Δέκα λεπτά πρέπει να κράτησε ο διάλογος με τη γιαγιά μου. Μπορεί και λίγο λιγότερο. Και τι θα πει αυτό; Θα πει πως το δεκάλεπτο αυτό μου υπενθύμισε πως όλα τρέχουν με δολοφονική ταχύτητα, εκτός κι αν υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας την σπουδαιότητα του να βρούμε ένα παρόμοιο χέρι με το δικό μας.

Στην εποχή του «υπάρχουμε μόνο από συνήθεια», χρειάζεται να θυμόμαστε να ζούμε πιο συχνά.

Αναρχία, υποτίμηση, φόβος, κατάρριψη ηθικών αξιών. Λέξεις που αποτέλεσαν την αιτία του διαλόγου που σου προανέφερα και το επίκεντρο της συζήτησης; Που κρύβονται οι έρωτες οι δυνατοί, οι θαρραλέοι και οι καθαρόαιμοι;

Πάντως όχι σε κάποιο άλλο παράλληλο σύμπαν

Η γιαγιά μου πρόλαβε λέει να ζήσει όπως ήθελε, κι ας στερήθηκε πολλά. Πρόλαβε να είναι ο εαυτός της, να τολμάει για τα όνειρα της, να δημιουργήσει και παράλληλα να μάθει μέσα από ανθρώπους που αληθινά αγάπησε και την αγάπησαν. Θα μπορούσαν όλα αυτά να ανήκουν σε ένα ρομαντικό μυθιστόρημα με αμακιγιάριστους και ατημέλητους πρωταγωνιστές, παρόλα αυτά πρόκειται για ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Και κάπου εδώ δεν σου κρύβω πως ακόμα ενοχλούμε και αναρωτιέμαι το εξής: Με την δική μας γενιά τι θα γίνει επιτέλους;

Θα φτάσουμε στην μοναδική μας «Ιθάκη»; Θα σταματήσουμε να τρέφουμε την ψευδαίσθηση πως το «που καιρός για έρωτες» θα συνεχίσει να μοιάζει φυσιολογικό;

Καταλαβαίνεις άραγε τι θέλω να πω;

Βαριέμαι να πηγαίνω συνεχώς πίσω στα χρόνια για να μπορέσουμε να δούμε φως στο τώρα. Βαριέμαι επίσης και σιχαίνομαι φρικτά το ρήμα «βαριέμαι», όμως έτσι νιώθω. Σαν ένα παιδί που δεν του παίρνουν το αγαπημένο του παγωτό, κι ας μπορεί να έχει όλες τις γεύσεις εκτός από την αγαπημένη του.

Τα λόγια της γιαγιάς μου ηχούν στα αυτιά μου σαν να μου το έκανε επίτηδες. Σαν να ήθελε με θράσος να μου υπενθυμίσει πως η γενιά μου δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ και πως η καταδίκη της εποχής μας έχει πάρει τις αποφάσεις της, όσο κι αν προσπαθώ εγώ, εσύ ή αυτός για το αντίθετο.

Όλα ξεκινούν και τελειώνουν με την αγάπη

Το αλάτι, η ζάχαρη, η σάλτσα, το νερό, το βασικότερο συστατικό. Μπορείς να ζήσεις και μόνο με αυτό, χωρίς αυτό όμως δεν πας πουθενά. Πρόκειται για μια άγευστη, μια πικρή, μια αδιάφορη και ανούσια ζωή.

«Τότε αγάπη μου ότι χαλούσε παλεύαμε να το φτιάξουμε». Από το ρούχο, το σπίτι, την βρύση μέχρι τον άνθρωπο μας». Πολλοί έμειναν σε σχέσεις που υπέφεραν. Πολλοί έκαναν από λάθος παιδιά. Λίγοι τολμούσαν τότε να χωρίσουν, αλλά να, όσοι από την αρχή συναντήθηκαν με καθαρό μυαλό και βλέμμα, είδαν χαρά στη ζωή τους». Η γιαγιά μου με στιγμάτισε, κι ας μου τα είπε κάπως μπερδεμένα.

Δεν έμαθε πολλά γράμματα, κι όμως ξέρει να γράφει. Δεν έμαθε στην άμεση αποκατάσταση, κι όμως πάντα έχει μια λύση να σου δώσει σε όλα. Οι εύκολες, οι ανώδυνες και οι φθηνές λύσεις δεν της έκαναν ποτέ. Προτιμούσε να ξοδεύει χρόνο, προσπάθεια και αγάπη σε όσους ένιωθε πως όφειλε να το κάνει και κάπως έτσι έμαθε να ζει δηλώνοντας ευτυχισμένη.

Πότε σκοπεύεις να ξοδέψεις αισθήματα και χρόνο;

Ρωτάω και τον εαυτό μου, μη τρομάζεις. Είμαι και εγώ από αυτές που προτιμώ να ξοδέψω λεφτά, παρά τον χρόνο μου. Είμαι από αυτές που προτιμώ πολλές φορές να ξοδέψω το «μέσα» μου, παρά το «έξω» μου. Και κάπου εκεί, κοντά αλλαγή δεκαετίας για εμένα σκέφτομαι τι έχω χάσει και τι τελικά έχω κερδίσει. Εσύ; Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες την δική σου καταμέτρηση;

Γελιόμαστε κάθε μέρα και πιο πολύ

Στην εποχή των social media, του εικονικού φλερτ, της καβάτζας και της ξεπέτας, θυσιάζουμε σχέσεις για μια επιβεβαίωση. Επειδή η αυτοπεποίθηση μας δεν μας έκατσε καλά ούτε και σήμερα, όσο κι αν το προσπαθήσαμε. Επειδή ο καθρέφτης δείχνει μέσα από τα μάτια μας ότι του γουστάρει και όχι όσα στα αλήθεια βλέπει. Αλήθεια τι βλέπεις; Γινόμαστε τελικά φθηνοί μέσα από μια διαστρεβλωμένη εικόνα ή μήπως απλά μας παίρνει το κύμα;

Θα με λέω αγάπη, κι ας με λένε αλλιώς

Να σε πεις και εσύ. Να τους πεις όλους, κι ας μην σου θυμίζουν κάτι από αυτό το συναίσθημα. Μήπως και αλλάξει η ζωή μας άμεσα. Μήπως και καταφέρουμε να αλλάξουμε τα σημάδια των καιρών που προσπαθούν να αλλοιώσουν την καθόλου ψεύτικη κατά τα άλλα ζωή μας.

Κρατάς μυστικό;

Πριν κλείσω, σκέφτηκα πολλά, αναθεώρησα όπως συνηθίζω να κάνω και ευτυχώς το συναίσθημα που νίκησε όλα τα υπόλοιπα ήταν αυτό της ανακούφισης. Ένιωσα όμορφα γιατί αν κάτι ξέρω, αν κάτι έμαθα, κι αν κάτι καθημερινά μαθαίνω είναι πως δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να σε σπαταλάς σε εφήμερες αγκαλιές, σε ψεύτικους ανθρώπους, σε γλυκανάλατα βράδια και τέλος σε χλιαρά «Σ’ αγαπώ».

Οι σχέσεις ζωής θα πρέπει πάντα να μοιάζουν με ένα μικρό παιδί

Αυτό που δεν θα σου κρύψει ποτέ την αλήθεια. Αυτό που στο τέλος της ημέρας θα θέλει να σε κάνει να γελάσεις, μα πιο πολύ να γελάσετε παρέα. Η βαθιά και ουσιαστική αγάπη, κάπως έτσι μοιάζει. Αναπτύσσεται σιγά-σιγά και απαιτεί φροντίδα, υπομονή και ασφάλεια.

Να προστατεύεις λοιπόν ότι αξίζει. Από το φαγητό σου, το ρούχο σου, μέχρι μια σχέση ζωής. Μόνο φρόντισε να δώσεις περισσότερη σημασία στα όσα δεν φαίνονται, όσο κι αν σε δελεάζει η εικόνα. Κρατά καθαρό το μυαλό και την καρδιά σου από την υπερπληροφόρηση του «έξω» κόσμου, όσο κι αν σε φλερτάρουν τα όμορφα λόγια του.

Να προσπαθήσεις να βρεις δάχτυλα όμοια με τα δικά σου. Δάχτυλα μπλεγμένα σε σφιχτή γροθιά που θα θελήσουν να πορευτούν μαζί σου σε μια εποχή που τόσοι μένουν από συνήθεια ή από επιλογή τελικά μόνοι.