H Ηλέκτρα Βαρνάβα είναι γεννημένη στην Λεμεσό της Κύπρου και έχει σπουδάσει με υποτροφία στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Έχει καταφέρει να διακριθεί σε Παγκύπριους, Πανελλήνιους και Ευρωπαϊκούς διαγωνισμούς κερδίζοντας περήφανα πολλά έπαθλα. Αν και αρκετά μικρή σε ηλικία έχει καταφέρει πλέον να δημιουργήσει το δικό της studio διδάσκοντας ζωγραφική και γλυπτική. Γνωρίζοντάς την κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, μπορώ να πω με σιγουριά ότι είναι καλλιτέχνης με ψυχή και με πάθος για δημιουργία.

Πως ξεκίνησε στη ζωή σου το ταξίδι στον κόσμο της ζωγραφικής;

Από μικρή μου άρεσε να βλέπω διάφορες εικόνες και να τις ζωγραφίζω. Από το νηπιαγωγείο ακόμα, η δασκάλα είχε διακρίνει την ικανότητα μου στην τέχνη. Είχα και πολλές επιρροές από την οικογένεια μου αφού όλοι σχεδόν ασχολούνται με τις τέχνες γενικότερα. Η θεία μου συγκεκριμένα που ασχολείται με την αγιογραφία ήταν αυτή που ώθησε τους γονείς μου να ξεκινήσω μαθήματα τέχνης. Έτσι, οκτώ χρόνια πριν τις σπουδές μου στη σχολή Καλών Τεχνών ξεκίνησα να πηγαίνω μαθήματα σε σχολή ζωγραφικής.

Τι σημαίνει πλέον για σένα η λέξη ζωγραφική;

Τα πάντα. Με τη ζωγραφική εκτονώνομαι. Όταν δεν αισθάνομαι καλά, θα έρθω στο studio μου, θα κλείσω παράθυρα και κουρτίνες, θα βάλω δυνατά τη μουσική και θα αρχίσω να ζωγραφίζω. Αισθάνομαι ότι εδώ ανήκω και νοιώθω ασφάλεια.

Τι είναι αυτό που σε ενδιαφέρει πιο πολύ να βγάζεις μέσα από τα έργα σου;

Για μένα περισσότερη αξία έχει το συναίσθημα που μπορεί να δημιουργήσει ένα έργο μου. Δεν δίνω περισσότερη σημασία στο θέμα και αρνούμαι να θεωρηθώ εννοιολογική. Θέλω ο απλός θεατής να μπορεί να κατανοήσει το έργο χωρίς να του δημιουργούνται απορίες.

Παρατηρώ ότι πολλά από τα έργα σου εκπέμπουν ένα ρεαλισμό. Αυτός είναι ο σκοπός σου;

Φυσικά είναι σκοπός μου. Θεωρώ ότι μέσα από τον ρεαλισμό φαίνεται και η τέχνη. Για παράδειγμα στα πιο παλιά χρόνια ήθελαν να ζωγραφίζουν με τόσο ρεαλισμό ώστε να μην καταλαβαίνεις ότι είναι ζωγραφισμένο, αλλά μια φωτογραφία. Εμένα όμως αυτό που με ενδιαφέρει είναι να χρησιμοποιήσω την τέχνη για να δείξω την τέχνη. Η τέχνη είναι κάτι που πρέπει να φαίνεται και όχι να κρύβεται.

Έχεις ιδιαίτερη αδυναμία σε κάποιο υλικό; Παρατηρώ ότι τα περισσότερα έργα σου είναι με μολύβι.

Ναι σωστή η παρατήρηση σου. Το μολύβι είναι το πιο φθηνό υλικό. Υλικό που μπορεί να αμφισβητηθεί εύκολα. Το ενδιαφέρον μου να κινηθώ προς αυτή την κατεύθυνση δημιουργήθηκε από την λεπτότητα που μπορεί να πετύχει κανείς διαμέσου του, καθώς και την ευκρίνεια που μπορεί να έχει το τελικό αποτέλεσμα. Υλικό που δεν κοστίζει στον καλλιτέχνη και μπορεί να φτιάχνει αμέτρητα έργα τα οποία στην τελική να εχουν μόνο συναισθηματικό κόστος. Ίσως κάποια να μοιάζουν ασφυκτικά συγκρατημένα λόγω της ρεαλιστικής τους προσέγγισης αλλά οφείλω να πω, πως η διαδικασία σχεδιασής τους είναι εντελώς αντίθετη. Ξεκινούν γεμάτα γραμμές, μουντζούρες σβησίματα και θολώματα με το χέρι και σιγά σιγά «τακτοποιούνται». Η άνεση που απέκτησα με το μολύβι οφείλεται στην έντονη παρατήρηση αλλά και στη σημασία που άρχισα να δίνω στην αφαίρεση.

Πως αντιμετωπίζει η κοινωνία έναν ζωγράφο και γενικά έναν καλλιτέχνη;

Οι περισσότεροι με θετικότητα και ενθουσιασμό βλέποντας κυρίως τον ρεαλισμό στα έργα μου. Κάποιοι όμως βλέποντας αυτό, σνομπάρουν τη δουλειά μου με τη δικαιολογία ότι είναι κάτι που το έχουν ίσως ξαναδεί χωρίς να πρωτοτυπώ. Προσπαθώ απλά να μην δίνω σημασία στα αρνητικά σχόλια γιατί είναι κάτι που με στεναχωρεί.

Ξεχωρίζεις κάποια συγκεκριμένη στιγμή στην καλλιτεχνική σου πορεία;

Όταν πήγαινα ακόμη σχολείο κέρδισα ένα βραβείο σε διαγωνισμό με θέμα «πως βλέπουν οι Κύπριοι μαθητές την Ιταλία». Θυμάμαι είχα σχεδιάσει την Κύπρο και πάνω ένα παιδί με κιάλια. Έτσι έβλεπα τότε την Ιταλία. Με κιάλια. Επικρατούσε το χιούμορ βέβαια σ’αυτό το έργο μου. Το ταξίδι αυτό νομίζω θα μου μείνει αξέχαστο.

Από που εμπνέεσαι; Ποιά είναι τα ερεθίσματά σου;

Καταρχάς από τον πρίγκιπα μου (τεράστιο χαμόγελο). Νομίζω οι φωτογραφίες που του βγάζω καθημερινά είναι άπειρες. Και από φωτογραφίες στη συνέχεια γίνονται έργα. Αλλά και από διάφορες καταστάσεις, ανθρώπους ή από μια απλή εικόνα που θα με αγγίξει.

Τι ζωγραφίζεις συνήθως; Aνθρώπους, τοπία, και τα δύο;

Tοπία όχι, ποτέ. Μου αρέσει να ασχολούμαι με τον άνθρωπο κυρίως. Πρόσωπα, σώματα, μόνο αυτό. Μέσα σε αυτή την παγκόσμια καταστροφή που βιώνουμε, μπορεί ένας καλλιτέχνης να έχει έμπνευση; Πως το βιώνεις εσύ; Αρνούμαι να αντιληφθώ την καταστροφή που αναφέρεις. Κλείνω τα αυτιά και τα μάτια μου σ’αυτό. Θέλω να σκέφτομαι με αισιοδοξία τη ζωή. Μόνο έτσι μπορώ να δημιουργώ.

Πλέον διδάσκεις ζωγραφική και γλυπτική στο δικό σου studio. Να φανταστώ ότι ήταν όνειρο ζωής; Πως νοιώθεις γι’αυτό;

Ναι. Τώρα διδάσκω στο ARTcele Studio. Είναι ένας όμορφος χώρος που με εμπνέει ιδιαίτερα. Το ότι διδάσκω δεν θα έλεγα ότι ήταν όνειρο ζωής για εμένα αλλά σίγουρα είναι κάτι που το αγάπησα από την αρχή. Το γεγονός ότι μπορώ να μεταφέρω τις γνώσεις και τις τεχνικές μου σε κάποιον άλλο μου δίνει χαρά. Ιδιαίτερα όταν βλέπω και την εξέλιξη του σ’αυτό. Βέβαια η τέχνη είναι και θέμα αντίληψης και ελευθερίας, εγώ τους διδάσκω αυτό που ξέρω και από ‘κει και πέρα είναι το συναίσθημα του καθένα που δίνει στο δικό του έργο.

 Mελλοντικά Σχέδια;

Να μην πρέπει απαραίτητα να διδάσκω για να ζω. Η αλήθεια είναι ότι αυτό το κάνω από ανάγκη, χωρίς να σημαίνει πως δεν το κάνω με αγάπη και χαρά. Να μπορώ να ζω μόνο μέσα τα έργα μου. Το συναίσθημα που νοιώθω όταν ένα έργο μου φεύγει από εμένα και πάει στον προσωπικό χώρο κάποιου που απλά αγάπησε το δημιούργημα μου είναι απερίγραπτο. Στο εξωτερικό βλέπω αντάποκριση όσο αφορά αυτό μέσω της ιστοσελίδας που είναι καταχωρημένα τα έργα μου. Κακά τα ψέματα προς το παρόν αυτό είναι πολύ δύσκολο να γίνει στην Κύπρο όμως είμαι αισιόδοξη.

Αν θες να απολαύσεις τα έργα της Ηλέκτρας, μπορείς να τα δεις στην προσωπική της σελίδα: http://www.artcele.tk/