Μέσα από ένα πλήθος επιλογών, η μόδα μεταξύ άλλων, παρέχει μια ευρύτατη γκάμα δυνατοτήτων έκφρασης στον κάθε άνθρωπο. Το ύφος, το είδος και προπαντός η ένταση της κάθε επιλογής-έκφρασης, ποικίλλει από άνθρωπο σε άνθρωπο και διαφοροποιείται κυρίως από τις βιωματικές και εννοιολογικές μας πεποιθήσεις, γύρω από το πως αντιλαμβανόμαστε τη ζωή και τον κόσμο γενικότερα. Ίσως ακουστεί παράξενο, αλλά η βαθύτερη “δύναμη” της μόδας, είναι ότι πρόκειται για μια διαδικασία ανακάλυψης και όχι μιας προφανής μονοδιάστατης και επιφανειακής δημιουργικότητας..

Η οποιαδήποτε επιλογής ενός ρούχου, μιας σιλουέτας, ενός στιλιστικού συνδυασμού, αποτελούν εκδηλωτικά στοιχεία πεποιθήσεων και αντιλήψεων, που σκιαγραφούν το περίγραμμα της αυθεντικής προσωπικότητας του καθενός μας. Όπως η μόδα μας βάζει σε μια “συμβολική” διαδικασία ανακάλυψης στο τι μας ταιριάζει και τι όχι, τι πραγματικά χρειαζόμαστε και τι όχι, στο τι μας “χωράει” και στο τι όχι, με αυτό ακριβώς τον τρόπο λειτουργούμε και στο “ντύσιμο” του βαθύτερου εαυτού μας. Αν η ντροπή για παράδειγμα, θεωρείται η αντίδραση κάθε ατόμου που εξακολουθεί να έχει μια επένδυση του εγώ του στο πως τον βλέπουν οι γύρω του, τότε ίσως η μόδα πέρα από τις φαινομενικά αναρίθμητες επιλογές στο να “ντύνει”, μοιάζει τελικά ανήμπορη στο να καταφέρει να καλύψει τη “γύμνια” του ανθρώπου.

Το γιατί ο κάθε ένας από εμάς, στη ιδέα της “γύμνιας” βιώνει ένα πλήθος από αμήχανα και ανάμεικτα συναισθήματα, είναι μια ερώτηση με πλήθος απαντήσεων. Το να δουλέψει και να αλλάξει ο καθένας μας στη ζωή του, ότι δεν ταιριάζει με την ‘εικόνα’ του εαυτού του, πέρα από μόδα αποτελεί και τον αξιοκρατικότερο τρόπο διαφοροποίησης και ανάδειξης της μοναδικότητας του καθενός. Οτιδήποτε ο καθένας από εμάς χαρακτηρίζει ως “καλό” και ως “κακό”, αποτελεί μια ένδειξη υποκειμενικής κρίσης. Τίποτε “ουσιαστικό” δεν είναι “σωστό” ή “λάθος”, αλλά οι κρίσεις μας είναι αυτές που αντανακλούν το προσωπικό μας σύστημα πεποιθήσεων, που καθορίζει εμάς απέναντι στον κόσμο και τον κόσμο απέναντι σε εμάς.

Υπάρχει ωστόσο ένας τρόπος να βεβηλωθεί η μόδα από τον καθένα από εμάς, αλλά όχι μέσα από λανθασμένες επιλογές χρωμάτων και στιλ. Η ουσιαστική βεβήλωση της μόδας, πραγματοποιείται κάθε φορά που επιτρέπουμε στον εαυτό μας να γίνει κάτι εξαιτίας της εμπειρίας των άλλων και όχι της δικής μας. Το να απαρνηθούμε τις δικές μας αντιλήψεις και να υιοθετούμε τις γνώμες των άλλων, δεν θα καταφέρει ποτέ να “ντύσει¨τη “γύμνια” μας ανεξάρτητα από τα brands, τα χρώματα και τις τάσεις που θα επιλέξουμε για τη “φαινομενική” μας εικόνα. Ίσως αν ο καθένας από εμάς επέλεγε απλά να αναδείξει και να μοιραστεί τις δικές του “ανώτερες” σκέψεις και αντιλήψεις σχετικά με το πως αντιλαμβάνεται τον κόσμο, τότε ίσως η μόδα να γινόταν ακόμη περισσότερο πολυδιάστατη, αυξάνοντας ταυτόχρονα την έννοια της δυναμικής της.

Αλήθεια, αν σε μια υποθετική εκδοχή πραγματικότητας, όλοι μας στεκόμασταν απόλυτα γυμνοί ο ένας απέναντι στον άλλο μη “φορώντας” πάνω μας “λάθη” που θα ανέπτυσσαν το στοιχείο της κριτικής αλλά αντίθετα το καταργούσαν, αναδεικνύοντας έτσι μόνο τις “ανώτερες” ιδέες του καθενός μας, θεωρείτε ότι η έννοια της “γύμνιας” θα μας απασχολούσε και θα οριζόταν τον ίδιο τρόπο που την έχουμε μέχρι σήμερα στο μυαλό μας;