Μου φάνηκε σχεδόν αδιανόητο το πώς η Ελβετία ήταν η τελευταία χώρα της Ευρώπης που αναγνώρισε τα δικαιώματα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι για τις γυναίκες. Η ταινία Γυναίκες με τα όλα τους μας μεταφέρει στην Ελβετία του 1971.
Σε ένα συντηρητικό ορεινό χωριό, όπου μία γυναίκα αποφασίζει να ξεκινήσει τον αγώνα για όλες τις γυναίκες λέγοντας «ναι» στη νέα αλλαγή των πραγμάτων. Αντιμέτωπη με στερεότυπες αντιλήψεις, νόμους και ειρωνείες. Δεν είναι μόνο οι άντρες εναντίον της, αλλά και οι σιωπηλές φοβισμένες γυναίκες. Ο χλευασμός όλων των συγχωριανών της, οι ισχυρές αντιρρήσεις του συζύγου της. Και το πρόβλημα του σχολικού τραμπουκισμού των παιδιών της. Το θάρρος της όμως δεν θα μπορούσε να μη δικαιωθεί. Τα εμπόδια ήταν περισσότερα από τις δυσκολίες. Όμως τίποτα δεν κατάφερε να την εμποδίσει .
Ο φεμινισμός ως φιλοσοφία και κίνημα χρονολογείται περίπου από την περίοδο του Διαφωτισμού. Το πρώτο οργανωμένο κίνημα χρονολογείται από το πρώτο συνέδριο για τα δικαιώματα των γυναικών στο Seneka Falls, στη Νέα Υόρκη το 1848. Είναι άξιο λόγου που η Ελβετία ήταν η τελευταία χώρα αναγνώρισης των δικαιωμάτων της γυναίκας, μετά ακόμα και από το Λιχτενστάιν.
Σίγουρα ο συντηρητισμός διατέλεσε μεγάλο ρόλο και αγνόησε ακόμα και την ημέρα ορόσημο για το φεμινιστικό κίνημα, τις 8 Μαρτίου 1857. Όταν 20.000 εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας διεκδίκησαν την μείωση του ωραρίου εργασίας, μέσω μαζικής απεργίας. Σε μια περίοδο που ο συνδικαλισμός απαγορευόταν. Ένα γεγονός που σημειώθηκε παραπάνω από 100 χρόνια πριν από την ημέρα που οι γυναίκες της Ελβετίας ενώθηκαν και διεκδίκησαν τις ελευθερίες τους .
Στο τέλος, οι γυναίκες της ταινίας δικαιώνονται μέσα από την αφήγησή τους στην ταινία. Είναι μία παραγωγή του 2017 και το τελευταίο διάστημα προβάλλεται σε επιλεγμένους κινηματογράφους .
Νικήτρια του Βραβείου Κοινού στο Φεστιβάλ κινηματογράφου Tribeca, η ταινία είναι μια εμψυχωτική και ευχάριστη ταινία. Πλαισιωμένη από το σαγηνευτικό ταμπεραμέντο των γυναικών, με ένα επίκαιρο θέμα που μένει εδώ και πολλούς αιώνες στην επιφάνεια.
