Νομίζω πως θα είναι άσκοπο και άκαιρο να σταθώ στα στερεότυπα που κυριαρχούν όσον αφορά τη γυναικεία ομορφιά αλλά και την εξωτερική εμφάνιση σε γενικότερα πλαίσια. Σήμερα αποφάσισα να αναφερθώ σε όλες αυτές τις λεπτομέρειες που μας κάνουν να νιώθουμε πολλές φορές άβολα με την εμφάνιση μας, δίχως όμως να αντιλαμβανόμαστε πως αυτές είναι τα πολυτιμότερα στοιχεία της ομορφιάς μας.

Ορμώμενη από διάφορα επίκαιρα γεγονότα, προσπάθησα να σκεφτώ τρόπους που θα βοηθούσαν, έστω και στο ελάχιστο, να ξεφύγουμε από τα κακέκτυπα στα οποία μας οδηγεί η σύγχρονη καθημερινότητα, σε εκείνα που υπήρξαν καλούπια για να διαμορφώσουμε την εμφάνιση, το στυλ ή και ένα κομμάτι της προσωπικότητάς μας. Ομολογώ πως προσπάθησα μάταια, διότι δεν κατέληξα σε ασφαλές συμπέρασμα. Κι αυτό γιατί δεν μπορείς να λύσεις ένα πρόβλημα αν δεν ξεκινήσεις απ’τον βασικό πυρήνα, δηλαδή να παραδεχτείς πως όντως υπάρχει πρόβλημα.

Σε τι αναφέρομαι συγκεκριμένα: Ζούμε δυστυχώς σε μια κοινωνία που μας έμαθε να συμβιβαζόμαστε με πράγματα που δεν μας ταιριάζουν, να απολογούμαστε γι’αυτό που είμαστε, να ενστερνιζόμαστε τις γνώμες των άλλων δίχως φιλτράρισμα. Στην εποχή μας είναι αδιανόητο να σπαταλάμε φαιά ουσία για τις απόψεις των άλλων.  Κι όμως ακόμη και σήμερα μια γυναίκα μπαίνει στη διαδικασία να απολογηθεί για το –εκ φύσεως- μεγάλο της στήθος ή τους juicy γλουτούς της, διότι όπως λένε κάποιοι φωστήρες «είναι προκλητική». Θα μπει στην άβολη θέση να δικαιολογήσει το βάρος της, τις επιλογές της, τη σεξουαλική της ταυτότητα κτλ.

Πόσο άδικο, σεξιστικό και ρηχό είναι όλο αυτό το ζήτημα; Και πόσο μεγάλη δύναμη σου δίνει πλέον μια οθόνη, ένα gadget και μια πλατφόρμα για να υποβαθμίσεις την προσωπικότητα και τις επιλογές ενός ατόμου; η απάντηση νομίζω πως είναι γνωστή.

Το γεγονός ότι πλέον υπάρχει αμεσότητα λόγω των social δεν αναιρεί το ότι αυτό το πρόβλημα υπήρχε και παλιότερα. Τώρα όμως έχει μετατραπεί σε ένα είδος μάστιγας. Μια ατέρμονη προσπάθεια να υποβαθμίσουμε ένα άτομο ώστε να αναδειχθεί το μη ολοκληρωμένο μας «εγώ». Όλο αυτό το πρόβλημα προκύπτει από την έλλειψη μιας βασικής διαδικασίας που ονομάζεται αποδοχή.

Δυστυχώς δεν μάθαμε να αποδεχόμαστε το γεγονός ότι δεν μπορούμε όλοι να ακολουθούμε μια πεπατημένη, δεν μπορούμε εκ των πραγμάτων να είμαστε ίδιοι. Δεν μάθαμε να αποδεχόμαστε το διαφορετικό. Όχι το ανώτερο ή το κατώτερο, όχι το άσχημο ή το όμορφο, αλλά το διαφορετικό. Και το βασικότερο όλων: δεν μάθαμε να αποδεχόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό. Αν αυτό γινόταν πράξη, δεν θα είχαμε καμία απολύτως ανάγκη να ασχοληθούμε με το τι είναι ο διπλανός μας. Και πάνω απ όλα θα αδιαφορούσαμε για κάθε κακεντρεχές σχόλιο που αφορά αυτό  που επιλέξαμε να γίνουμε.

Είναι σημαντικό να δίνουμε ουσία και υπόσταση ΜΟΝΟ σε αυτά που μας ωθούν στο καλύτερο. Τα υπόλοιπα απορρίπτονται. Μην ντραπείς ποτέ λοιπόν γιατί απλά η φύση σε προίκισε με μεγαλύτερο στήθος απ αυτό που έχουν οι φίλες σου. Είναι καμάρι σου! Μην διστάσεις ποτέ να βγεις άβαφη, να φας ένα βράδυ άφοβα αυτά που γουστάρεις. Μην ντραπείς να δείξεις το πραγματικό σου «είναι». Γι αυτό και μόνο θα κερδίσεις την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό των άλλων.  Και πάνω απ όλα: μη φοβηθείς να γίνεις εσύ το πρότυπό σου. Αυτό θα είναι και το real motivation για το υπόλοιπο της ζωής σου.

Αρκεί μόνο να μάθεις να σε αποδέχεσαι. Μην κάνεις το χατίρι κανενός να νιώσεις έστω και μια φορά ότι δεν είσαι το καλύτερο που θα μπορούσες να είσαι.

Θα κλείσω με ένα fun fact: Πάντα πίστευα ότι δεν έχω ωραία μύτη ή αισθανόμουν άβολα με το μικρό σπασιματάκι που έχει το δόντι μου όταν χαμογελάω! Κι όμως ποτέ δεν ένιωσα άσχημη μέσω αυτών των λεπτομερειών. Γιατί τις αγάπησα, τις αποδέχτηκα και έμαθα να τις αναδεικνύω με τον καλύτερο τρόπο. Είναι αυτά που με κάνουν ξεχωριστή, αυτά που κάνουν τον καθένα από μας ξεχωριστό.