Ξαφνικά θυμάσαι τι ωραία που ήταν τότε, στα δεκατέσσερα που συγκέντρωνες τις σκέψεις σου σε ημερολόγια, και αρχίζεις να το ξανακάνεις. Μιλάς στο τηλέφωνο με την καλύτερή σου φίλη μέχρι να την πάρει ο ύπνος, κι εσύ, που βρίσκεσαι στην άλλη μεριά του ακουστικού, παρόλο που το έχεις καταλάβει συνεχίζεις να μονολογείς – αυτό δεν έκανες άλλωστε και προτού αποκοιμηθεί; Επιδιώκεις να πηγαίνεις με την παρέα σου εκεί που συχνάζει, γιατί, εντάξει τι πειράζει αν παλιά μου άρεσαν τα jazz bars και τώρα το γυρνάμε σε ρεμπετάδικα; Σιγά τη διαφορά στο κάτω – κάτω. Ε, τότε κάτι δεν πάει πολύ καλά. Ή κάτι πάει υπέροχα. Εσύ αποφασίζεις πώς θα αντιμετωπίσεις τον έρωτα.
Τις περισσότερες φορές μάλλον δε θα παραδεχτείς τίποτα, ούτε στον εαυτό σου, ούτε στους γύρω σου. Αλλά, ξέρεις και ξέρω πολύ καλά, ότι όταν θα είσαι στο μετρό, όταν θα περπατάς στο δρόμο, όταν θα είσαι σε εκείνο το πολύ βαρετό meeting, όταν δε θα μπορείς να κοιμηθείς, τότε θα ξεκινήσεις να τον σκέφτεσαι. Και να συνειδητοποιείς. Και τότε θα βαφτίσεις την κατάσταση «πρόβλημα». Όμως, εκείνη τη στιγμή, που θα το βαφτίσεις «πρόβλημα» θα αρχίσεις να το αντιμετωπίζεις και με αυτόν τον τρόπο.
Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι ο έρωτας
Δεν ξέρω ποιος μπορεί να δώσει ένα συγκεκριμένο ορισμό σε αυτό το, κατά τ’ άλλα, απροσδιόριστο και εντελώς αλλοπρόσαλλο συναίσθημα. Ξέρω όμως με σιγουριά ένα πράγμα – που κι εσύ το ξέρεις, κι ας μην το παραδέχεσαι . Δεν είναι πρόβλημα. Είναι κάτι στο οποίο χρειάζεται να δώσεις χώρο. Είναι κομμάτι σου.
Είναι τόσο μεγάλη αδικία να βαφτίζουμε τον έρωτα «πρόβλημα» ή «μπελά» ή «αυτό που δεν έπρεπε να μου τύχει τώρα» ή «κάτι που θα περάσει». Γιατί, ναι, αλήθεια, ίσως περάσει, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν ήταν έρωτας. Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι ίσως κάποια στιγμή στη ζωή σου εσύ έβαλες τελεία σε μία ιστορία, προτού καν ξεκινήσει, απλώς επειδή φοβήθηκες; Επειδή της έδωσες ένα όνομα, που στο κάτω – κάτω, την αδικεί τρομερά; Τι πάει να πει «δεν προλαβαίνω να ερωτευτώ»; Αν όχι τώρα πότε, και αν όχι με αυτόν που σε έκανε να αισθανθείς κάτι με ποιον; Έχουμε κάποια δεδομένα. Ένα από αυτά είναι πως ο χρόνος δεν είναι πάντα με το μέρος μας. Ούτε οι καταστάσεις. Κάτι που μπορεί να έρθει τώρα στη ζωή σου, ίσως να μην ξαναπροκύψει για αρκετό καιρό. Ίσως φοβάσαι ότι θα σε αποσπάσει, ότι ίσως βαρεθείς γρήγορα. Ότι δε θα εξελιχθεί όπως το θες, ότι θα σε απορρίψουν.
Σκέψου το σαν ένα νέο τραγούδι που ανακάλυψες πρόσφατα. Το άκουσες στο αγαπημένο σου μπαρ και έκανες κατευθείαν shazam. Γυρίζεις, λοιπόν, στο σπίτι, το αναζητάς, το αγοράζεις, υπερενθουσιάζεσαι, όμως σου έχει συμβεί πάλι. Το έχεις δει ξανά το εργάκι
Ξέρεις ότι αν το ακούς συνέχεια, ίσως σε αποσπάσει. Οπότε, ναι, θα το ακούσεις. Την ώρα που θα είσαι στο μετρό, που θα περπατάς στο δρόμο, που δε θα μπορείς να κοιμηθείς (παρένθεση για συμβουλή: μην προσπαθήσεις να το ακούσεις όσο θα είσαι στο βαρετό meeting, για το καλό σου. Μη λες μετά ότι φταίμε κιόλας.) Εκείνες τις στιγμές, πόσο θα το απολαύσεις. Αν το κρατάς για τις πιο ιδιαίτερες ώρες σου, πόσο χαρούμενη θα σε κάνει. Και πόσο δύσκολο θα είναι για εσένα να το βαρεθείς, αφού θα ανυπομονείς να το ακούσεις, ξανά και ξανά.
Έτσι λειτουργεί και ο έρωτας. Μπορεί κάποια στιγμή να κλέψεις. Μπορεί να πατήσεις το repeat ακόμα και στιγμές που δεν πρέπει. Μπορεί να σκοντάψεις στο δρόμο ή να πιάσεις κάποιο να γελάει μαζί σου, γιατί χόρεψες λίγο παραπάνω. Όλα είναι στο πρόγραμμα, και παράλληλα δεν είναι τίποτα. Γιατί δεν υπάρχει πρόγραμμα.
Δε σου είπε κανείς να πέσεις με τα μούτρα. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις πότε θα είσαι αμέριμνη στο bar, και θα ξανακούσεις μία ωραία μελωδία. Μπορεί να είναι αύριο, μπορεί να αργήσει όμως πολύ περισσότερο. Ανταπόδωσε το βλέμμα, το χαμόγελο, πες αυτό που σκέφτεσαι, και γέλα. Χάρη στον εαυτό σου θα κάνεις.
