Ξοδεύουμε τόσο πολύ χρόνο για να επαινούμε τους “τέλειους” εργαζόμενους χωρίς να σκεφτόμαστε ποια είναι η σημασία των υπολοίπων υπαλλήλων.
Τα τελευταία χρόνια κυριαρχεί τόσο έντονα στην κουλτούρα της εργασίας ο μύθος του τέλειου εργαζομένου. Είναι αυτός ο ξεχωριστός υπάλληλος με την καλύτερη φήμη και τις πιο λαμπρές ιδέες. Το άτομο του οποίου το όνομα φιγουράρει πάντα στη λίστα με τις αυξήσεις, τις προαγωγές, τις επιβραβεύσεις.
Και σε αυτήν την εποχή της τελειότητας, είναι εύκολο να καταλάβεις πως το να κινείσαι μόνιμα προς την κορυφή είναι ο μόνος δρόμος προς την επιτυχία. Εάν δεν έχεις εσύ την κορυφαία απόδοση στο γραφείο τώρα, λέει η συμβατική σοφία, θα πρέπει να προσπαθήσεις να την έχεις. Αλλά όσο κι αν μας αρέσει να πιστεύουμε -και να δηλώνουμε- ότι είμαστε καλοί στη δουλειά μας, η συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων δεν έχεις τις κορυφαίες επιδόσεις.
Ωστόσο, το να είσαι απλώς ικανός – ή μέσα στο «μέσο όρο» – σε μια δουλειά δεν είναι απόλυτα κακό. Και ούτε φυσικά κάθε εργαζόμενος θέλει να είναι ο σούπερ σταρ του γραφείου. Και, στην πραγματικότητα, ο μέσος εργαζόμενος είναι το ίδιο απαραίτητος – αν όχι περισσότερο από τον σούπερ σταρ.
Σκέψου για παράδειγμα ένα συγκρότημα που παίζει μουσική. Τι να το κάνεις εάν τραγουδιστής είναι κορυφαίος αλλά οι μουσικοί δεν κάνουν ούτε για σχολική μπάντα;
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Άρα; Άρα, είναι απολύτως εντάξει να είσαι απλά επαρκής
Ο απλούστερος ορισμός του «επαρκούς», λέει η ψυχολόγος Danielle Crough, είναι ένας εργαζόμενος που ανταποκρίνεται στις προσδοκίες – τίποτα περισσότερο ή λιγότερο.
Και ενώ κάποιοι μπορεί να ξεκινήσουν κάπου στο μέσο των επιδόσεων και τελικά να έχουν τις υψηλότερες επιδόσεις, πολλοί εργαζόμενοι απλά δεν θέλουν να είναι στην κορυφή. Και τώρα μπορεί να αναρωτηθείς το γιατί. Γιατί απλούστατα είναι πολλοί αυτοί οι άνθρωποι που δεν έχουν τον καημό να γίνουν σταρ. Έχουν οικογένεια, παιδιά, ή χιλιάδες άλλα πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή τους. Έτσι, δεν θέλουν περισσότερες ευθύνες στη δουλειά τους.
Δεν έχει να κάνει πάντα με την αριστεία στη δουλειά. Κάποιοι θα ανέβουν, άλλοι θα κατέβουν και κάποιοι όμορφα και ωραία θα μείνουν στη μέση.
Φυσικά, το να είσαι σταθερά μέτριος, δεν σημαίνει ότι η καριέρα σου έχει καταστραφεί ή οι δεξιότητές σου έχουν μείνει στάσιμες. Στην πραγματικότητα μπορεί να είναι μια ένδειξη ότι βρίσκεσαι στο κατάλληλο σημείο. Και παρόλο που η επαγγελματική κουλτούρα επαινεί τους σούπερ σταρ, είναι απολύτως εντάξει να είσαι απλά επαρκής. Ο ρόλος ενός μέσου εργαζομένου είναι ουσιαστικός για να κρατήσει μια εταιρεία στο ύψος της. Οι εργαζόμενοι με τις σταθερά καλές επιδόσεις είναι εξαιρετικά πολύτιμοι για τους εργοδότες, επειδή αυτοί οι άνθρωποι, κάνοντας μια καθημερινή εργασία, επιτρέπουν σε έναν μικρότερο αριθμό εργαζομένων να τους προσπεράσει και να αναδειχθεί. Ο μέσος εργαζόμενος εμφανίζεται, ακολουθεί τις οδηγίες και προσπαθεί να τα πάει καλά. Και ένας τέτοιος υπάλληλος είναι ένα διαμάντι: μπορείς να χτίσεις μια τέλεια ομάδα με τέτοιους ανθρώπους.
Τι γίνεται με την έλλειψη αναγνώρισης
Το πρόβλημα εμφανίζεται όταν ακόμα κι αν η απλή εκπλήρωση όλων όσων αναφερόντουσαν στο job description είναι αυτό που θέλει ένας εργαζόμενος, ο εργοδότης δεν τον ανταμείβει. Σε μια κουλτούρα τελειότητας, το να κάνεις αυτό που αναμένεται από εσένα δηλαδή δεν θεωρείται επίτευγμα. Και αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα, επειδή η έλλειψη αναγνώρισης μπορεί γρήγορα να οδηγήσει κάποιον να αισθάνεται υποτιμημένος – και ακόμη να οδηγήσει έναν εργαζόμενο να εγκαταλείψει τη δουλειά του.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως οι επιχειρήσεις που δείχνουν την εκτίμηση και τον σεβασμό στο πρόσωπο των εργαζομένων τους, δεν τους χάνουν.
Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξει ο ορισμός της επιτυχίας;
Η αναγνώριση της συνεισφοράς των εργαζομένων της μέσης βαθμίδας δεν είναι καλό μόνο για αυτούς τους εργαζόμενους – είναι ζωτικής σημασίας και για τους εργοδότες αφού κυριολεκτικά αυτοί κρατούν τις επιχειρήσεις σε λειτουργία δουλεύοντας ομαλά για τις καθημερινές λειτουργίες.
Έτσι η διατήρηση της ομάδας είναι το κλειδί για να συνεχίσει να λειτουργεί αποτελεσματικά ένας οργανισμός. Και για να γίνει αυτό, οι εταιρείες θα πρέπει να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο αναγνωρίζουν την επιτυχία και το πώς μετράται η «καλή δουλειά».
Δεν θα πρέπει να παραβλέπουμε το γεγονός πως οι εργαζόμενοι που ανταποκρίνονται – αλλά δεν ξεπερνούν – τις προσδοκίες δεν κάνουν το ελάχιστο. Κάνουν ακριβώς αυτό που υποτίθεται ότι πρέπει να κάνουν. Και αυτό αξίζει την αναγνώριση
ΔΙΑΒΑΣΕ ΑΚΟΜΑ: Ένα Instagram post εξηγεί γιατί τίποτα -και εννοεί τίποτα- δεν είναι πραγματικά “επείγον” στη δουλειά
