Θα μπορούσε να ζει πάνω σ’ ένα κύμα, αυτή η χρονιά όμως για τον Γιώργο Χρανιώτη, είναι μια θάλασσα γεμάτη από θέατρο, τηλεόραση και μουσική. Δεν είναι τυχαίος ο 2ος χρόνος που διανύει η επιτυχημένη παράσταση «Τέλειοι Ξένοι» σε σκηνοθεσία Γιώργου Πυρπασόπουλου & Πέτρου Λαγούτη, στην οποία πρωταγωνιστεί. Όσο για την τηλεόραση, ο Γιώργος Χρανιώτης, βρίσκεται «Στα Σύρματα», μια κωμική σειρά της ΕΡΤ, όπου μεταμορφώνεται σ’ ένα μεγαλοεπιχειρηματία, τον Κίμωνα. Η μουσική, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του, κάτι που φαίνεται μέσα από την αγάπη και την αφοσίωση που έχει για την μπάντα του, τους Imitate Your Mother.

Αυτή τη φορά αφήνει πίσω του ρόλους και μουσική και απαντάει σε ερωτήματα ζωής.

Πού και πώς βρίσκεις το peace of mind σου;

Το peace of mind μου, για να παίξω και λίγο με τις λέξεις, βασίζεται στο piece of mind μου. Το να εξερευνώ κομμάτια του μυαλού μου, με φέρνει σε μια ειρηνική διάθεση. Νομίζω ότι προσπαθώντας να έχω μια γαλήνη, υπάρχουν κάποια πολύ σημαντικά κομμάτια, που μεγαλώνοντας πλέον τα ξέρω. Για παράδειγμα, να αποφύγω κάποιους ανθρώπους, να κάνω παρέα με κάποιους άλλους ανθρώπους, να αγκαλιάζω ανθρώπους, που ξέρω ότι η αγκαλιά τους είναι θεραπευτική, να διαβάζω, να ακούω μουσική, να πηγαίνω σινεμά, να συνεχίζω να παθιάζομαι με τα παιχνίδια μου, το surf, το sup, το skate, το ποδήλατο, να χορεύω. Όλα αυτά τα πράγματα που προκαλούν την έκκριση ενδορφίνων, συμβάλουν στο να είμαι καλύτερα με τον εαυτό μου. Όπως και το να μιλήσω με φίλους μου, τον συνεργάτη μου τον Κωσταντίνο, τον ψυχολόγο μου, να απολαμβάνω ένα ποτήρι κρασί με την γυναικά μου, κι ένα φαγητό που εκείνη έχει μαγειρέψει. Το πιο σημαντικό όμως είναι το να παίρνω αγκαλιά τον μικρό μου.

Τι μας ωθεί να μετατρέψουμε το “τίποτα” σε “κάτι”;

Όλα είναι τίποτα μέχρι να γίνουν κάτι. Στο οτιδήποτε πρέπει να δίνουμε μια χρηστικότητα για να υπάρξει. Αυτή μπορεί να είναι πρακτική, υπαρξιακή, φιλοσοφική. Ένα βιβλίο είναι ένα τίποτα για τον αναγνώστη αν δεν το διαβάσει. Για αυτόν που το έγραψε, είναι κάτι. Το τίποτα έχει την δυνατότητα πάντα να γίνει κάτι. Ακόμα και σε πράγματα που είναι φυσικά, που δεν έχεις τον έλεγχο σε πρώτη φάση, εσύ τα κάνεις κάτι. Ένα κύμα, που δεν μπορώ να το ελέγξω, για μένα, θα γίνει κάτι μόλις το καβαλήσω με την σανίδα μου.

Είναι η ευτυχία μόνο χημικές ουσίες που κυκλοφορούν στο σώμα μας;

Όχι. Η ευτυχία είναι απόφαση. Η ευτυχία είναι η σκέψη που επιβάλλεις στον εαυτό σου την στιγμή που ξυπνάει. Έχουμε την ικανότητα σαν άνθρωποι να ξυπνήσουμε το πρωί και να αποφασίσουμε αν είμαστε ευτυχισμένοι ή δυστυχισμένοι. Σίγουρα κάποια γεγονότα επηρεάζουν αυτή την απόφαση, αλλά αν δεν υπάρχει μια αντικειμενική τραγωδία, τότε νομίζω πως δεν έχουμε λόγο να απομακρυνόμαστε από την διαδρομή μας προς την ευτυχία. Παλαιότερα πίστευα ότι η εκκεντρικότητα ενός καλλιτέχνη μπορεί να μην συνάδει με την ευτυχία, ή την καλοσύνη. Ως εκκεντρικός καλλιτέχνης έχεις το δικαίωμα να ξυπνάς το πρωί και να είσαι κάπως, γιατί σε απασχολούν διάφορα. Δεν πιστεύω τίποτα από όλα αυτά πλέον.

Συνδέονται όλα μεταξύ τους τελικά;

Μ’ ένα μαγικό τρόπο νομίζω πως όλα συνδέονται. Είμαι από τους ανθρώπους που δυσκολεύονται πολύ να βρουν τους συνδετικούς κρίκους, αλλά μπορώ να καταλάβω όταν αυτοί σπάνε. Οι πιο ευτυχισμένες μέρες μου είναι αυτές που ξυπνάω το πρωί και ξέρω ότι θα έχουν μια ροή, μια σύνδεση. Σήμερα ας πούμε είναι μια μέρα, που αισθάνθηκα ότι μέχρι την στιγμή που θα τελειώσει η παράσταση το βράδυ, και θα κλείσει η μέρα μου θα ζήσω μια όμορφη μέρα, που δεν θα μου την χαλάσει κανένας και τίποτα. Όταν αισθάνομαι όμως ότι αυτή η μαγική σύνδεση χάνεται, βρίσκομαι σε κάποιο pattern που δεν μου αρέσει καθόλου.

Πόσο δύσκολο είναι να μείνουμε πιστοί στις αξίες μας σε έναν κόσμο που αλλάζει και μας προκαλεί συνέχεια;

Εγώ δε μένω πάντα πιστός. Πολλές φορές λοξοδρομώ. Συνήθως όμως κάνω μια αυτοκριτική στο τέλος της ημέρας, ή στο τέλος κάποιας περιόδου, και βλέπω πόσο έχω απομακρυνθεί από το mojo μου, που λέγαμε και παλαιότερα, πόσο έχω αποστασιοποιηθεί από τον πυρήνα, που όλοι έχουμε και προσπαθούμε να καταλάβουμε πως αλλάζει μορφή και χρώμα. Κάποιες φορές είναι λίγο δύσκολο. Νομίζω πως όλοι μας ξέρουμε πως πρέπει να ζήσουμε. Ξέρουμε τι μας κάνει καλό να πίνουμε, να τρώμε, να βλέπουμε. Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι εγώ ξέρω πως αν με αφήσεις στη φύση, ή πιο συγκεκριμένα στη θάλασσα, ή ακόμα πιο συγκεκριμένα κοντά σ’ ένα κύμα, ότι είμαι πλήρης. Από την άλλη υπάρχουν στιγμές που η ίδια η ζωή δεν με αφήνει να αναπνεύσω τα πράγματα που χρειάζομαι. Η απομάκρυνση από τη φυσικότητα, μου προκαλεί δυσφορία, πόσο μάλλον σ’ έναν κόσμο που αλλάζει συνεχώς.

Ποια είναι η διαφορά μεταξύ ενός ενήλικα κι ενός μικρού παιδιού;

Θα σου πω κάτι, χωρίς έπαρση, αλλά ταυτόχρονα με έπαρση. Υπάρχει μια πολύ σημαντική διαφορά μεταξύ ενός ενήλικα κι ενός μικρού παιδιού, την οποία δεν καταλαβαίνω κιόλας. Η διαφορά είναι ότι ένας ενήλικας, έχει ξεχάσει να παίζει. Για κάποιο λόγο που δεν καταλαβαίνω, παρόλο που δυστυχώς το βλέπω μπροστά μου, έχουμε εκπαιδευτεί εμείς οι ενήλικες, ότι το παιχνίδι είναι κάτι που αφορά μόνο το παρελθόν μας. Πιστεύω πως θα έπρεπε να γίνεται ακριβώς το αντίθετο. Θα έπρεπε όσο είμαστε μικροί να παίζουμε, κι όσο μεγαλώνουμε, να παίζουμε ακόμα περισσότερο, με μεγαλύτερη μανία. Η καθημερινότητα μας δεν είναι απαραίτητα παιχνιδιάρικη, οπότε το παιχνίδι πρέπει να το επαναδιαπραγματευθούμε. Θυμόμαστε πάρα πολύ καλά πόσο ανέμελοι και ευτυχισμένοι ήμασταν στην παιδική μας ηλικία που παίζαμε.

Το ζήτημα είναι ένας ενήλικας να βαστάει το παιδί που έχει μέσα του, να το φροντίζει και να το προστατεύει. Έτσι, θα αποκτήσει και μια πολύ όμορφη και φυσική σύνδεση με τα παιδιά. Είτε είναι δικά του, είτε όχι. Και τα παιδιά αυτό θέλουν, αγάπη και παιχνίδι. Και την αγάπη σου θα την δείξεις μέσα από το χρόνο που διαθέτεις για να παίξεις μαζί τους, όχι απαραίτητα κάποιο παιχνίδι με την ακριβή έννοια της λέξης. Για παράδειγμα εγώ θεωρώ παιχνίδι, και μάλιστα δημιουργικό, να κάθομαι σ’ έναν καναπέ με τον γιο μου και να του διαβάζω ένα βιβλίο. Αν υπάρχει ένα πράγμα που μπορώ να ευχηθώ σήμερα για τον εαυτό μου είναι το να μην σταματήσω να παίζω, μέχρι να πεθάνω.

Γιατί συμβαίνει αυτή η στιγμή;

«Γι’ αυτό!» αποκρίθηκε ο Γιώργος Χρανιώτης καθώς τη στιγμή που έκανα την ερώτηση εμφανίστηκε στο χώρο η σύζυγος του.

Φωτογραφία: Ραφαήλ Φωτόπουλος  Make-Up: Έφη Γερουλάκου

Ευχαριστούμε πολύ το Peace of Mind (Πλατεία Υμηττού 3, Υμηττός) για τη φιλοξενία.