Ο τσέχος συγγραφέας Μίλαν Κούντερα γεννήθηκε στο Μπρνο, το 1929, και ζει στη Γαλλία, τη δεύτερη πατρίδα του, από το 1975. Έχει γράψει τα μυθιστορήματα: « Το αστείο», « Η ζωή είναι αλλού», « Το βαλς του αποχαιρετισμού», « Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης», « Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι», « Η αθανασία», καθώς επίσης τη συλλογή διηγημάτων « Κωμικοί έρωτες» -όλα στην τσέχικη γλώσσα. Όπως και τα παλαιότερα δοκίμια «Η τέχνη του μυθιστορήματος» και οι «Προδομένες διαθήκες». Πρόσφατα όμως, μυθιστορήματά του –« Η βραδύτητα», « Η ταυτότητα» και « Η άγνοια» γράφτηκαν στα γαλλικά. « Η γιορτή της ασημαντότητας», αποτελεί το πιο πρόσφατο από τα μυθιστόρημά του.

Να φωτίζεις τα σοβαρότερα προβλήματα και ταυτόχρονα να μη γράφεις ούτε μία σοβαρή φράση, να γοητεύεσαι από την πραγματικότητα του σημερινού κόσμου και ταυτόχρονα να αποφεύγεις κάθε ρεαλισμό, αυτό είναι η « Γιορτή της ασημαντότητας». Όποιος γνωρίζει τα προηγούμενα βιβλία του Κούντερα ξέρει ότι δεν είναι διόλου απροσδόκητη η συνήθειά του να ενσωματώνει σ’ ένα μυθιστόρημα ένα « ασόβαρο» κομμάτι. Σε αρκετά κεφάλαια της « Αθανασίας» ο Γκαίτε με τον Χέμινγουέι περπατούν μαζί, φλυαρούν και διασκεδάζουν. Και στη « Βραδύτητα» η Βέρα, η γυναίκα του συγγραφέα, λέει στον άντρα της: « Συχνά μου έλεγες πως θες να γράψεις κάποτε ένα μυθιστόρημα όπου καμία λέξη δεν θα είναι σοβαρή… σε προειδοποιώ: φυλάξου: καραδοκούν οι εχθροί σου». Όμως ο Κούντερα, αντί να φυλαχτεί, πραγματοποιεί επιτέλους στο ακέραιο το παλιό αισθητικό όραμά του, σ’ αυτό το μυθιστόρημα που μπορεί κανείς να το δει και σαν θαυμαστή σύνοψη ολόκληρου του έργου του. Παράξενη σύνοψη. Παράξενος επίλογος. Παράξενο γέλιο, που το εμπνέει η εποχή μας, που είναι κωμική επειδή έχασε κάθε αίσθηση του χιούμορ. Τι άλλο μπορεί να πει κανείς; Τίποτα. Διαβάστε!

Μέσα από ασήμαντα γεγονότα και λεπτομέρειες που δεν έχουν καμία αξία, ο Κόυντερα περνάει τα μηνύματα που θέλει, τυλίγοντάς τα παράλληλα με το στοιχείο του χιούμορ. Πραγματεύεται τα πιο σημαντικά προβλήματα του καιρού μας, με πλήρη απουσία ρεαλισμού. Βασικοί πρωταγωνιστές σε αυτή την ιστορία είναι τέσσερις φίλοι, οι οποίοι βολτάρουν στον Κήπο του Λουξεμβούργου και αντιμετωπίζουν σοβαρά θέματα με τρομαχτική χαλαρότητα. Ο Αλεν που δημιουργεί θεωρίες γύρω από τον γυναικείο αφαλό, ο Ραμόν, πρώην καθηγητής, που επιχειρεί συστηματικά να δει μια έκθεση του ζωγράφου Μαρκ Σαγκάλ αλλά εγκαταλείπει πάντοτε την ουρά έξω από το μουσείο, ο Σαρλ που λέει ανέκδοτα για τον Στάλιν και ο Καλιμπαν που εφευρίσκει ένα νέο, χωρίς νόημα, γλωσσικό ιδίωμα που προκαλεί απίστευτο γέλιο.

Συνοψίζοντας, το μήνυμα που παίρνουμε από το συγκεκριμένο βιβλίο είναι πως, εφόσον δεν μπορούμε να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο, η λύση είναι να τον αντιμετωπίζουμε με χιούμορ!