Ο Γιώργος Δάσκαλος είναι δημοσιογράφος, δηλώνει περήφανα “παγούρι ως το κόκκαλο” κάνοντας σαφές ότι τα Γιάννενα είναι ο τόπος καταγωγής του, θεωρεί ότι η οκνηρία δεν θα έπρεπε να είναι αμάρτημα αλλά στάση ζωής και πως μπορείς να δοκιμάζεις όλες τις αμαρτίες απλά με μέτρο “γιατί τα απωθημένα δεν τα θέλει κανείς”.

Είναι αλαζονεία να επιδιώκεις κάτι καλύτερο για σένα και δεν συμβιβάζεσαι; Δεν θα μπορούσε να είναι μια μορφή αυτοσεβασμού;

Σε γενικές γραμμές δεν θεωρώ ότι είναι αλαζονεία. Πάντα στα λογικά πλαίσια, γιατί αν εγώ επιδιώξω να κατακτήσω όλον τον κόσμο και να υποδουλώσω τους ανθρώπους, ναι είναι αλαζονεία. Θεωρώ όμως πως όταν θέλεις να βελτιώνεις και θέλεις να βλέπεις τον εαυτό σου να δυναμώνει και να εξελίσσεται δεν θεωρώ ότι είναι αλαζονικό να διεκδικείς πράγματα που σε πάνε πιο μπροστά.

Ναι, έχει μια μορφή αυτοσεβασμού. Οι προηγούμενες γενιές με έναν τρόπο μας ”επέβαλλαν” να μη ζητάμε πολλά πράγματα, μας γέμισαν ενοχές, μας μεγάλωσαν με πολλές περιοριστικές πεποιθήσεις, οπότε σε ένα υγιές πλαίσιο καλό είναι να διεκδικούμε το καλύτερο για εμάς.

Μπορεί ο φθόνος να λειτουργήσει ως κινητήριος δύναμη για εξέλιξη και πρόοδο;

Κι εδώ υπάρχει η άλλη πλευρά της ζυγαριάς. Χρειάζεται μία ισορροπία στα πράγματα. Εγώ μπορώ να φθονώ τον διπλανό μου ο οποίος έχει τη δική του εξέλιξη και πράγματα που θα ήθελα να έχω κι εγώ αλλά αρκεί αυτό να με βοηθήσει να εξελιχθώ κι όχι να εύχομαι να τα χάσει ο διπλανός μου. Νομίζω είναι κινητήριος δύναμη μόνο αν μπορεί να γίνει ωφέλιμο συναίσθημα για μένα.

Τι μπορεί να σε βγάλει από τα όριά σου; Τι σε θυμώνει καθημερινά;

Με θυμώνει πολύ η αγένεια και ο τρόπος συμπεριφοράς των οδηγών στην Ελλάδα. Στα πεζοδρόμια περπατάμε λες και μας ανήκουν, λες και κανείς δεν είναι πίσω ή μπροστά μας. Είμαστε ”εαυτούληδες” κι αυτό μπορεί να με τρελάνει.

Με τις ταχύτητες του 2023 μήπως η οκνηρία είναι περισσότερο αρετή παρά αμαρτία;

Είμαι υπερ της οκνηρίας αφού έχουμε μπει σε έναν ρυθμό που λέει πως για να αξίζεις κάτι σ αυτή τη ζωή θα πρέπει να δουλεύεις ασταμάτητα και να αποκτάς όλο και περισσότερα υλικά αγαθά. Η αμέσως προηγούμενη γενιά το είχε πιο έντονο αυτό, να φτιάξει τη ζωή με σπίτι κι αυτοκίνητα. Νομίζω ότι πρέπει να δίνουμε στον εαυτό μας την πολυτέλεια -εκεί έχουμε φτάσει- να μην κάνει τίποτα. Για 3 ώρες; 4; Ο καθένας ξέρει τι τον βοηθάει καλύτερα, τι τον κάνει να ηρεμεί.

Υπάρχει ένα ολόκληρο κίνημα για το burn out. Πρέπει να αλλάξουμε. Η οκνηρία πρέπει να γίνει στάση ζωής.

Είναι κακό να τα θέλεις όλα; Και τελικά ποιος είναι άπληστος; Ο τζογαδόρος ή το καζίνο;

Ναι είναι κακό, κυρίως για σένα. Ταλαιπωρείσαι επειδή τελικά δεν χορταίνεις. Όταν είσαι άπληστος δεν ικανοποιείσαι ποτέ, ψάχνεις πάντα το κάτι παραπάνω και μένεις ανικανοποίητος και με κενά.

Το καζίνο είναι ξεκάθαρα άπληστο, ο τζογαδόρος με έναν τρόπο είναι ασθενής, με το πάθος του και την εξάρτησή του και το καζίνο την απληστία την έχει κορώνα και σημαία του. Εξάλλου έχει τους δικούς του σκοπούς.

Ζούμε σε έναν κόσμο που οι τάσεις κάνουν μόδα τη λιτή και στερητική ζωή, με δίαιτες μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Μήπως θα έπρεπε να “πεινάμε” για περισσότερα; Μήπως δεν είμαστε τόσο λαίμαργοι τελικά;

Πέρα από κάθε περιορισμό που μας έχουν επιβάλλει νομίζω ότι για τον εαυτό μας οτιδήποτε μας δίνει κάτι παραπάνω, μας δίνει έξτρα γνώση ή απόλαυση νομίζω θα πρέπει να το ζητάμε. Μόνο να μην βρεθούμε στο άλλο άκρο της απληστίας που τίποτα δεν μας ικανοποιεί. Να μην έχουμε απωθημένα, να τα ζούμε όλα στο 100% τους είτε αυτό είναι να μάθεις μια νέα ξένη γλώσσα είτε αν θέλεις να πηδήξεις στο κενό κάνοντας bungee jumping.

Ποια ήταν η πιο τελευταία σου αμαρτία;

Mία συνεχή αμαρτία που προσπαθώ να διακόψω είναι η συνήθεια του να τρώω δρακουλίνια.

Ποιο θα έπρεπε να είναι το 8ο αμάρτημα;

Είχα ακούσει σε μία παράσταση το “η μη ύπαρξη τσίπας”. Δεν έχουμε τσίπα κι αυτό για μένα είναι αμάρτημα.

Φωτογραφία: Ραφαήλ Φωτόπουλος 

Ευχαριστούμε πολύ το Sinners Pizza για τη φιλοξενία.