Είναι γνωστό σε όλους μας, πως η εποχή της τεχνολογίας είναι εδώ. Πρώτη στη θέση της καθημερινότητας μας, δυστυχώς ή ευτυχώς. Σχεδόν –αν όχι- πάντα, είμαστε με ένα κινητό στο χέρι, μικροί μεγάλοι. Εντάξει ας το παραδεχτούμε. Η τεχνολογία έχει συμβάλει κατά πολύ στη διευκόλυνση της καθημερινότητας μας. Επικοινωνούμε πιο εύκολα, ενημερωνόμαστε πιο άμεσα. Αλλά δεν είμαι εδώ για να απαριθμήσω τα προτερήματα της. Το θέμα που θα προσπαθήσω να προσεγγίσω είναι το πώς η τεχνολογία και κυρίως τα social media, κάνουν πιο εύκολα ή δύσκολα κάποια πράγματα. Αναλόγως από ποια πλευρά είσαι.

Τι εννοώ με αυτό; Εννοώ πως όσο εύκολα θα κλείσεις μια δουλειά ή ένα ραντεβού μέσω e-mail, facebook και τα υπόλοιπα μέσα, τόσο εύκολα θα χωρίσεις και θα τσακωθείς κιόλας. Πολλοί θα πουν πως αν κάτι ήταν πραγματικό δεν θα τελείωνε με ένα μήνυμα στο facebook. Κι όμως, πραγματικό ή όχι, η πλειοψηφία καταφεύγει σε αυτό το μέσο γιατί θεωρείται ευκολότερο.

Σε μια εποχή που το ‘διαβάστηκε’ θεωρείται πιο θαρραλέο και τίμιο από το να αντιμετωπίσεις τον άλλο face to face, όλα είναι πιθανά.

Είναι ευκολότερο να αφήσεις το μήνυμα να αιωρείται αδιάβαστο στα εισερχόμενα σου παρά να μιλήσεις για όσα σε ενοχλούν και σε προβληματίζουν. Είναι πολύ πιο ωραίο, απ’ ότι φαίνεται, να δημιουργείς αμφιβολίες στον αποδέκτη- ή μάλλον μη αποδέκτη- του μηνύματος σου, από το να του δώσεις μια ξεκάθαρη απάντηση. Επίσης, φαντάζει καλύτερο το να μην δώσεις εξηγήσεις. Ναι, γιατί το να δίνεις λόγο για κάτι που δεν θέλεις ή δεν σε αφορά δεν είναι και πολύ βολικό. Τέλος, απλώς δεν θέλεις να δώσεις συνέχεια σε κάτι που για εσένα έχει τελειώσει ήδη.

Δεν ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω αυτό. Είναι κάτι ανάμεσα στη δειλία και στο ‘δεν θέλω να βρω το μπελά μου’. Παρόλα αυτά, να σου θυμίσω ότι δεν έχει να κάνει μόνο με εσένα αυτό. Υποτίθεται πως σε μια συζήτηση ο άλλος περιμένει να πεις κάτι. Έστω και αρνητικό. Κάτι όμως. Όχι τίποτα. Το τίποτα δεν αρκεί. Δεν είναι ούτε κρύο ούτε ζεστό.

Υπάρχουν βέβαια και οι φορές που το μήνυμα δεν μένει σε ένα απλό ‘Διαβάστηκε’. Το ‘αστείο’, αν μπορείς να το πεις αστείο, είναι όταν βλέπεις ότι ‘Πληκτρολογεί’… Νομίζω εκεί νιώθεις λες και παίζεις σε ταινία. Εκείνη τη στιγμή που η αγωνία κορυφώνεται.

Κάπως έτσι φτάσαμε να περιμένουμε μια απάντηση, μια απόφαση, ένα OK, ένα τέλος, πάνω από ένα κινητό. Εκεί που κάποτε υπήρχαν ανθρώπινα πρόσωπα τώρα είναι μια οθόνη και λέξεις. Τόσο πολύ που όλα μοιάζουν να μετατρέπονται σε κάτι ψηφιακό, εφήμερο και επιφανειακό.

Γράφει η Ανδριάννα Αργυροπούλου