Παραδέξου το: Υπάρχουν στιγμές που εύχεσαι ορισμένοι άνθρωποι να ήταν διαφορετικοί.

Κι αυτό γιατί δεν ταιριάζουν στην κοσμοθεωρία σου, δεν έχουν κάνει τις ίδιες επιλογές ζωής, δεν ανταποκρίνονται στις καταστάσεις με τον τρόπο που θα περίμενες ή που θεωρείς σωστό, γενικώς δεν είναι εσύ, τουλάχιστον σε πράγματα που θεωρείς ότι πράττεις σωστά.

Αυτό μπορεί να αφορά στον άγνωστο για σένα οδηγό του μπροστινού αυτοκινήτου που δεν έβγαλε φλας πριν στρίψει, στον γείτονα που δεν κάνει ανακύκλωση για να βοηθήσει την ευημερία του πλανήτη ή εκείνο το φιλικό σου πρόσωπο που δεν συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται σε μια κακή σχέση, για να φύγει μακριά.

Ας παραδεχθούμε μια καθολική αλήθεια: Είμαστε όλοι διαφορετικοί. Κι αυτό καθιστά μερικές φορές την επικοινωνία μεταξύ μας δυσκολότερη.

Είναι, λοιπόν, λογικό, σε μια στιγμή έντασης, να εύχεσαι οι άλλοι να ήταν διαφορετικοί. Ειδικά όταν πρόκειται για τους δικούς σου ανθρώπους, είναι πιθανό να έχεις προσπαθήσει να τους επηρεάσεις κιόλας, συμβουλεύοντάς τους να αλλάξουν ή δίνοντάς τους το ‘καλό παράδειγμα’ με τη στάση σου. Κι αυτό δεν είναι κακό. Είναι μια ένδειξη φροντίδας προς τα αγαπημένα σου πρόσωπα.

Το πρόβλημα ξεκινά όταν ξεπερνάς τα όρια: Όταν προσπαθείς να επιβάλλεις την άποψή σου ή συμπεριφέρεσαι περιφρονητικά σε όποιον δεν ακολουθεί την οπτική σου για τα πράγματα.

Και τώρα είναι η στιγμή να σκεφτείς: Αλήθεια, θα ήθελες να προσπαθεί κάποιος να σε αλλάξει; Να μη σε δέχεται όπως είσαι και να επιδιώκει να σε μετατρέψει σε κάτι άλλο; Σίγουρα όχι. Γιατί, λοιπόν, να είναι θεμιτό να κάνεις εσύ κάτι αντίστοιχο στους άλλους;

Μήπως, λοιπόν, τελικά η αποδοχή είναι μονόδρομος;

Καθένας από εμάς μπορεί να εξελίσσεται και να βελτιώνεται διαρκώς. Κανείς, όμως, δε μπορεί να του επιβάλλει αυτή την εξέλιξη. Άλλωστε, ποιος από εμάς γνωρίζει με απόλυτη βεβαιότητα ποιο είναι το καλύτερο και το πιο σωστό; Και είναι αυτές οι δύο έννοιες αντικειμενικές ή μήπως αλλάζουν μορφή ανάλογα με τον άνθρωπο και την κάθε ζωή που πλησιάζουν ξεχωριστά;

Όποια κι είναι η απάντηση, η αλήθεια είναι πως πρέπει να αποδέχεσαι την πραγματικότητα που δεν μπορείς να αλλάξεις. Την πραγματικότητα των άλλων, ως ελάχιστη ένδειξη σεβασμού προς την προσωπικότητά τους. Αυτό θα σε γλιτώσει, άλλωστε, από πολλές άβολες στιγμές έντασης, όπου «παλεύεις» να αλλάξεις πράγματα που δεν αλλάζουν.

Η αποδοχή της πραγματικότητας είναι το πρώτο βήμα για να κατορθώσεις οτιδήποτε άλλο. Πρέπει να ξέρεις πού βρίσκεσαι και με ποιον έχεις να κάνεις, για να μπορείς να δεις καθαρά τις δυνατότητες που εκτείνονται πέρα από αυτά τα δεδομένα. Ειδικά στην περίπτωση που επιδιώκεις να χτίσεις ουσιαστικές σχέσεις με τους άλλους, ο σεβασμός και η αποδοχή αποτελούν προϋπόθεση για την ανάπτυξη περαιτέρω δεσμών.

Πώς θα μάθεις να αποδέχεσαι μια πραγματικότητα με την οποία δε συμφωνείς και τι σου προσφέρει αυτό;

Σε αυτή την απαιτητική διαδρομή της αποδοχής, θα συναντήσεις δύο μεγάλες προκλήσεις. Η μία είναι ότι θα πρέπει να διαχειριστείς τα συναισθήματα της απογοήτευσης ή ακόμη και απόγνωσης που μπορεί να σου προκαλέσει η σκέψη ότι κάποιος είναι έτσι και πιθανότατα δεν θα αλλάξει ποτέ. Είναι, άραγε, τόσο δύσκολο; Δεν έχεις αντιμετωπίσει μεγαλύτερες προκλήσεις; Σίγουρα ναι. Επομένως, ίσως τελικά δεν είναι και τόσο δύσκολο να ζήσεις με αυτά τα δεδομένα.

Η δεύτερη πρόκληση θα είναι να κατευνάσεις εκείνο το κομμάτι του εαυτού σου που πιέζει για κάτι που δεν θα συμβεί. Τέτοια παραδείγματα μπορεί να είναι μια συγνώμη που δε θα ειπωθεί ποτέ ή η αγάπη που λαχταράς από ένα πρόσωπο που δεν θα σου τη δώσει. Καμιά φορά, η επιμονή δεν οδηγεί πουθενά. Προτίμησε να διοχετεύσεις την ενέργειά σου σε καταστάσεις που πραγματικά έχουν κάτι να σου προσφέρουν.

Ίσως όλα αυτά μοιάζουν εύκολα στη θεωρία και δύσκολα στην πράξη, όμως αναλογίσου το εξής: Όλοι έχουμε ελαττώματα κι όμως εξακολουθείς να περιβάλλεσαι από ανθρώπους που αγαπάς και σε αγαπούν. Αυτό σημαίνει ότι τα ελαττώματά τους δεν είναι αρκετά σημαντικά για να εξωραΐσουν όλα τα καλά στοιχεία που έχουν. Άλλωστε, κι εκείνοι ανέχονται τα δικά σου μειονεκτήματα.

Κάθε φορά, λοιπόν, που θα εύχεσαι κάποιος να ήταν διαφορετικός, άσε εκείνη την εσωτερική φωνούλα μέσα σου να σου θυμίσει ότι αυτή η σκέψη δεν σου προσφέρει τίποτα. Συνέχισε να εμπνέεις και να εμπνέεσαι από τους ανθρώπους γύρω σου και αγκάλιασε τη διαφορετικότητά τους. Στην τελική, αυτή είναι που μας πηγαίνει μπροστά.