Φέτος το καλοκαίρι γίνεται της συναυλίας. Με την καλή και την κακή έννοια της λέξης. Πριν λοιπόν, δημιουργήσουμε καινούργιες εμπειρίες να λέμε στα παιδιά μας, η συντακτική ομάδα του Savoir Ville ανατρέχει στην πιο αστεία γελοία στιγμή της σε συναυλία.

Στην Χαρούλα η Εύα Αξιώτη

Καλοκαίρι 2013…αυγουστιάτικη συναυλία της Αλεξίου στο Ηράκλειο. Μαγική βραδιά με ολόγιομο φεγγάρι και τη φωνή της Χαρούλας να έχει ξεσηκώσει όλο το στάδιο. Κάτι με είχε πιάσει εκείνο τα βράδυ κι αποφάσισα να κάνω το μαλλί αλά Φουρέιρα… εκεί λοιπόν που μουν συνεπαρμένη απο τα τραγούδια της(της Αλεξίου, όχι της Φουρέιρα) και τα σιγοτραγουδούσα κρατώντας ένα μπουκάλι μπύρα, άρχισα να νιώθω κάτι να εισχωρεί στο αφάνα μαλλί μου. Πρώτη μου σκέψη ν’ αρχίσω να ουρλιάζω μιας και υπέθεσα πως ήταν κατσαρίδα ή κάτι που πετάει τέλος πάντων. Μέχρι να το σκεφτώ, νιώθω ξανά κάτι να σκαλώνει μέσα στα μαλλιά μου…και ξανά. Γυρίζω το κεφάλι μου και διαπιστώνω πως ο πιτσιρικάς πίσω(ήταν δεν ήταν 12) έτρωγε πασατέμπο με τόση ευχαρίστηση που έφτυνε οτι του φαινόταν άχρηστο, επάνω στο άφρο μαλλί μου. Κι εσάς μπορεί τώρα να σας φαίνεται αστείο κάνοντας το εικόνα, αλλά μόνο κάποιος με το ίδιο μαλλί θα μπορέσει να καταλάβει τι τράβηξα για να καταφέρω να τα βγάλω όλα αυτά απο το κεφάλι μου.

Στον Σωκράτη τον Μάλαμα η Λίνα Καλογερέα

Όταν μου ζητήθηκε να πω ότι πιο αστεία συναυλιακή μου εμπειρία δεν μπορούσε να μην έρθει στο μυαλό μου η περσινή μου συναυλία στο Σωκράτη Μάλαμα.

Όλα ήταν άψογα σχεδιασμένα. Eίχα πάρει ρεπό και κατευθυνθήκαμε την παρέα μου στο θέατρο. Ήταν σίγουρα έξι μήνες που είχα χαθεί με ένα πολύ καλό μου φίλο όποιος με είχε μυήσει και στον Σωκράτη και ήμουνα σχεδόν σίγουρη πως θα τον συναντούσα εκεί. Έτσι το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να του στείλω μήνυμα να του πω ότι είμαι εκεί και που ακριβώς κάθομαι για να έρθει να με συναντήσει. Ώρα μετά κοίταξα το κινητό μου και όντως μου είχε στείλει “την τοποθεσία του”.Ω, Έτρεξα, κυριολεκτικά, λοιπόν να βρω το φίλο μου το Βασίλη που είχα να τον δω έξι ολόκληρους μήνες! Κάποια λεπτά μετά, τον ξεχωρίζω μέσα στο πλήθος και τρέχοντας πάω να τον αγκαλιάσω. Δίπλα του όμως κάθεται ένας φίλος του, ο Σπύρος, ο οποίος ήταν τυφλά (τύφλα ήδη από το δεύτερο τραγούδι πληροφορήθηκα μετά) και κρατούσε στο χέρι του τα δύο πιο απαγορευμένα πράγματα που μπορεί να κρατήσει κάποιος μεθυσμένος σε μία συναυλία.

Τσιγάρο και τσίπουρο.

Βλέποντας με(όσο μπορούσε να δει τελοσπάντων) για κάποιο λόγο που ποτέ κανείς δε κατάλαβε, μου πετάει με περίσσια ορμή ένα μπουκάλι τσίπουρο στο πρόσωπο και (κυρίως) στα μάτια. Έκανα περίπου δέκα λεπτά για να μπορέσω να βρω/δω τον Βασίλη (ο όποιος στέκονταν ακριβώς δίπλα μου )και μετά από αυτό το πολύωρο κλάμα, ήμουν τόσο ευτυχισμένη που ξαναβρέθηκαμε με το φίλο μου Βασίλη μα πέρασα το υπόλοιπο της συναυλίας να βρίζω τον Σπύρο!

Στον Χαρούλη ο Διονύσης Γουρνάς

Συναυλία Χαρούλη, σίγουρος οτι δεξιά μου είναι η κοπέλα μου (η οποία είχε μετακινηθεί) έπιασα τον κώλο μιας άσχετης. (Εδώ η ομάδα χρειάστηκε να ρωτήσει τι έγινε για να μας πει) Κοκκίνισα απο ντροπή κι αυτή γέλασε, ΕΥΤΥΧΩΣ.

Ε και λίγη μουρμούρα απο την κοπέλα μου ότι και καλά το έκανα επίτηδες.

Στον Robbie Williams η Ισμήνη Βιλλιώτη

– Τζένη κατουριέμαι – κι εγώ – πάμε; – θα προλάβουμε; Μην βγει. – Ε σεκιουριτά , τι ώρα θα βγει; – 9:30. – είναι 9.24 – δεν θα προλάβουμε. – θα κατουρηθούμε απο τις μπύρες όχι απο την χαρά μας. Ξεκινάμε απο την πρώτη σειρά αρένα να κατουρήσουμε. Ρωτάμε τους σεκιουριτάδες αν μας αφήνουν να περάσουμε τα κιγκλιδώματα που είναι δίπλα στην σκηνή να κατουρήσουμε στα δέντρα. Δεν μας αφήνουν, “είστε τρελές. Εμείς θα χάσουμε την δουλειά μας κι εσείς την συναυλία” 9:26. Διασχίζουμε τρέχοντας και πατώντας κόσμο στην αρένα, πηδάμε τα κιγκλιδώματα της εισόδου, φωνάζουμε στους σεκιουριτάδες “ΠΑΜΕ ΝΑ ΚΑΤΟΥΡΗΣΟΥΜΕ, ΝΑ ΜΑΣ ΘΥΜΑΣΤΕ”. Μας δίνουν στο χέρι τα βραχιολάκια της αρένας γιατί εμείς είχαμε βραχιολάκια vip για να είμαστε όλοι σίγουροι πως θα ξαναμπούμε. Ξανατρέχουμε, ξαναπατάμε κόσμο, μας βρίζουν. Φτάνουμε στις τουαλέτες. Οι γυναικείες έχουν ουρά. Πάμε στις αντρικές. Έχει μια άδεια. – ΜΠΕΣ ΤΖΕΝΗ. – ΕΣΥ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙΣ; – ΘΑ ΚΑΤΟΥΡΗΣΩ, ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ ΜΠΕΣ. Μπαίνει. Ανοίγει μια τουαλέτα, βγαίνει ενα παλικάρι, ετοιμάζεται να μπει το παλικάρι που περίμενε. Τον σπρώχνω. – ΕΣΥ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΤΟΥΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΡΘΙΟΣ ΕΞΩ. Μπαίνω. Βγαίνουμε την ίδια ώρα με την Τζένη, ο άλλος ακόμα γελάει. Πιανόμαστε απο το χέρι με την Τζένη και αρχίζουμε να τρέχουμε. Ξανά. – ΑΚΡΗ, ΑΚΡΗ. ΞΑΝΑΠΕΡΝΑΜΕ, ΣΑΣ ΞΑΝΑΠΑΤΑΜΕ. Μας ξαναβρίζουν. Ο κόσμος αρχίζει και φωνάζει γιατί η ώρα είναι 9:29, βγαίνει. Και η σκηνή φαίνεται τόσο μακριά. Φτάνουμε στα κιγκλιδώματα της αρένας. – ΑΚΡΗ ΆΚΡΗ ΗΡΘΑΜΕ, φωνάζουμε, ενώ κουνάω με το ελεύθερο χέρι τα βραχιολάκια στον άερα. Το παιδί στα κιγκλιδώματα με βουτάει από το χέρι και με τραβάει για να περάσουμε. Περνάμε. Τρέχουμε. Πατάμε κι άλλους. Ο φωτισμός έχει αλλάξει, βγαίνει. Φτάνουμε στην παρέα μας. Μπροστά. Τα φώτα σβήνουν, η μουσική έτοιμη να τον υποδεχτεί. – ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΑΤΕ ΑΥΤΟ, ΟΧΙ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΑΤΕ , μας λέει ο Θάνος. – Θάνο, let him entertain us. Και με την τελευταία μας ανάσα λαχανιάσματος, ο Ρόμπι βγήκε στην σκηνή. Άγγλος. Αλλά και εμείς Αγγλίδες.

Στους Rolling Stones ο Γιάννης Μαργέτης

Στη συναυλία των Stones το ’98 κατούρησα σε ένα άδειο μπουκάλι νερού, έκλεισα το καπάκι και το έσπρωξα μακριά γιατί ήμουν μπροστά-μπροστά στην αρένα και οι τουαλέτες ήταν μακριά. Ελπίζω να μη διψούσε κανένας.

Στους Πυξ Λαξ η Όλγα Λατουσάκη

Λοιπόν, Πυξ Λαξ, 2012 αν θυμάμαι καλά, μια απο τις κλασσικές “τελευταίες συναυλίες” τους. Ναι, την είχα πατήσει κι εγώ. Πήγαμε ως τη Μαλακάσα με τρένο, χωρίς να ξέρουμε πως εκείνο το βράδυ θα ξεκινούσε απεργία ως το επόμενο πρωί. Το αποτέλεσμα ήταν να κοιμηθούμε στο σταθμό εκείνο το βράδυ, μέχρι το πρώτο τρένο προς Αθήνα. Βρεγμένοι (τα μπουγελώματα είχαν την τιμητική τους), ιδρωμένοι, κουρασμένοι και με ελάχιστα χρήματα μαζί, ήταν μια εφιαλτική μέρα. Ειδικά αν σκεφτείς πως ήταν το “πρώτο ραντεβού” με εκείνο το αγόρι. #damn

Στους Arctic Monkeys η Κατερίνα Χατζηαναστασίου

Ρώμη Ιούλιος του 2013, συναυλία των Arctic Monkeys. Γύρω στις 12 ώρες αναμονή μέχρι να αρχίσουν, καμένοι απ’το λιοπύρι και στα όρια της αφυδάτωσης μας επιτρέπεται μόνο ένα μπουκαλάκι νερό χωρίς καπάκι. Η συναυλία ξεκινάει και δέχομαι αλύπητο σπρώξιμο από έναν επίμονο Ιταλό, που δεν καταλάβαινε πως δεν πρόκειται να του αφήσω τη «θεσάρα» μου στο κάγκελο. Παρότι στα δυο προηγούμενα ονόματα με είχαν μαζέψει οι σεκιουριτάδες γιατί κόντευα να λιποθυμήσω απ’τη ζέστη και την εξάντληση, θυσίασα το μισό μπουκαλάκι νερού που μου έμεινε για να του το ρίξω με μίσος στα μούτρα. Μετά αυτός αγρίεψε κόντεψε να γίνει μεγάλος καβγάς αλλά ευτυχώς συνοδευόμουν. Έπραξα με καλυμμένη την ουρά μου αλλά το ευχαριστήθηκα (και ας έμεινα 3 ώρες διψασμένη).

Στους Πυξ Λαξ και η Γεωργία Κωτσιοπούλου

Είδαμε τελευταία συναυλία Πυξ Λαξ στον Λυκαβηττό (νομίζω το 2012) και ανεβήκαμε στα βραχάκια για τζαμπέ. Εγώ κρατούσα τα νερά για όλη την παρέα, άλλος τις μπύρες, άλλος χοτ ντογκ. Όταν βολεύτηκα στο βραχάκι μου, άφησα τα νερά μπροστά μου μέσα στη σακούλα τους. Βγήκαν οι Πυξ, είπαν δυο λόγια και πριν κάνουν την εισαγωγή για το πρώτο τραγούδι επικρατώντας ησυχία εγώ βολεύτηκα καλύτερα στο βραχάκι μου κλωτσώντας τα νερά καταλάθος και δημιουργώντας έναν χαλασμό από ήχο που έκανε την μπάντα να κοιτάξει πάνω νομίζοντας οτι κάποιος έπεσε. Ίσως να έφταιξε που τσίριξα βέβαια.

Στον Φοίβο Δεληβοριά η Μαργαρίτα Γραμματικού

Πήγαινα για καμιά συναυλία του Θανάση ή του Σωκράτη αλλά τελικά με κέρδισε εκείνο το Up Festival στα Κουφονήσια το καλοκαίρι του 2013. Θα το λέω και θα το ξαναλέω σε όλους, ήταν η πιο αστεία στιγμή που έχω περάσει με τις φίλες μου. Ήμασταν λοιπόν στο λάιβ του Φοίβου Δεληβοριά, τέσσερις κοπέλες και καμία να μην δίνει σημασία στα τραγούδια. Πρέπει να είχαμε πιει όλο το μπαρ, τόσο ώστε να καταλήξει η κάθε μια με διαφορετική παρέα. Χάνουμε την φίλη μας την Μ., την ψάχνουμε σε όλη την παραλία, φωνάζοντας, πηγαίνοντας πάνω από ζευγάρια με τον φακό την ώρα που φασωνόντουσαν και μετά πεπεισμένες πλέον ότι κάπου έχει σωριαστεί, πηγαίνει η Κ. στον γκρεμό και μας λέει λυπημένη “Εδώ της άρεσε πολύ. Μπορεί να έχει πέσει κάτω”. Ε, τι να σου λέω μετά για την Μ. ήρθε σαν να μη συμβαίνει τίποτα, άκουσε 52 χριστοπαναγίες και συνειδητοποιήσαμε πως ήταν το πρώτο ζευγάρι που ενοχλήσαμε με τον φακό μας.