“Να σου βάλω μια κασέτα;” ρωτάει ο Tony τον Clay στο πρώτο επεισόδιο του 13 Reasons Why, ενώ βάζει την κασέτα των Joy Division και παίζει το “Love Will Tear Us Apart”. Ίσως εκείνη τη στιγμή να κατάλαβα και εγώ η ίδια πως εκτός από την επική συνέχεια της σειράς, θα ακολουθούσαν και μουσικάρες, πάνω κάτω σαν κι αυτές που είχε το “Stranger Things.”
Το τραγούδι αυτό, ακόμη κι αν δεν έχει καταφέρει ακόμη να μπει στην λίστα των αγαπημένων σου, θα είναι πάντα εκείνο που θα σου προκαλεί τα πιο έντονα συναισθήματα. Είναι το αίσθημα μιας μικρής κατάθλιψης επηρεασμένης από την ιστορία του Ian Curtis, ο οποίος αυτοκτόνησε το 1980, έναν χρόνο αφού έγραψε το τραγούδι. Κάπως έτσι, επιλέγει ο Brian Yorkey να ταιριάξει το κεντρικό πρόσωπο της σειράς Clay με το κορίτσι που αυτοκτόνησε και τις κασέτες που θα βρει στο κατώφλι του σπιτιού του, τρία λεπτά αργότερα.
Ύστερα, στην δεύτερη κασέτα της Hannah (και το δεύτερο επεισόδιο της σειράς) ο σκηνοθέτης έκανε την εξής κίνηση: Χρησιμοποίησε την μουσική μιας χρυσής εποχής (που έζησαν οι γονείς τους) ως μέσο ώστε να μάθει επιτέλους η γενιά κάτω των 20, να ακούει μουσική. Ultravox, Duran Duran, The Cure και η συνέχεια, έπεται στους pop ήχους του σήμερα.
Η σειρά συνδυάζει την ηλεκτρονική pop των ‘80s με την ροκ του σήμερα και όλα τα καινούργια συγκροτήματα που έχουν παρόμοιο ήχο με τα soundtracks των ταινιών του John Hughes. Η γραμμή ξεκινά από τους Ultravox και φτάνει στους M83, συνεχίζει από τους The Cure και καταλήγει στους The Kills, μέχρι που φτάνεις στο σημείο να ακούς την διασκευή του “Only You” των Yazoo (1982) από την Selena Gomez. Δεν το περίμενες, έτσι;
Όπως και στις ταινίες του Hughes (ως ο άνθρωπος που όρισε τα σχολικά χρόνια των 30 και κάτι), έτσι κι εδώ, αυτό που προσπαθεί να κάνει το Netflix και ο Brian Yorkey είναι να αλλάξει τον τρόπο που ζουν οι outsiders τα μαθητικά τους χρόνια και να ξυπνήσει λίγο εκείνους που πιστεύουν πως οι πράξεις τους δεν έχουν αντίκτυπο σε κανέναν (ή και τίποτα). Γιατί αυτές είναι οι ιστορίες που κάποτε είχαν συμβεί μας κανένας δε νοιάστηκε να ακούσει. Ιστορίες που αξίζει να ειπωθούν χωρίς να χρειάζεται να πεθάνει κάποιος. Ιστορίες που φτάνουν πολύ πιο μακριά από την τραπεζαρία του σχολείου. Γι’ αυτό τον λόγο, οι ιστορίες αυτές έχουν πολύ συγκεκριμένα soundtracks. Εναλλακτική ροκ από ’70s αντί της σημερινής μουσικής βιομηχανίας που δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο ήχο και στυλ. Γιατί η επανάσταση στην μουσική δεν γίνεται τώρα (ίσως και να μη γίνεται τίποτα τώρα), αλλά έγινε περίπου 50 χρόνια πριν. Τώρα απλώς, ψαχνόμαστε στους στίχους οποιαδήποτε indie rock μπάντας, για να νιώσουμε κάτι. Κάτι παρόμοιο με την θλίψη του “Love Will Tear Us Apart.”
Μπορείς να ακούσεις την υπόλοιπη λίστα εδώ.
