– Διάβασες;
– Ναι.
– Έφαγες;
– Ναι.
– Σ’αρέσει αυτό;
– Ναι.
– Έχεις λεφτά;
– Ναι.
– Συμφωνείς;
– Ναι.
– Μπορείς;
– Ναι.
– Θες να βγούμε;
– Ναι.
– Μ’αγαπάς;
– Ναι.
– Διάβασες;
– Όχι.
– Γιατί;
– Έφαγες;
– Όχι.
– Γιατί;
– Σ’αρέσει αυτό;
– Όχι.
– Γιατί;
– Έχεις λεφτά;
– Όχι.
– Γιατί;
– Συμφωνείς;
– Όχι.
– Γιατί;
– Μπορείς;
– Όχι.
– Γιατί;
– Θες να βγούμε;
– Όχι.
– Γιατί;
– Μ’αγαπάς;
– Όχι.
– Γιατί;
Μάθαμε από μικροί να μην εξηγούμε, να μην αναλύουμε την κατάφαση μας, την παραδοχή μας.
Μάθαμε να μην είμαστε υπόλογοι για την συγκατάβαση μας, για όταν κάνουμε το αυτονόητο, το αναμενόμενο, για όταν συμφωνούμε.
Μάθαμε να μην εξηγούμε γιατί θέλουμε, γιατί μπορούμε, γιατί συμφωνούμε, γιατί λέμε “ναι”.
Μάθαμε να μην πρέπει να δώσουμε εξηγήσεις όταν καλύπτουμε τις ανάγκες τις δικές μας και του άλλου, όταν κάνουμε το “αυτονόητο” το δικό μας και του άλλου, όταν λέμε ή κάνουμε αυτό που θέλει να ακούσει ή να κάνουμε αυτό που θέλει ο άλλος.
Μάθαμε να μην χρειάζεται ανάλυση η κατάφαση.
Ίσως γιατί μάθαμε οτι η άρνηση χρειάζεται εξήγηση.
Γιατί δεν θέλουμε, γιατί δεν μπορούμε, γιατί δεν κάνουμε, γιατί δεν νιώθουμε. Αυτό που θέλει ο άλλος, αυτό που περιμένει ο άλλος από εμάς. Καμιά φορά και αυτό που θα περιμέναμε κι εμείς από τον εαυτό μας.
Ίσως γιατί μάθαμε να μην αρνούμαστε, τον εαυτό μας για τους άλλους. Αλλά μάθαμε να αρνούμαστε τις επιθυμίες μας, τα “θέλω” μας, τις ανάγκες μας, τις αδυναμίες μας, τα δικά μας “μπορώ”, για να ακούσει αυτό που θέλει ο άλλος.
Ίσως γιατί μάθαμε πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν τους αρέσει να ακούνε όχι, αλλά δεν μάθαμε πως έχουμε δικαίωμα να πούμε εμείς όχι και να ακούσουμε εμείς και οι άλλοι το “όχι” αυτό.
Ίσως γιατί μάθαμε πως θέλει δύναμη για να πούμε όχι, ενώ δεν μάθαμε τελικά πως θα μπορούσαμε να πούμε απλά όχι. Στον εαυτό μας και στους άλλους.
Δεν θέλει δύναμη να πούμε “όχι”.
Θέλει δύναμη να πούμε απλά “όχι” όταν οι άλλοι θα περίμεναν να ακούσουν “ναι”.
Ίσως τελικά γιατί αυτό που θέλει δύναμη είναι το να μπορεί κάποιος να ακούσει το “όχι”.
