«Καλημέρα, η κυρία Ειρήνη Δαμιανού;» «Η ίδια…εσείς;» «Εγώ καλώ για να σας ενημερώσω. Είστε καλεσμένη στη μεγάλη γιορτή του κόσμου.» «Πού πρέπει να πάω;» «Να βγείτε έξω απ’ το σπίτι σας, να περπατήσετε, να καθίσετε σε ένα παγκάκι και να αφήσετε τον ήλιο να σας ζεστάνει. Μόλις νιώσετε ζωντανή, θα έρθουν και οι άλλοι.» «Μισό λεπτό, δε μου είπατε, να φορέσω γάντια και μάσκα;» «Δεν χρειάζεται.» « Δηλαδή τελείωσε;» «Ναι και θα το γιορτάσουμε όλοι μαζί!» «Δεν κινδυνεύει κανείς;» «Κανείς, μη φοβάστε.»

Κλείνω το τηλέφωνο και κάνω ότι μου είπε, τρέχω έξω, είμαι ολομόναχη, πηγαίνω στο πάρκο, κάθομαι στο παγκάκι που το λούζει ο ήλιος.

Κοιτάζω τον ουρανό, ξαφνικά πετούν χρωματιστά μπαλόνια και ξεκινούν οι μουσικές. Έλεγε αλήθεια, είναι όλοι εδώ. Τους αγκαλιάζω, με φιλάνε, στριμωχνόμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο. Αγκαλιαζόμαστε μεταξύ μας, γνωστοί, φίλοι, άγνωστοι, νέοι, παππούδες και μωρά ,το ίδιο συμβαίνει σε κάθε μέρος του κόσμου. Ακούγονται τραγούδια, είναι μια φανταστική γιορτή! Δεν βλέπω τον ουρανό, καλύφθηκε απ’ τα μπαλόνια. Η μαμά κι ο μπαμπάς με σφίγγουν επάνω τους, πόσο μου έλειψαν. Τα παιδιά είναι εδώ, ο Στάθης με σηκώνει στον αέρα, γυρνάμε γύρω -γύρω. Ζαλίζομαι και γελάω τόσο που πονάει το πρόσωπο μου.

Bλέπω τον Μίμη λίγο παρακάτω, μου στέλνει φιλιά στον αέρα κι έρχεται προς το μέρος μου.

Η Άννα χορεύει, οι συνάδελφοι μου μου κλείνουν το μάτι και η προϊσταμένη μου, περνάει από μπροστά μου με την οικογένειά της, μου χαϊδεύει το μάγουλο. Τι όμορφο που είναι το μωρό της! Ο μανάβης της γειτονιάς μου γνέφει και κάθεται στο τραπέζι που τσουγκρίζουν. Δίπλα από το πάρκο, βλέπω θάλασσα. Πώς έφτασε η θάλασσα εδώ; Μερικοί κάνουν ηλιοθεραπεία και πολλοί περισσότεροι κολυμπούν, εγώ τραβάω φωτογραφίες. Θέλω να πάω για καφέ στη πλατεία Προσκόπων και για φαγητό στα Πετράλωνα.

Είμαι μεθυσμένη απ’ τη χαρά. Δεν έχω δει ακόμη τον Μιχάλη, πού να είναι; Θέλω να τον δω από κοντά, να του σφίξω το χέρι και να του πω ‘χάρηκα!’ Περνάω καταπληκτικά, δεν θέλω να φύγω, ταυτόχρονα θέλω να πάω παντού. Ανοίγω τα μάτια μου, στριφογυρνάω στο κρεβάτι και ο κόσμος είναι και πάλι στη θέση του. Τα κλείνω ξανά και προσπαθώ να συνεχίσω το όνειρο από εκεί που το άφησα.