Πραγματικά δεν θέλω να συνεχίσω την κοινή αντίληψη ότι η γκρίνια είναι γυναικείο χαρακτηριστικό και μόνο (αν το πιστεύετε αυτό τότε δεν έχετε ακούσει άντρα να γκρινιάζει), αλλά θα παραδεχτώ μέχρι ένα σημείο ότι, να πως να το πω, είμαστε ίσως, πιο συχνοί πελάτες. Δεν ξέρω τι ευθύνεται για αυτή την τόσο συχνή συνεργασία, αλλά ξέρω σίγουρα ένα πράγμα. Είναι όλα στο μυαλό.

Αν θα έπρεπε να δώσω έναν ορισμό για το τι σημαίνει γκρίνια, θα έλεγα ότι είναι η διαδικασία που τσακώνεσαι μόνος σου. Γιατί πραγματικά μετά από κάποια συγκεκριμένα δευτερόλεπτα ο ακροατής σου ακούει ένα συνεχόμενο βουητό και οι επαγγελματίες του είδους έχουν αναπτύξει την ικανότητα μετά από λίγο να αποκλείουν από τα αυτιά τους και το βουητό αυτό. Επειδή λοιπόν ο άλλος δεν σου δίνει καμία σημασία και δεν ανταπροκρίνεται στην επιθυμία σου να κάνετε «διάλογο σαν πολιτισμένοι άνθρωποι», ξεκινάς τον μονόλογο, και δώστου η ερμηνεία, δώστου τα «μόνο σου ρωτάς μόνος σου απαντάς». Στο τέλος ή σταματάς επειδή κουράστηκες να μιλάς και θες να πιεις ένα ποτήρι νερό γιατί στέγνωσες, ή γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι ο wannabe ακροατής σου έχει αποχωρήσει από το δωμάτιο, το κτίριο, μη σου πω κι από τον μάταιο τούτο κόσμο (Elvis has left the building). Γιατί το διάβασα κι αυτό. Οι άντρες λέει που κατσαδιάζονται πιο πολύ, έχουν περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν πρόωρα. Επειδή λοιπόν, κρατάμε στα χέρια μας τόσες ανθρώπινες ζωές και το θέμα παραέγινε θέμα, ήρθε η ώρα να μπει ένα τέλος σ’ αυτή τη μάστιγα.

Το ξέρω ότι πολλές θα τρομακρατηθείτε με αυτό που θα ακούσετε, πολύ πιθανόν να το έχετε ξανακούσει βέβαια και να μην δώσατε καμία σημασία, αλλά θα γίνω πάλι εγώ η κακιά και θα σας το ξαναπώ. ΜΗΝ γκρινιάζετε. Μην μουρμουράτε, μην μιξοκλαίτε, μην στραβομουτσουνιάζεται, μην αρπάζεστε με το παραμικρό, μην μην μην, απλά μην. Πολλοί μπερδεύουν την γκρίνια με το νάζι, αλλά σας το υπογράφω δεν έχουν καμία σχέση. Το νάζι παραπέμπει σε γάτα, ενώ η γκρίνια σε ελληνίδα μάνα. Διαλέχτε και πάρτε. Που να τα πούμε κι αυτά, και το νάζι έχει και τα όρια του, γιατί μερικές μερικές εκεί έξω το έχετε κάνει πιπίλα και γελάει ο κόσμος (εγώ συγκεκριμένα εκνευρίζομαι άπειρα), αλλά εντάξει, μπορώ να δεχτώ ότι γούστα είναι αυτά και δεν θα σας κάνω και κουμάντο κι εκεί. Αλλά η γκρίνια είναι άλλο, η γκρίνια σκοτώνει. Όχι μόνο εσένα που γκρινιάζεις και σε πονάει η καρδούλα σου από το παράπονο (υπερβολές), ούτε αυτόν που σ’ ακούει και πονάνε τα αυτιά του. Σκοτώνει τη γοητεία σου, το σεξ απίλ σου, το image της απόλυτης ακομπλεξάριστης που με τόσο κόπο έχεις χτίσει εδώ και καιρό, μέχρι και τον έρωτα τον ίδιο. Κάντε ένα replay τον εαυτό σας την ώρα που σας πιάνει ο ντουβρουτζάς και εξετάστε καρέ καρέ τις γκριμάτσες σας, τον τόνο της φωνής σας και σε ορισμένες περιπτώσεις το χρώμα της κεφαλής σας (κόκκινο είναι για να σας βοηθήσω). Αντικειμενικά δηλαδή, δεν είστε και ότι πιο θελκτικό υπάρχει, ή ακόμα χειρότερα, θα μπορούσατε να είστε.

Για να ξεκαθαρίσουμε κάτι και να πιάσετε που ακριβώς θέλω να καταλήξω, δεν σας τα λέω αυτά ως συμβουλή για το πως να σας θέλει ο άλλος περισσότερο. Το θέμα είναι να καταλάβετε, το πόσο όλο αυτό χαλάει τη δική σας ψυχική ισορροπία. Γιατί κανένας μας δεν γκρινιάζει μία φορά και μετά τέλος. Είναι ένας τρόπος αντιμετώπισης του κάθε θέματος που μπορεί να μας τύχει, κάτι σαν τρόπος ζωής, που πουθενά ποτέ και σε κανέναν δεν έκανε καλό. Δεν έχει νόημα να επιμένετε να γκρινιάζετε για πράγματα και καταστάσεις που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να αλλάξουν. Η γκρίνια, το άγχος και η αρνητική ενέργεια είναι κακή αύρα που δυστυχώς γίνεται αντιληπτή στους άλλους, με ένα μαγικό τρόπο μεταφέρεται και είναι τόσο απωθητική όσο η σιτρονέλα για τα κουνούπια. Πρέπει να καταλάβετε τι πραγματικά έχει σημασία για εσάς, τι αξίζει την προσοχή και την ενέργεια σας και στην τελική πόσο όντως σας νοιάζει. Σας εγγυώμαι μετά από προσωπικό πείραμα, είναι απίστευτο το πόσο τούμπα μπορείτε να φέρετε μια κατάσταση, αν την αντιμετωπίσετε πιο χαλαρά. (Και το μπικίνι τέλειο κορίτσια!)

Πολλές φορές μας βγαίνει αυθόρμητα να αντιδράσουμε σε γεγονότα, που αν δίναμε στον εαυτό μας τον απαιτούμενο χρόνο δεν θα ασχολιόμασταν καν. Π.χ. αν δείτε τον πρώην σας με την καινούρια του κοπέλα, μόνο και μόνο από συνήθεια να το δεις, θα πάρει το μυαλό σου 152 ανάποδες, θα γουρλώσεις μάτι και θα στραβώσει το στόμα τύπου εγκεφαλικό. Εάν όμως, πάρετε μια βαθιά ανάσα και σκεφτείτε ότι αυτός είναι ο πρώην, και για να είναι πρώην κάποιο λόγο σημαντικό θα έχει για να είναι, και προφανώς δεν θα κλειστεί σε μοναστήρι μετά από σας. Πραγματικά δηλαδή, μεταξύ μας τώρα, σας νοιάζει όντως; (απαντάω εγώ και για εσάς) όχι. Χωρίς κακία, χωρίς τίποτα. Απλά, χαλαρά και ρεαλιστικά.

Για να πούμε και του στραβού το δίκιο βέβαια, μερικοί άνθρωποι έχουν το ταλέντο θα έλεγα, να σε φέρνουν πολύ εύκολα στα όρια σου. Ώρες ώρες δηλαδή πάνε γυρεύοντας για την κατσάδα, γιατί εντάξει, άνθρωπος είσαι κι εσύ, θα λυγίσεις κάποια στιγμή. Μην μπερδευτείτε, δεν σας ενθαρρύνω ούτε αναιρώ ότι έλεγα τόση ώρα (είμαι σίγουρη οι μισές από σας έτοιμες είσασταν να πάρετε θάρρος πάλι). Απλά δίνω δίκιο σε ορισμένες περιπτώσεις. Χαλαρώστε κορίτσια λοιπόν, η ζωή είναι ωραία.