι ολοκληρωμένο, έτσι κι εσύ, όπως και η Ζωή, όπως και εγώ, δεν μπορούμε να μένουμε στο ότι το να δεχόμαστε μερικά πράγματα αρκεί. 

Όχι γιατί δεν αρκεί για μια μέτρια και φλατ ζωή, αλλά γιατί δεν αρκεί για τη ζωή που ονειρεύεσαι. Κι αν μου πεις πως δεν ονειρεύεσαι κάποια συγκεκριμένη ζωή, ίσως θα έπρεπε να κοιτάξεις ξανά στην πρώτη πλευρά του νομίσματος.

Μπορεί λοιπόν, η ευτυχία να κρύβεται σε μικροπράγματα, συμπεριφορές και ενέργειες. Όμως το μόνο που είναι σίγουρο είναι πως οι άνθρωποι που ξέρουν τον εαυτό τους και έχουν μάθει να συγκατοικούν με αυτόν, δεν είναι ευτυχισμένοι. Γιατί δεν κινούνται. Γιατί δεν βλέπουν. Γιατί δεν ακούν. Μπορεί να είναι ένα βήμα πιο κοντά σε αυτή αλλά σίγουρα δεν πρέπει να σταματήσουν εκεί και να κοιτούν τριγύρω. Το ότι δέχεσαι τον εαυτό σου ως “κότα” που είσαι, δεν σημαίνει και ότι είναι εντάξει να είσαι “κότα”. Ούτε ότι πρέπει να σταματήσεις εκεί επειδή ξεκίνησες να δουλεύεις μαζί σου. Κάνε ένα βήμα μπροστά και θα δεις πως εκείνα που τελικά σε φέρνουν λίγο πιο κοντά στην ευτυχία δεν είναι το βόλεμα και η σιγουριά μα ο κόμπος που θα νιώθεις στο στομάχι σου καθώς κάνεις το κάθε σου βήμα μπροστά.