Η Ελίνα Ρίζου είναι μία νέα ηθοποιός με ζωντάνια και διάθεση να μάθει, να μοιραστεί, να γνωρίσει, να αγωνιστεί. Την γνωρίσαμε στις πρόβες για την παράσταση του βραβευμένου έργου Bitch Boxer της Charlotte Josephine που ανεβαίνει στο Black Box του Ιδρύματος Κακογιάννη 1 Ιουνίου με 1 Ιουλίου για 15 μόνο παραστάσεις. Μιλήσαμε για το θέατρο, τον ρόλο που θα υποδυθεί, τις αποχρώσεις και τις διαστάσεις του μποξ και για όλα αυτά που σκέφτεται και αισθάνεται με αφορμή αυτήν την παράσταση που ετοιμάζεται με δύναμη, χαρά και κέφι για όλους εμάς!

Μίλησε μας για το Bitch Boxer. Πρόκειται για την αφήγηση που κάνει η Chloe, 21 ετών, από το Λονδίνο που είναι πυγμάχος και προετοιμάζεται για τον προκριματικό αγώνα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2012 που έγιναν στο Λονδίνο και είναι η πρώτη φορά που συμμετέχουν και γυναίκες πυγμάχοι. Το έργο αφορά στην αφήγηση αυτής της προετοιμασίας και τελειώνει και με την έκβαση του αγώνα. Στην αρχή του έργου χτυπάει ένα τηλέφωνο και η ζωή της αλλάζει με τρόπο δραματικό. Ο άξονας του έργου είναι η προετοιμασία της για αυτόν τον αγώνα που είναι ο στόχος της ο μεγάλος. Ενδιάμεσα παρεμβάλλονται μνήμες, γεγονότα, εμπειρίες, πρόσωπα που την έχουν σημαδέψει ή που την σημαδεύουν και τα οποία άλλοτε λειτουργούν σαν κινητήριες δυνάμεις και φάροι προς τον στόχο της και άλλοτε σαν ανασταλτικοί παράγοντες και εμπόδια μεγάλα. Πολλές φορές αυτό συμβαίνει και ταυτόχρονα.

Η Chloe κάνει μία πολύ σκληρή προετοιμασία για τον αγώνα που έχει να δώσει. Φαντάζομαι ότι αναλόγως σκληρή προετοιμασία είχες και εσύ για τον ρόλο μέχρι να ανέβεις στην σκηνή. Μάλλον λιγότερο σκληρή, αν και για τα δεδομένα μου ήταν. Δεν είχα καθόλου εμπειρία από αυτό το άθλημα. Κατά τ΄ άλλα, έκανα την ίδια προετοιμασία που θα έκανα για κάθε ρόλο. Απλώς, ο συγκεκριμένος ρόλος είχε ένα πολύ προφανές σκληρό χαρακτηριστικό που είναι η σωματική πειθαρχία και η άσκηση. Άλλοι ρόλοι έχουν άλλα. Και σ΄ αυτόν δεν υπήρχε μόνο αυτό. Χρειάστηκε δουλειά για να βρω και όλα τ΄ άλλα. Ούτε το θέμα του έργου είναι μόνο το μποξ. Και αυτός είναι και ο λόγος που αφορά μάλλον παραπάνω. Δεν είναι μόνο η συγκεκριμένη ιστορία μιας αθλήτριας. Είναι η συγκεκριμένη ιστορία μιας αθλήτριας και ο τρόπος που αυτή γίνεται οικουμενική σε σχέση με το τι σημαίνει αγώνας και τι αγώνες κάνουμε όλοι και τι ρωγμές έχουμε από αυτούς τους αγώνες.

Δεν είναι μόνο η συγκεκριμένη ιστορία μιας αθλήτριας. Είναι η συγκεκριμένη ιστορία μιας αθλήτριας και ο τρόπος που αυτή γίνεται οικουμενική σε σχέση με το τι σημαίνει αγώνας και τι αγώνες κάνουμε όλοι και τι ρωγμές έχουμε από αυτούς τους αγώνες.

Η Chloe δεν σηκώνει μόνο το βάρος του προσωπικού της αγώνα αλλά έχει και την ευθύνη όλων των γυναικών ως προς το ότι ακόμα και στις μέρες μας υπάρχει κάτι που οι γυναίκες δεν κάνουν ισότιμα με τους άνδρες. Ναι, είναι μία αλήθεια αυτό. Ακόμα κι η δική μου πρώτη αντίδραση στο άκουσμα του μποξ ήταν να σκεφτώ ότι είναι αντρικό άθλημα, με πιο αρρενωπά χαρακτηριστικά. Έτσι έχουμε συνηθίσει. Ακόμα και αυτή η πάλη γίνεται μέσα της σε σχέση με το φύλο της και κάποια χαρακτηριστικά που είναι πιο γυναικεία και υποτίθεται ότι δεν χωράνε σ΄ αυτό το άθλημα, σ΄ αυτόν τον χώρο, αν μιλάμε για πρωταθλητισμό τουλάχιστον.

Συμβαίνει ένα γεγονός και της αλλάζει την ζωή. Μπορεί μία στιγμή να είναι καθοριστική; Σίγουρα. Νομίζω ότι κυρίως καθοριζόμαστε από στιγμές. Οι στιγμές είναι καθοριστικές. Τα υπόλοιπα δεν είναι. Τα υπόλοιπα ελέγχονται, προετοιμάζονται, τακτοποιούνται εγκεφαλικά και συνεχίζουμε μέχρι που ένα συμβάν αλλάζει τα πάντα. Από εκεί και πέρα ή σταματάς ή συνεχίζεις και φαντάζομαι πως ότι κι από τα δύο κι αν κάνεις θα υπάρχει και η άλλη εκδοχή πολύ έντονη. Στην προκειμένη περίπτωση η Chloe συνεχίζει και συνεχίζει δαγκώνοντας ακόμα πιο γερά τα χείλη, αλλά η εκδοχή “τα παρατάω” πάντα υπάρχει και την σκέφτεται σαν πιθανότητα. Νομίζω ότι και το ανάποδο να συνέβαινε πάλι θα ταλαιπωρούταν από την πιθανότητα να συνέχιζε.

Το μποξ μοιάζει πολύ βίαιο άθλημα. Είναι; Είναι. Είναι γιατί η βασική πρόθεση είναι να σπάσεις τα μούτρα του άλλου. Κατευθύνεσαι στο πρόσωπο του άλλου που είναι η ταυτότητά του. Πας να του διαλύσεις το ego. Σαν άθλημα όμως, η τεχνική του, οι δεξιότητες που απαιτεί και τα χαρακτηριστικά που τελικά χρειάζεται να τονώσεις δεν είναι τα βίαια. Είναι ο χορός, η ευστροφία, η γρήγορη σκέψη, η ικανότητα να αντεπεξέλθεις στην ψυχολογική αναμέτρηση. Μου έλεγαν ότι ο αγώνας κρίνεται στα μάτια, ότι από το βλέμμα καταλαβαίνεις το αν θα χάσεις ή θα κερδίσεις, από το ν θα καταλάβει ο άλλος ότι έχεις φοβηθεί. Υπάρχει ένα πολύ μεγάλο ψυχολογικό κομμάτι, μια πολύ ενδιαφέρουσα πνευματική διαδικασία, η οποία όμως πάντα τελικά στοχεύει στην μπουνιά. Μπορείς είτε να κάνεις μόνο αυτό, είτε να κάνεις και όλο το υπόλοιπο που είναι η καλή περίπτωση του αθλήματος.

Ο μονόλογος έχει παραπάνω δυσκολία από την ομαδική παράσταση; Δεν είχα ξανακάνει μονόλογο και γι αυτόν τον λόγο δεν το αντιμετώπισα σαν μονόλογο γιατί δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό. Οπότε θεώρησα ότι οι θεατές είναι ο σιωπηλός συμπαίκτης για να μπορέσω να το διαχειριστώ και να μην αγχώνομαι τόσο και έτσι ηρεμώ και μπορώ να λέω και αλήθεια, αντί να νιώθω ότι κάτι παρουσιάζω στους θεατές. Αυτή η διαδικασία με έκανε να συνειδητοποιήσω την πραγματικά ισότιμη σχέση του θεατή και του ηθοποιού. Κατάλαβα πολύ χειροπιαστά ότι μιλάω σε έναν άνθρωπο και όχι μόνη μου.

Το θέατρο πως ήρθε στη ζωή σου; Παραδόξως ήρθε. Δεν το πήγαινα για εκεί καθόλου, δεν ήμουν καθόλου παιδί εξωστρεφές, εκφραστικό και όλα αυτά που σε προϊδεάζουν για κάτι. Η μόνη σύνδεση που είχα ήταν το ότι μου άρεσε πολύ να διαβάζω ιστορίες και όσο τις διάβαζα φανταζόμουν πράγματα και ταυτιζόμουν με πρόσωπα. Όταν τελείωσα το σχολείο, ξεκίνησα να σπουδάζω ψυχολογία. Κάποια στιγμή δήλωσα συμμετοχή σε ένα σεμινάριο υποκριτικής για να δω τι είναι. Δεν μπορώ να θυμηθώ την ακριβή στιγμή που ήρθε αυτή η επιθυμία, μάλλον γιατί δεν τόλμησα ποτέ να το εκφράσω! Έκανα μάθημα με την Άννα Μακράκη που ήταν και δασκάλα μου μετέπειτα στη σχολή. Μου άρεσε πάρα πολύ και έπιασα τον εαυτό μου να περιμένει με αγωνία την μέρα του μαθήματος. Ειδικά εκείνη την περίοδο, ήταν οι μόνες στιγμές που ένιωθα ότι κάτι γίνεται εντελώς φυσιολογικά. Μετά, άρχισα να αφήνω λίγο λίγο τα υπόλοιπα και να κάνω αυτό.

Την Chloe την γεμίζει και την αποφορτίζει το μποξ στην ζωή της. Στην δική σου περίπτωση τι λειτουργεί έτσι; Νομίζω ότι αυτό το έχω μεταφέρει στις συναντήσεις μου με τους ανθρώπους. Αυτοί κουβαλούν όλο το βάρος το δικό μου και εγώ το δικό τους. Επίσης το θέατρο και οι αφηγήσεις, είτε μιλάμε για θέατρο είτε για προσωπικές ιστορίες.

Ευχαριστούμε πολύ!

Το έργο Bitch Boxer της Charlotte Josephine θα παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Γιώργου Οικονόμου στο Black Box του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης από 1 Ιουνίου μέχρι 1 Ιουλίου και για 15 μόνο παραστάσεις. Πληροφορίες: Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, Πειραιώς 206, Ταύρος. Παραστάσεις: Δευτέρα, τρίτη, Τετάρτη στις 21.30.

Φωτογραφίες: Κατερίνα Ετέρη Τοσουνίδη (xsightedgr)