Για όλες εκείνες τις στιγμές που νιώσαμε ασφάλεια δίπλα τους, για όλες εκείνες τις αγκαλιές και τα χάδια που μας ηρεμούσαν, για όλους εκείνους τους τσακωμούς που έληγαν με ένα χαμόγελο και για όλους εκείνους που προσέχουν από ψηλά, οι μπαμπάδες θα είναι πάντα οι ήρωες μας.

Δάφνη Τσάρτσαρου

Πώς να είμαι αντικειμενική όταν πρόκειται για τον μπαμπά μου; Ελλατώματα μπορεί να έχει αρκετά, και ποιος δεν έχει; Η αγάπη του και η αφοσίωσή του, όμως, επισκιάζουν κάθε αρνητικό χαρακτηριστικό. Από τους καλύτερους και πιο αφοσιωμένους οικογενειάρχες που έχω γνωρίσει, είναι πάντα «εκεί» όταν τον χρειαστείς. Χωρίς, ποτέ, να περιμένει αντάλλαγμα … Χρόνια πολλά, μπούμπου! Σ’αγαπώ ☺

Βικτωρία Παπάδη

Για το δικό μου, αν και μοιάζει κάπως ‘φοβιστικός’ λόγω του εύσωμου παρουσιαστικού και του σοβαρού ύφους του, έχω να πω πως είναι ο πιο γλυκός μπαμπάς του κόσμου όλου, με χέρια ζεστά, απ’ τις δουλειές του μεροκάματου και με αγάπη στην καρδιά.

Η αισιοδοξία που δείχνει ακόμα κ αν όλα είναι κόντρα, πιο πολύ σα να ξορκίζει το κακό, κι ας αγχώνεται διπλά μέσα του· το χάδι της στήριξης, της φροντίδας και της απαλής ‘σφαλιάρας’ για το ταρακούνημα που χρειάζεται πού και πού· η προσπάθειά του να κατανοήσει ‘αυτά τα μοντέρνα τα πράγματα’ που απασχολούν τους νέους, την κόρη και το γιο του είναι μερικά μόνο από τα ομορφότερα στοιχεία του δικού μου μπαμπά. Που ξυπνάει 6 η ώρα το χάραμα κι ας είναι Σάββατο και τραγουδάει μόνος του πέρα δώθε στα δωμάτια ❤️

Παναγιώτα Φελλούρη

Ο μπαμπάς μου ζει (εχμ επιβιώνει) σε ένα σπίτι με 5 γυναίκες. Αυτή η πρόταση αρκεί για να καταλάβετε ότι διαθέτει υπομονή. Πολλή από αυτήν. Αυτή η ηρεμία και η υπομονή είναι ένα από τα στοιχεία που θαυμάζω πάνω του και που θα ήθελα να την έχω!

Αναστασία Πολίτογλου

Οι άνθρωποι ποτέ δεν ξεχνάνε αυτόν που τους ευεργέτησε. Ο πατέρας μου ακόμη και όταν δεν μπορεί, βοηθάει αυτόν που έχει ανάγκη. Οποίος και αν είναι αυτός. Το πιο όμορφο από όλα είναι ότι με τα χρόνια βλέπω πως αυτό γυρίζει πίσω σε αυτόν από τους ανθρώπους. Η αγάπη που χαρίζεται, μόνο χαμόγελα καταφέρνει να μοιράσει, όσα χρόνια και αν περάσουν.

Ισμήνη Βιλλιώτη

Ο μπαμπάς μου έχει εμένα και αυτό φτάνει.

Αναστασία Γρίμπα

Ότι μπορεί και είναι πάντα εκεί. Εκεί στο Δήμο να μου πληρώσει μια κλήση, εκεί στον Πειραιά να με μαζέψει αν το καράβι φτάνει αργά, εκεί να με στηρίξει με μία κουβέντα αν έχω πρόβλημα, εκεί να μου πει να μη με νοιάζει κανείς και τίποτα και εγώ να ‘μια καλά, εκεί δίπλα μου αν έχω χαρά ή αποτυχία. Πάντα όταν του έχω μιλήσει άσχημα πιο πριν, πάντα με ένα χαμόγελο και ένα αστείο, πάντα δείχνοντας κατανόηση στο πως αποφάσισα να ξυπνήσω σήμερα. Μπαμπάκας μόνο.

Χρίστα Χατζηγεωργίου

Κορίτσι του μπαμπά τελείως. Του έχω μοιάσει στο άγχος, στη συνέπεια και ευτυχώς (ΕΥΤΥΧΩΣ ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ) πήρα τα μάτια του, ιδανικά θα ήθελα να έχω πάρει το οικονομικό του μυαλό και να μην είμαι τόσο σκράπας

Πατρίνα Καράγιωργα

Με κανει να νιώθω τρομερή ασφάλεια ακόμα και όταν χάνεται η γη κάτω από τ πόδια μου και ότι κάθε φορά που πηγαίνει κάτι στραβά μου λέει “είσαι θηρίο εσύ δεν σε φοβάμαι”! κι ας είμαι ενάμιση μέτρο.

Ευαγγελία Σακκούλη

Ο μπαμπάς μου είναι τέλειος γι αυτό παντα βρίσκω τον τρόπο να κολλαω τη φράση “ααα ο μπαμπάς μου έτσι το κανει”.

Κατερίνα Δημητρίου

Μου αρέσει ότι είναι πολύ συζητήσιμος, ακόμη και αν μερικά κάνει και καλά ότι δν θέλει να τα ακούει τύπου για γκόμενους, τα ακούει όλα και συζητάει μαζί μου.

Ιωάννα Στρατηγάκη

Όταν ήμουν μικρή και έκανα κάποια αταξία, ποτέ δε με μάλωνε αλλά μου έλεγε πάντα “έλα να το συζητήσουμε” και γενικά η ατάκα του σε όοοοολα ήταν έλα να το συζητήσουμε.

Άννα Πουλοπούλου

Δίπλα στον μπαμπά μου νιώθω ασφάλεια και δύναμη.

Σταυρούλα Δρακουλάκου

Έχει πολλές αρετε΄ς, οπότε δεν θέλω να ξεχωρίσω κάποια γιατί είναι άδικο γι’αυτόν. Όμως το χιούμορ του δεν συγκρίνεται. Δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο με τέτοιο χιούμορ και ειδικά σε αυτή την ηλικία. Είναι πολύ μπροστά ο άνθρωπος.

Αναστασία Μαρκολέφα

Μπορεί στα λόγια να μην ήταν ποτέ καλός, με ένα του χάδι όμως πάντα με ηρεμεί και χωρίς να το ξέρει.

Μένη Δόδουρα

Ο μπαμπάς μου νομίζει ότι είμαι η πιο όμορφη γυναίκα που πάτησε ποτέ στην Γη. Κυριολεκτώ.

Δήμητρα Αλεβίζου

Είναι ένα μεγάλο παιδί. Ενώ είναι ένας μεγάλος κύριος στην ηλικία του, είναι τόσο καλόψυχος, αγαθός και χαχανούλης σαν παιδάκι 5 χρονών.

Φωτεινή Ανδρίτσου

Ο πατεράς μου είναι ο μεγαλύτερος καλαμπουρτζής και μου αρέσει πολύ.

Ελευθερία Στρατομήτρου

O πατεράς μου είναι πραγματικά πολύ προσεκτικός. Οδηγεί τόσο καλά, κατί που ευτυχώς του έχω μοιάσει.

Νικολέττα Κατσιάπη

Αυτό που παρατηρώ με τον καιρό είναι ότι του μοιάζω όλο και περισσότερο. Όπως για παράδειγμα όταν βγαίναμε έξω έλεγε κάτι δυνατά ενώ δεν έπρεπε και μπορεί τότε να ντρεπόμουν, αλλά τώρα το κάνω κι εγώ.

Ειρήνη Χιονά

Είναι γνωστό ότι οι μπαμπάδες λατρεύουν τις κόρες και οι μανάδες γίνονται αυτοκόλλητες με τους γιούς. Ο δικός μου ο πατέρας είναι τρανταχτό μέρος αυτού του κανόνα. Με κοιτάει στα μάτια, με καμαρώνει, με ακούει και με στηρίζει με έναν τρόπο αθόρυβο αλλά πολύ ουσιαστικό. Μου αρέσει που με εμπιστεύεται και ξέρει πότε πρέπει να πάει πάσο σε μια διαφωνία και θαυμάζω την δύναμη που κρύβει μέσα του. Για τις θυσίες που έκανε για μένα δεν ξέρω αν υπάρχουν αρκετά ευχαριστώ στον κόσμο και ξέρω ότι ο μεγαλύτερος θησαυρός του είναι ένα μου χαμόγελο για αυτό όσο περνάει από το χέρι μου δεν θα του το στερήσω ποτέ.

Ζωή Καρατσή 

Είναι τόσα πολλά που δεν ξέρω τι να πρωτοπώ. Που λέει πουλάκι μου και μανούλα μου. Που καθόμαστε κρυφά τα βράδια και τρώμε. Που είναι ο ήρωάς μου απ’την πρώτη μου ανάσα. Που δεν του αρέσει κανένας για εμένα, αλλά δεν θέλει να είμαι και μόνη. Είναι ο “Χοντρούλης” μου και δεν το αλλάζω με κανέναν.

Βάσια Λαμνάτου

Είναι πάντα εκεί όταν έχω πρόβλημα και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Νιώθω ασφάλεια μαζί του.

Μαρία Ντρούγια

Αυτο που μ’αρέσει στον μπαμπα μου ειναι η προσπάθεια για μαγειρική και το πόσο σκίζεται για τους άλλους.

Βίκυ Χασκή

Αυτό που μ’αρέσει στον μπαμπά μου, είναι ότι πραγματικά βάζει τα παιδιά του πάνω απ’όλα.

Ιωάννα Ζόζολου

Αυτό που μου αρέσει στο μπαμπά μου είναι οτι μου δείχνει με πράξεις πόσο πολύ νοιάζεται για μένα

Ιωάννα Ράππου

Ο πατέρας μου είναι ένα τρανό παράδειγμα του πως ένας μποέμ, ανυπότακτος και ασυμβίβαστος άνθρωπος μπορεί να σκλαβωθει από την αγάπη που νιώθει για τα παιδιά του. Αυτό μου άρεσε πάντα! Που είχε τέτοια χαρακτηριστικά αλλά μπορούσε ταυτόχρονα να σταθεί κι ως ο καλύτερος πατέρας!

Tίνα Μιχαηλίδου

Σήμερα είναι η γιορτή του μπαμπά και η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι στο να εκφράσω τα συναισθήματά μου. Πέρσι θα το έκανα πιο εύκολα, φέτος όμως λόγω του ότι νοσηλεύεται σε νοσοκομεία εδώ και 7 μήνες είμαι επηρεασμένη πολύ συναισθηματικά. Με τον μπαμπά μου μοιάζουμε πολύ είμαστε και οι 2 πεισματάρηδες, ήσυχοι άνθρωποι που αγαπάμε το κλασσικό και θέλουμε να πετυχαίνουμε τους στόχους μας. Λατρεύουμε και οι 2 τα γλυκά και θέλουμε να έχουμε τα βλέμματα πάνω μας.

Πάνω από όλα όμως μοιάζουμε στο ότι την αγάπη που έχουμε μέσα μας την χαρίζουμε απλόχερα σε όσους μας αγαπάνε. Ο μπαμπάς μου είναι ο ήρωάς μου και είμαι πολύ περήφανη που του μοιάζω!

Διονύσης Γουρνάς

Κανένας Batman, κανένας Superman. Ο αγαπημένος μου υπερήρωας είναι ο πατέρας μου. Μπορεί να μην πήρα το μαλλί του (ο άνθρωπος έχει 10 φορές πιο πυκνό μαλλί από τον Lenny Kravitz), αλλά μου έμαθε να μην κολώνω ποτέ και πουθενά και να λέω “ναι” σε κάθε πρόκληση. Μετά από 32 χρόνια προσπάθειας έχει σχεδόν καταφέρει να με πείσει πως “δεν θα φτιάξω εγώ τον κόσμο και να μη χαλιέμαι για μαλακίες”. Εντάξει, του μοιάζω και σε ΟΛΕΣ τις εκφράσεις του προσώπου.

Μάιρα Χονδρογιάννη Εκτός από το επίθετο,έχω κληρονομήσει την αγάπη για τη μουσική και ιδιαίτερα τη ροκ(ξέρει εκείνος).Έχω τη μύτη του τη κομψή(λέμε τώρα) και τα καστανά ίσια(πολύ όμως ίσια)μαλλιά και τους δύο σε κάποια φάση της ζωής μας,μας έχουν παρομοιάσει με Ινδιάνους…Και επειδή είμαι γνήσια και επάξια κληρονόμος,θα γίνω το ίδιο τέλεια οδηγός! Σε αγαπώ πολύ αρκουδομπαμπά! Σοφία Τσουμαχίδη «Ποιανού παιδάκι είσαι εσύ;» με ρώτησε μία συνάδελφος του μπαμπά μου έξω από το σχολείο που δίδασκε. «Του μπαμπά μου» της απάντησα. Έτσι, απλά, φυσικά κι αληθινά. Κι ας είμαι μια ζωή το κοριτσάκι της μαμάς. Κι ας είμαστε ακόμη και τώρα αυτοκόλλητες. Δεν έχει σημασία. Ήμουν, είμαι και θα παραμείνω «του μπαμπά ΜΟΥ». Γιατί δε θα ήθελα με τίποτα να είμαι κάποιου άλλου μπαμπά. Όχι γιατί οι άλλοι μπαμπάδες έχουν κάτι. Απλά δεν είναι σαν το δικό μου. Πάντα όταν μιλάω για εκείνον στους άλλους νιώθω τεράστια. Κλέβω λίγη από τη σπουδαιότητά του και νιώθω τρανή. Με ρωτάνε αν του μοιάζω. Δε θα τολμούσα να πω ναι, αλλά σίγουρα δεν μπορώ να πω και όχι. Ξέρω πως ήθελε να είχα γεννηθεί αγόρι. Κάποιες φορές ίσως και να νομίζει πως είμαι. Λογικό. Δε θα δεχόταν ποτέ πως δεν μπορώ να κάνω κάτι. Δεν τον άφησα να πιστέψει πως δεν μπορώ να κάνω κάτι. Για αυτό και έχω λάβει από εκείνον το σπουδαίο τίτλο της «μαστόρισσας». Ξέρω πως ό,τι έχω κάνει στη ζωή μου, θα το χρωστάω σε εκείνον, σε αυτό που δημιούργησε, στις αξίες που μου εμφύτευσε και στα ιδανικά που μου δίδαξε. Κι αν κάτι έχει πάει στραβά στη ζωή μου φταίει που δεν του έμοιασα λίγο παραπάνω. Φταίει που δεν έχω αυτό το αγέρωχο, το αυστηρό, το ατρόμητο. Φταίει που δεν έχω τη δύναμή του, την τρομαχτική εξυπνάδα του, τις σπουδαίες γνώσεις του, το κοφτερό μυαλό του. Φταίει όμως που έχω την ευαίσθητη καρδιά του, την τελειομανία του, την ειλικρίνεια και τον αυθορμητισμό του, τη μεγαλοψυχία του και την τεράστια αγάπη για τον κόσμο και τη φύση. Λυπάμαι που δεν του μοιάζω λίγο περισσότερο. Ίσως να ήμουν καλύτερος άνθρωπος. Προσπαθώ να του μοιάσω, αλλά δε νομίζω πως θα τα καταφέρω ποτέ. Είναι βαρύ το όνομά του κι εγώ το κουβαλάω με προσοχή και την ελπίδα πως μια μέρα ίσως και να το αξίζω. Ίσως να το τιμήσω όπως εκείνος. Σε ευχαριστώ και συγνώμη, μπαμπά. Σε αγαπώ, μπαμπά. Δέσποινα Δευτεραίου Από τον πατέρα μου έχω πάρει τα μάτια του, όχι μόνο το χρώμα, αλλά και τον τρόπο να βλέπω και να κρίνω πρόσωπα και καταστάσεις στη ζωή μου. Έχω πάρει τη διορατικότητά του και το ελεύθερο πνεύμα του! Από εκείνον πήρα την αγάπη και τον σεβασμό για οτιδήποτε έχει ζωή, για τα ζώα, τα φυτά, τα όμορφα λουλούδια, τους ανθρώπους. Τέλος, ένα κοινό σημείο με τον μπαμπά μου είναι η μεγάλη μας αγάπη για το νησί μας, την όμορφη Κεφαλλονιά. Μάρθα Οστιούνη Από μικρή θυμάμαι να μου λένε ότι δε μοιάζω στο μπαμπά μου παρά μόνο στο μικρό βαθούλωμα που κάνει το πηγούνι μου. Ένα βαθούλωμα που 25 χρόνια μετά, δεν έχω εντοπίσει ακόμη! Από μικρή θυμάμαι να μου λένε πως αντί για Λάζαρο, τον φώναζα Γάζαρο γιατί με δυσκόλευε το “Λ”! Από μικρή όμως θυμάμαι πάντα να παίζω με το μπαμπά μου: μονόπολη, πυργόλεξο και διάφορα άλλα. Από μικρή θυμάμαι να πηγαίνουμε μαζί σινεμά, στον Garfield και στο Σαν το σκύλο με τη γάτα. Από μικρή θυμάμαι να μου μαθαίνει τους δρόμους του κέντρου της Θεσσαλονίκης, ώστε τώρα να ξέρω σχεδόν κάθε στενό της απ’έξω. Από μικρή με θυμάμαι να θαυμάζω τη μεγάλη βιβλιοθήκη και τα ταξίδια του στα οποία κατά καιρούς αναφέρεται – χωρίς δυστυχώς να ξέρω όσες λεπτομέρειες θα ήθελα. Από μικρή θαυμάζω ακόμη την πυγμή του, που έφυγε από την επαρχία, που έζησε μόνος του, που έχτισε πράγματα που τα είδε να γκρεμίζονται και μόνος του τα ξανά γέννησε. Που τελικά πέτυχε. Μόνος του. Θα μπορούσα να πω απλώς ότι μοιάζω με τον μπαμπά μου στην ευαισθησία και στην αγάπη μου για τα ταξίδια και τη σκληρή δουλειά.  Αλλά μοιάζω μαζί του σε πολύ περισσότερα:  στον σεβασμό που μου δίδαξε προς τους άλλους, στην επιμονή να καταφέρουμε αυτά που θέλουμε και στην ανεξαρτησία μας. Και μπορεί οι κόρες όσο μεγαλώνουν να έρχονται πιο κοντά με τις μαμάδες, αλλά καμιά κόρη δε ξεχνάει τις αγκαλιές του μπαμπά και που πρώτα αυτόν φωνάζαμε στους μεγάλους πυρετούς. Χρόνια πολλά μπαμπά! Αφροδίτη Χατζηιωαννίδου Είμαι ο μπαμπάς μου. Ο τρόπος που γράφω, η υπογραφή μου, ο δυναμισμός, η αποφασιστικότητα, η ειλικρίνεια, η ξεροκεφαλιά που μοιραζόμαστε. Βολεύει να τα ρίχνω στο ζώδιό μου, αλλά κατά βάση ξέρω ότι “ευθύνεται” ο μπαμπάς μου. Το πιο βασικό κοινό μας γνώρισμα, ωστόσο, είναι που δεν παραδεχόμαστε δυνατά μεταξύ μας το πόσο πολύ αγαπιόμαστε, ενώ ξεκάθαρα είμαστε ο ένας η αδυναμία του άλλου. Το λέμε εύκολα στους ξένους, αλλά για μας είναι κοινό μυστικό. Ίσως είναι ο κατάλληλος, ο απόλυτος τρόπος να επικοινωνούμε. Κρυφά. Χωρίς πολλά πολλά. Ε, μέχρι κάποιος από τους δύο να πει δυνατά “σ’αγαπάω” και να μπουν στα μάτια μας *σκουπιδάκια*. Κατερίνα Μάρτζου Δε ξέρω αν έχεις σκεφτεί ποτέ σου σε τι έμοιασες στον πατέρα σου. Όχι, όχι αυτά τα κλισέ μάτια, μύτη, χείλη. Στα άλλα χαρακτηριστικά, τα πιο προσωπικά, τα εσωτερικά. Έκατσα μόλις να το σκεφτώ και συνειδητοποίησα πως με το πέρασμα των χρόνων τού μοιάζω όλο και περισσότερο σε κάτι, ίσως κι από ανάγκη. Από ανάγκη, αφού αυτός ήταν που αντιμετώπιζε το κάθε τι με χιούμορ. Όχι αναισθησία ή διακωμώδηση των καταστάσεων, αλλά με χιούμορ. Αυτό μου έμαθε, χιούμορ ακόμη και στα πιο μαύρα. Στα 15 μου αν μου έλεγαν ότι του μοιάζω, θα έστηνα ολόκληρη επιχειρηματολογία ενάντια σε αυτό, όπως κάθε δεκαπεντάχρονο που θέλει να πάει κόντρα σε κάθε τι των γονιών του. Σήμερα, 10 χρόνια μετά, αν τον είχα ακόμη εδώ, θα καμάρωνα την ομοιότητα αυτή. Αλλά έτσι πάει, τότε εκτιμάμε, όταν χάνουμε. Έστω κι έτσι, μου έμεινε το χιούμορ και το χαμόγελο. Αυτή είναι η ομοιότητά μας, αυτό το όπλο μας. Και θα τον ευχαριστώ γι’αυτό κάθε στιγμή. Φωτεινή Κωνσταντοπούλου 
Χαίρομαι πολύ που ήρθα στη ζωή σου κι εσύ που τρύπωσες στη δική μου με τα όμορφα και τα άσχημά σου, γιατί από αυτή τη μοναδική παγκόσμια αλληλεπίδραση έγινα η Φωτεινή σου. Η Φωτεινή των φίλων μου, των συγγενών, των συναδέλφων, των ερώτων –εδώ γελάμε. Διάβασε παρακάτω και θα γελάσεις κι εσύ. Η Φωτεινή που μοιάζει σε εκείνον τον επαναστατικό χαρακτήρα σου, που όριζε κάθε στιγμή την ελευθερία και την αποδέσμευση από τόπους, ανθρώπους, καταστάσεις, που ήταν αντίθετοι στον αξιακό μας κώδικα. Στη σκέψη σου, που ξεπερνούσε κάθε εμπόδιο, τον διεκδικητικό εαυτό σου, όταν σου παραπατούσαν τον κάλο,  την αποφασιστικότητά σου. Την κατά περίπτωση υποτίμηση των υλικών αγαθών. Τη χαλαρή σου διάθεση για την ακαταστασία, την πληρωμή των λογαριασμών, το άτσαλο παρκάρισμα του αυτοκινήτου, την όποια υποχρέωση απαιτούσε το εδώ και τώρα. Γιατί πώς να γίνει βρε αδερφέ μπορεί απλά, πολύ απλά, εσύ να είχες άλλες προτεραιότητες. Δε θα τους εξηγήσουμε παραπάνω αυτό που λες, ότι η ηρεμία της ψυχής είναι πάνω απ’ όλα. Θα τα μαζέψουμε αύριο, θα τα πληρώσουμε αύριο και να μας τρακάρουν και λίγο το αυτοκίνητο εμείς μωρέ να είμαστε καλά. Εμείς θέλουμε να διαβάσουμε, να συζητήσουμε, να πάμε τη βόλτα μας, να ερωτευτούμε με τις στιγμές της ζωής μας και να τις χαρούμε. Άη στο καλό πια! Αλήθεια τώρα, μεταξύ μας,  αυτό τα κάνει πολλές φορές σαλατίτσα! Καρατσεκαρισμένο! Τα μουτράκια σου όταν δεν πέρναγε το δικό σου. Το παρεξηγησιάρικό σου. Τις υπερβολές σου. Την ευγένεια σου. Τη φιλοσοφική σου διάθεση. To μπλα μπλα σου. Τον αυθομητισμό σου. Καλά εδώ όταν κάνω πατάτα πάντα λέω αυτό που έλεγες ως δικαιολογία. Δεν είχα καμία κακή πρόθεση. Και εντάξει αλήθεια είναι, αλλά… Το άστοχο χιούμορ σου. Εντάξει όποιος θέλει ας γελάσει, δεν μπορούμε να κάμουμε αλλιώς. Γελάμε εμείς μ’ εμάς.  Την πίστη σου στον Θεό και στο μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης –έτσι μου το έλεγες και το λες. Το συγχωρητικό εαυτό σου. Μποεμιά μωρέ, δε βαριέσαι! Μας αγαπάνε κι έτσι!  Τώρα όσον αφορά τους έρωτες … εμείς εδώ έχουμε άλλη συζήτηση. Σε τι μοιάζουμε ή διαφορετικά τι γούσταρα και κράτησα από σένα! Λαβ γιου ντάντι!