Η Κατερίνα Μισιχρόνη πάντα συμμετέχει σε δουλειές με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Σε δουλειές που διαφέρουν, που αναζητούν, που βυθίζονται στο παρελθόν και φτάνουν στην εποχή μας με δύναμη και άποψη. Αυτήν την περίοδο την συναντάμε στο Ιστορικό Αρχείο του Ομίλου Πειραιώς με την παράσταση Διακόσιες δέκα χιλιάδες οκάδες βαμβακιού. Μας υποδέχεται, μας καθοδηγεί, μας ξεναγεί και μας βάζει στον κόσμο των ιστοριών.
Διακόσιες δέκα χιλιάδες οκάδες βαμβακιού – μια παράσταση στο αρχείο: Μίλησέ μας για την παράσταση. Πρόκειται για μία πολύ ιδιαίτερη παράσταση και αυτό έχει να κάνει με την χρήση του χώρου. Δεν βρισκόμαστε σε έναν κλασικό θεατρικό χώρο, αλλά σε έναν ίσως αντιθεατρικό χώρο. Έτσι, η πρόκληση για μας ήταν να βρούμε πως θα εντάξουμε το κείμενο μέσα σ’ αυτόν τον χώρο. Η παράσταση αφορά σε πρώτο επίπεδο σε κάποια ιστορικά στοιχεία που μας τα προσέφερε απλόχερα και γενναιόδωρα το Αρχείο του Ομίλου Πειραιώς. Πρόκειται για ένα σημαντικό και σπάνιο αρχείο. Προσπαθούμε να εντάξουμε με έναν κάπως μυστηριακό τρόπο τους θεατές στον κόσμο αυτόν. Η παράσταση περιλαμβάνει και μία μικρή ξενάγηση στον χώρο για να πάρουμε μια γεύση από όλο αυτό. Μετά ανεβαίνουμε στον πάνω χώρο, όπου οι θεατές παρακολουθούν τις ιστορίες στις οποίες έχουμε επικεντρώσει. Την ιστορία ενός βιομηχάνου με πληροφορίες για την προσωπική του ζωή, αλλά και το οικονομικό κοινωνικό πλαίσιο της και την ιστορία μίας εργάτριας.
Πως χρησιμοποιήθηκε το αρχείο; Το αρχείο χρησιμοποιήθηκε πρώτα απ’ όλα για την παροχή πληροφοριών ώστε να δημιουργηθεί η ιστορία μας, καθώς υπάρχει πολύ μεγάλο υλικό, αλλά και ως τεκμήριο που το χρησιμοποιούμε και στην παράσταση. Για παράδειγμα έχουμε μετοχές εκείνης της περιόδου, υφάσματα, καταλόγους της Πειραϊκής Πατραϊκής.
Ο εκάστοτε χώρος επηρεάζει την κάθε παράσταση; Ναι, νομίζω πως ο χώρος σε κάθε περίπτωση είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Το ζητούμενο κάθε φορά είναι να αναπτύξεις έναν διάλογο με τον χώρο. Εάν τοποθετήσεις ένα κείμενο ή μια παράσταση μέσα σε έναν χώρο που δεν κολλάει, θα γίνει παραφωνία. Ένας δημιουργικός διάλογος τίθεται σε αρμονία με τον χώρο ή σε απόλυτη αντίθεση! Στην συγκεκριμένη παράσταση ο χώρος ήταν μία πρόκληση και ένα στοίχημα που θα μας πουν οι θεατές που την παρακολούθησαν και θα την παρακολουθήσουν, αν έχει κερδηθεί.
Τι είναι το ερευνητικό θέατρο; Ποιος είναι ο στόχος του; Αυτό που νομίζω ότι εννοεί η σκηνοθέτης, η Ιόλη Ανδρεάδη είναι ότι μέσα σ’ αυτό που παρουσιάζουμε υπάρχουν τα ιστορικά γεγονότα, αλλά παράλληλα όλοι μαζί καλούμαστε να κάνουμε μία έρευνα. Οι θεατές έχουν μία συμμετοχική ιδιότητα και αποτελούν κομμάτι της έρευνας, καθώς θα μπορέσουν να ψάξουν και ίσως να βρουν πληροφορίες και τεκμήρια μέσα στον χώρο. Παίρνουν κι εκείνοι μέσα σε ένα σύντομο χρονικό πλαίσιο την ιδιότητα του ερευνητή για να πάρουν μία γεύση.
Αυτή η βιωματική εμπειρία λειτουργεί πιο έντονα σε έναν θεατή; Εμένα προσωπικά είναι μία διαδικασία που μου αρέσει πολύ. Η βιωματική εμπειρία πάντα με συναρπάζει και με προκαλεί. Νομίζω πως ναι.
Οι μνήμες μας είναι οι ρίζες μας ή μπορούν να λειτουργήσουν και περιοριστικά; Οι μνήμες μας σίγουρα σχετίζονται με τις ρίζες μας. Εναπόκειται σε εμάς και στον τρόπο που θα τις χρησιμοποιήσουμε το αν θα λειτουργούν ανασταλτικά ή απελευθερωτικά.
Μπορούμε να διδαχτούμε από την ιστορία; Θεωρώ πως όταν η ιστορία δεν είναι μία ξύλινη αφήγηση, αλλά ενέχει κάτι πιο ανθρώπινο ή έχει ρωγμές ανθρώπινου χαρακτήρα, σίγουρα μπορεί να μας χαρίσει γνώσεις.
Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της παράστασης ποιες ήταν οι σκέψεις που σου γεννήθηκαν; Μου προέκυψαν κάποιες πολύ ωραίες και ενδιαφέρουσες σκέψεις. Για παράδειγμα, γνωρίζοντας την προσωπική ιστορία του βιομηχάνου, τον οποίο και υποδύομαι, ένιωσα μια συμπάθεια για το πρόσωπό του. Είναι ένας χαρακτήρας τελείως έξω από εμένα και μέσα από αυτήν την διαδικασία κατάλαβα τι τον επηρέασε, τι τον έσπρωξε να κάνει κάποιες κρίσιμες επιλογές και έτσι ήρθα πιο κοντά του, ανέπτυξα σχέση συμπάθειας.
Υπάρχει κάποιο κομμάτι από το κείμενο που σ΄ αρέσει πολύ, που το σκέφτεσαι; Ναι. Υπάρχει ένα κομμάτι που πραγματικά το λατρεύω. Θα πω μία φράση: «Τόσα χρόνια περνούν σαν αστραπή και εμείς δεν είμαστε άλλο τίποτα από εκείνες τις στιγμές που φτιάξαμε κάτι με τα χέρια μας. Εκεί γεννιέται ο έρωτας, εκεί και η αθανασία, στων ανθρώπων την λειτουργία». Είναι κάτι που το πιστεύω βαθιά αυτό.
Άλλα κείμενα που αγαπάς; Τελευταία έχω αγαπήσει πολύ τα κείμενα της Γλυκερίας Μπασδέκη που χρησιμοποιεί ο Γιάννης Σκουρλέτης και οι bijoux de kant. Για κάποιο λόγο μου μιλούν! Ένα άλλο βιβλίο που διάβασα πρόσφατα και μου άρεσε πάρα πολύ ήταν το Μια ιστορία για το παρόν της Ρουθ Οζέκι. ήταν και μυθιστορηματικό κείμενο και φιλοσοφικό. Όταν συνδυάζονται αυτά τα δύο στοιχεία σε ένα κείμενο, με συνεπαίρνει.
Τι άλλο σου αρέσει να κάνεις στην καθημερινότητα; Πολλά πράγματα! Οι βόλτες με τον σκύλο μου για παράδειγμα. Οι ωραίες μέρες, τα ραντεβού με φίλους, τα ταξίδια ή η προοπτική ενός ταξιδιού. Το καλό σινεμά, το ωραίο θέατρο. Να μείνω σπίτι.
Υπάρχουν επόμενα σχέδια; Η παράσταση στο αρχείο θα συνεχιστεί για μερικές ακόμα παραστάσεις. Παράλληλα, μία ταινία στην οποία συμμετείχα, μια κωμωδία με διεθνές cast κάνει opening στη Νέα Υόρκη και θα ήθελα πολύ να πάω!
διακόσιες δέκα χιλιάδες οκάδες βαμβακιού ~ μια παράσταση στο Αρχείο
Σκηνοθεσία – Έρευνα Αρχείου – Συγγραφή Κειμένων: Ιόλη Ανδρεάδη Κείμενο παράστασης: Ιόλη Ανδρεάδη, Άρης Ασπρούλης Επιστημονική σύμβουλος: Λένα Μπενέκη Σκηνογραφική επιμέλεια: Δήμητρα Λιάκουρα Επιμέλεια φωτισμών: Χριστίνα Θανάσουλα Ερμηνεύουν: Ιφιγένεια Γρίβα, Κατερίνα Μισιχρόνη Παραστάσεις 1.4.2016 – 23.5.2016 | Δευτέρα & Παρασκευή στις 20.00 Η είσοδος είναι ελεύθερη για το κοινό. Περιορισμένος αριθμός 20 θεατών ανά παράσταση. Απαραίτητη η κράτηση θέσεων, στο τηλέφωνο 210 3418011 (9:00-17:00). Διάρκεια παράστασης:70 λεπτά Ιστορικό Αρχείο Δωρίδος 2 & Λεωφ. Ειρήνης 14, 177 78 ΤαύροςΕυχαριστούμε το Ιστορικό Αρχείο για την ευγενική φιλοξενία της συνέντευξης και της φωτογράφισης.
Φωτογραφίες: Pantelis Balis Photography
