Οι διάσημες φόνισσες του «Chicago» επιστρέφουν αυτό το φθινόπωρο με ένα ευρωπαϊκό tour, που έχει ανακοινωθεί εδώ και μήνες, κάνοντας τους φανατικότερους εξ ημών να πανηγυρίσουμε και να προμηθευτούμε από νωρίς τα εισιτήριά μας, ώστε να εξασφαλίσουμε μια θέση στο θεατρικό μιούζικαλ, που ξεκίνησε από την Αθήνα και σύντομα θα συνεχίσει το ταξίδι του σε πολλές ακόμη πόλεις της γηραιάς ηπείρου. O γενναιόδωρος χώρος του Christmas Theater άνοιξε τις πύλες του, το βράδυ του Σαββάτου, γεμίζοντας με κόσμο που ήρθε να απολαύσει τις θρυλικές ηρωίδες μιας ιστορίας κακοποίησης, εγκλήματος και σαφών πολιτικών μηνυμάτων.

Η ιστορία μου με το «Chicago» πηγαίνει πολύ πίσω, όταν, μικρή ακόμη, έμαθα να αγαπώ τις πρωταγωνίστριες αυτής της μουσικοχορευτικής ιστορίας μέσα από την ομώνυμη ταινία, που κατάφερε να μεταφέρει το πολυβραβευμένο θεατρικό στη μεγάλη οθόνη. Η ταινία «Chicago» είναι ίσως μία από τις πιο επιτυχημένες κινηματογραφικές αποδόσεις θεατρικών έργων, αποτέλεσμα που το οφείλει εν πολλοίς στα βαριά ονόματα της βιομηχανίας του θεάματος, που ανέλαβαν τα ηνία των πρωταγωνιστικών ρόλων: Catherine Zeta-Jones, Renée Zellweger, Richard Gere.

H τύχη με οδήγησε, μόλις πριν ένα χρόνο, στον καλλιτεχνικό «ναό» όπου γεννήθηκε το «Chicago», το Broadway της Νέας Υόρκης, όπου με ανυπομονησία περίμενα να απολαύσω το αγαπημένο μου μιούζικαλ στο «σπίτι» του. Περιττό να αναφερθώ στο καλλιτεχνικό μέγεθος του Broadway και των παραστάσεών του. Η ιστορία του, όμως, είναι που δημιουργεί και υψηλές προσδοκίες, έτσι η απογοήτευση από μια μέτρια παράσταση, με μερικώς ακατάλληλο cast ηθοποιών και νοηματικά κενά στο σενάριο ήταν μεγαλύτερη.

Ευτυχώς, η ευρωπαϊκή ομάδα που ανέλαβε να ανεβάσει και να ταξιδέψει την παράσταση σε όλη την Ευρώπη φέτος το φθινόπωρο ήρθαν να ανατρέψουν αυτή την πικρή τελευταία γεύση, με ένα cast που πραγματικά κατέθετε την ψυχή του επί σκηνής, μια ορχήστρα που «αγκάλιαζε» αρμονικά την πλοκή και τα τραγουδιστικά μέρη, κοστούμια και σκηνικά που επέτρεπαν να αναδειχθεί η σκληρή δουλειά της καλλιτεχνικής ομάδας.

Ανάμεσα στους ταλαντούχους χορευτές κι ηθοποιούς, η δική μας, Νάντια Μπουλέ έλαμψε σαν τα αστραφτερές λεπτομέρειες στο εντυπωσιακό κοστούμι της. Όχι επειδή είναι δική μας, αλλά επειδή πραγματικά πήρε τον πρωταγωνιστικό ρόλο και τον απογείωσε σε όλα τα επίπεδα, διεκπεραιώνοντας άριστα τη δύσκολη πρόκληση του να συνδυάσει το ερμηνευτικό, το τραγουδιστικό και το χορευτικό μέρος. Η Ελληνίδα καλλιτέχνις φημίζεται, άλλωστε, για το ότι δουλεύει σκληρά πάνω σε ό,τι κάνει κι αυτό είναι κάτι που αποτυπώθηκε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο στην απόδοση του ρόλου της ως Roxie Hart.

Η συμπρωταγωνίστριά της, Laura Tyrer, ξεχώρισε επίσης με το μοναδικό της ταλέντο να εκτελεί δύσκολα χορευτικά, ενώ τραγουδά άψογα και ερμηνεύει. Οφείλω, βέβαια, να πω -και συγχωρείστε με, θεατρόφιλοι- ότι δύσκολα μπορεί κανείς να συγκριθεί με το διαπεραστικό βλέμμα και τη «φωτιά» της Catherine Zeta-Jones, που, όπως και να το κάνουμε, άφησε ανεξίτηλο το αποτύπωμά της στον ρόλο της Velma Kelly.

Η ορχήστρα, από τη μεριά της, τήρησε έναν πιο διακριτικό ρόλο σε σχέση με νεοϋορκέζικη εκδοχή της παράστασης, όπου μαέστρος και μουσικοί συμπρωταγωνιστούσαν, έχοντας ενεργό ρόλο στην πλοκή. Τολμώ να πω ότι, έχοντας δει το «παιχνίδι» του μαέστρου με τους ηθοποιούς στο Broadway, ο ενεργότερος ρόλος της ορχήστρας ήταν ένα στοιχείο που μου έλειψε από την αθηναϊκή απόδοση.

Μοναδικό «μελανό» σημείο στο βράδυ του Σαββάτου ήταν η απόδοση του κειμένου στα ελληνικά, σε δύο οθόνες δεξιά και αριστερά της σκηνής. Στόχος ήταν να διαδραματίσει έναν υποστηρικτικό ρόλο στην πλοκή, κάτι που, όμως, σε μεγάλο βαθμό δεν επετεύχθη. Η απόδοση του κειμένου ήταν προβληματική σε αρκετά σημεία, έως και εντελώς αυθαίρετη σε άλλα. Όσοι γνωρίζουν καλά αγγλικά, σίγουρα θα παρατήρησαν ότι ολόκληρες φράσεις μεταφράζονταν λανθασμένα ή, στην καλύτερη περίπτωση, «ατσούμπαλα». Από την άλλη, όσοι βασίστηκαν στο ελληνικό κείμενο για να κατανοήσουν το έργο, πιθανότατα έφυγαν με μια εντελώς διαφορετική εντύπωση όσων ειπώθηκαν επί σκηνής.

Η επίγευση που μας άφησε η φετινή περιοδεία του «Chicago», τελικά, ήταν αυτή της νοσταλγίας για μια διαχρονικά αγαπημένη παράσταση. Ζηλεύουμε όσους αναμένουν να απολαύσουν την παράσταση στις επόμενες στάσεις της περιοδείας κι ευχόμαστε οι διάσημες φόνισσες να επιστρέψουν γρήγορα στον τόπο του εγκλήματος…