Εάν είδες και εσύ τη Δευτέρα το βράδυ τη συνέντευξη του Γιώργου Καπουτζίδη στην ΕΡΤ, ξέρεις ακριβώς αυτό το συναίσθημα που περιγράφει ο τίτλος του άρθρου. Είναι αυτό που ακούς έναν άνθρωπο να μιλάει και νιώθεις πως κρατάς την αναπνοή σου. Και ταυτόχρονα χαμογελάς, και κάπως δακρύζεις και προσπαθείς να το κρύψεις. Γιατί τελικά ίσως να μην έχει τόση σημασία το τί έχεις καταφέρει εσύ στη δική σου ζωή. Αλλά το πως κάνεις τους άλλους να νιώθουν μέσα από αυτά που εσύ κατάφερες. Και εμάς ο Γιώργος Καπουτζίδης μας έκανε ευτυχισμένες. Όπως και τις συνεργάτιδες του Oneofus.gr που περιέγραψαν τη συνέντευξη αυτή με έναν τρόπο που μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους.
Έχω την εντύπωση πως σε αυτή τη ζωή ο καθένας μας έχει έναν απόλυτο στόχο, και οι περισσότερες αποφάσεις του (συνειδητά ή μη) λαμβάνονται στην προσπάθειά του να τον φτάσει. Άλλοι θέλουν να αφήσουν τον κόσμο καλύτερο από ό,τι τον βρήκαν, άλλοι επιθυμούν να βρεθούν στο επίκεντρό του. Άλλοι σκοπεύουν να χορτάσουν την ζωή όσο περισσότερο μπορούνε και άλλοι να γεμίσουν τοίχους με πτυχία και κατορθώματα. Βέβαια είμαι της άποψης πως όλοι κατά βάθος κυνηγάμε την έννοια της ευτυχίας και της προσωπικής ικανοποίησης, διαλέγοντας διαφορετικά μονοπάτια για να βρεθούμε εκεί και προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να μην χαθούμε στην πορεία.
Έτσι, παρακολουθώντας την συνέντευξη του Γιώργου Καπουτζίδη στην ΕΡΤ εχθές το βράδυ, χάρηκα ιδιαίτερα που μπροστά μου υπήρχε ένας άνθρωπος με σταθερή πυξίδα.
Έχοντας βρεθεί στο πλατό των Ειδήσεων προκειμένου να απαντήσει στην λεκτική και πνευματική επίθεση απέναντί του από τον Αλέξη Κούγια, ο κύριος Καπουτζίδης έδειξε θαυμαστή διακριτικότητα, αναζωογονητική ηρεμία και έναν λόγο μεστό και δομημένο, τόσο που σχεδόν δεν ταίριαζε στο πλαίσιο της ελληνικής τηλεόρασης. Απέναντι στην ξεδιάντροπη τοξικότητα της αντίπαλης όχθης και κόντρα σε δημοσιογράφους και εκπομπές που μιλούσαν για “απελπισία στο βλέμμα” ενός κατά συρροή βιαστή, εκείνος μας προσέφερε μία ανάσα καθαρού αέρα που τόσο χρειαζόμασταν, με την μορφή ενός γνήσιου χαμόγελου και της κοινής λογικής.
Δεν έχει νόημα να απαριθμήσουμε τα πιο σημαντικά σημεία της συνέντευξής του, καθώς και τα δέκα περίπου λεπτά που μιλάει λέει κάτι σημαντικό. Δεν υπάρχει καν λόγος να τον ανακηρύξουμε “νικητή” σε αυτήν την δημόσια αντιπαράθεση με τον Αλέξη Κούγια, εφόσον οι απόψεις του δεύτερου τον είχαν ήδη αυτομάτως βάλει στην θέση του χαμένου (παρόλα αυτά, ΠΩΣ ΤΟΝ ΠΕΤΣΟΚΟΨΕΣ ΕΤΣΙ ΡΕ ΓΙΩΡΓΟ;!). Αυτό που, τουλάχιστον εγώ προσωπικά, θαύμασα τόσο στην τηλεοπτική του εμφάνιση, είναι το πώς η ευτυχία αποτυπώνεται τελικά πάνω σε έναν άνθρωπο.
Διάβασε τη συνέχεια στο www.oneofus.gr
