Ένα παραμύθι χωρίς happy ending, μια “αμερικανιά” που η αληθινή αγάπη ανεβαίνει τα σκαλιά εκκλησίας, ο Αη βασίλης που φοβόντουσαν να μας αποκαλύψουν ότι δεν υπάρχει. Και γενικώς οτιδήποτε καλό και τέλειο στην αγάπη έχει την ταμπέλα του αμοιβαίου. Ο Coelho εννοείται πως κάθεται πάνω σ’ ένα θρόνο και με το ραβδί του σου δίνει την αύρα του. Εσύ σαν γνήσιο πρόβατο που ψάχνει την αγάπη μονοδιάστατα –μόνο σ’ ένα άτομο – και μόνο σ’ αυτό που ίσως και να μην ενδιαφέρεται τώρα/χτες/αύριο περιμένεις την ιδανική στιγμή να σας αλληλοχτυπήσουν τα βέλη του έρωτα.
Εννοείται πως τη Σταχτοπούτα τη σώζει ο Πρίγκιπας με το γοβάκι από τις κακές αδερφές που της έκαναν τη ζωή κόλαση. Ούτε λόγος να ισχυριστούμε πως πήρε στη ζωή στα χέρια της, πήγε μόνη της στο χορό γνώρισε έναν όμορφο ψηλό και έριξε μαύρη πέτρα πίσω της.
Κάπου εδώ επίτρεψέ μου να πω πως είμαστε δέσμιοι του happy ending
Φοβόμαστε να προβάλλουμε την αγάπη με τα ψεγάδια και τις αναποδιές της και έτσι εμπορευματοποιούμε την τελειότητα και προσπαθούμε να ταυτιστούμε μ’ αυτή. Μέχρι την ενηλικίωση που ήρθαμε αντιμέτωποι με μια πραγματικότητα διαφορετική από τα πρότυπα των παραμυθιών, των σίριαλ και άλλων οπαδών του happy ending. Εκεί που το τέλος στην αγάπη δεν είναι πάντα αίσιο, αλλά πολλές φορές είναι λυτρωτικό. Εκεί που η διαφορετικότητα συναντά την ευτυχία και μας φαντάζει αυτό περίεργο και ξένο.
Τι θα είχε συμβεί αν δεν φοβόμασταν να αποδεχτούμε την αγάπη όπως είναι;
Δεν χρειάζεται σου λέει να κυνηγήσεις τον ένα και μοναδικό, γιατί μπορεί να μην είναι αυτός. Δεν πειράζει αν δεν τρώτε πρωινά –γιατί τρέχετε να προλάβετε την κίνηση την εφορία – ούτε αλείφετε φέτες με βιτάμ και μαρμελάδα. Είναι άσχημη αυτή η προσγείωση έξω από τα ροζ γυαλιά της τελειότητας. Άσχημος όμως είναι και ο χρόνος που χάθηκε (μισής ενήλικης ζωής ίσως και κάτι παραπάνω). Να κυνηγάς την ευτυχία σε λάθος δρόμο και να πιστεύεις πως ο επιμένων νικά πάντα. Και ας υποθέσουμε πως νικά, ξέρει κανείς να μας πει πως είναι ευτυχισμένος. Και τέλος πάντων τι θα είχε συμβεί αν δε φοβόμασταν να δεχτούμε την αγάπη στην πραγματική της διάσταση και μορφή. Αν αντί να κρίνουμε και να επιδοκιμάζουμε τη διαφορετικότητα, αφήναμε να μας δείξει μια πιθανή ευτυχία. Αν αντί να βλέπουμε το Αη Βασίλη σαν μια μαγική φιγούρα , δεχόμασταν πως υπήρξε σαν οντότητα και έσπερνε χαρά (με ή και χωρίς έλκηθρο και γενειάδα).
Θα τολμούσαμε να δραπετεύσουμε και να ρισκάρουμε γι’ αυτό που μας ταιριάζει
Η αγάπη είναι τολμηρή. Διχάζει , μάχεται, παλεύει ανθίζει. Αλλά δε μένει ποτέ προσηλωμένη σε κάτι χλιαρό, γιατί δε φοβάται να κυνηγήσει το όνειρό της. Γιατί ξέρει ποιο είναι το όνειρό της. Ούτε πρίγκιπες, ούτε άλογα ούτε ο Γιώργος που ζήτημα να θυμάται τ όνομά σου. Αλλά μέσα σου ζεις για τη στιγμή που μόλις χωρίσει τη Χρύσα θα πέσει στην αγκαλιά σου.
Δε θα μας τρόμαζε η διαφορετικότητα
Δηλώνουμε πως είμαστε οπαδοί της αγάπης και δέσμιοι ενός καλύτερου κόσμου. Ενός κόσμου που γκρεμίστηκε το 2002 όταν δύο άντρες πρωτοφιλήθηκαν σ’ ένα σίριαλ της ελληνικής τηλεόρασης. Σοκαρίστηκε η κοινή γνώμη, εναντιώθηκαν τα μέσα στον σεναριογράφο. Αν όμως το σενάριο έλεγε πως άντρας ερωτεύεται τη γυναίκα τη ζωής του και περιμένει να χωρίσει τον άντρα της για να καταλήξουν μαζί. Θα σπεύδαμε να ταυτιστούμε με το ρομαντισμό της πρώτης αγάπης. Η αγάπη οφείλει να είναι τέλεια και οφείλουμε κι εμείς να είμαστε τέλειοι για να είμαστε αντάξιοί της.
Θα ήμασταν ευτυχισμένοι ρεαλιστές
Ναι, οκ δεν παντρεύεται ο ρομαντισμός με τα κρουασάν βουτύρου και τα σατέν σεντόνια τα ηλιόλουστα πρωινά της Κυριακής. Μιας Κυριακής που εσύ στην πραγματικότητα έχεις ξυπνήσει από τις 8 και βάζεις πλυντήρια. Με κλάμερ κομμωτηρίου και μπλουζάκι «ψησταριά Θανάσης» την ίδια ώρα που ο άλλος βλέπει το εικοστό όνειρο.
Τώρα κανονικά θα πρεπε να με καταθλίβει αυτή η μουντίλα που ούτε σασπένς έχει ούτε βιτάμ. Ούτε καν σεξ. Και τα σατέν σεντόνια ήταν άπλυτα. Ποιο σίριαλ και ποιο βιβλίο θα παρουσίαζαν την αγάπη/τη σχέση στη ρουτίνα της; Μακριά από το ρομαντισμό λουλούδια και γερή δόση σεξ. Δεν ξέρω τελικά αν μεγαλώσαμε εμείς νορμάλ που οτιδήποτε κουρασμένο, στραβό και χτυπημένο μας απωθεί. Και αποζητάμε τη χλαπάτσα πίσω από το χαμόγελο της κρεστ.
Θα είχαμε περισσότερες εμπειρίες να αφηγηθούμε
Όταν δε σε νοιάζει αν ακολουθείς το σωστό δρόμο και δεν έχεις σαν γνώμονα τα στάδια της ζωής σου Πτυχίο-δουλειά-γάμος-παιδιά γιατί αυτό είναι το κοινωνικό πρότυπο που οφείλεις να ακολουθείς στη ζωή και στην αγάπη, θα είχες ζήσει περισσότερα. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως αν έχεις παιδιά ή παντρεύτηκες μετά το Λύκειο έχεις διαπράξει έγκλημα. Όχι, αρκεί να είσαι σίγουρη πως η τέλεια αγάπη/ζωή και σχέση είναι αυτό που έχεις όταν ανοίγεις τα μάτια σου στο σαλόνι του σπιτιού σου. Αν δεν είναι όμως σημαίνει πως άλλο ένα κοινωνικό πρότυπο όρισε τις επιθυμίες μας και μας έκανε πλύση εγκεφάλου πριν καταλάβουμε τι θέλουμε απ’ τη ζωή, από τον κόσμο απ’ την αγάπη. Ίσως είχες προλάβει να ζήσεις περισσότερα λάθη, πάθη, εμπειρίες. Ίσως να γνώριζες πράγματα και ανθρώπους που θα σε οδηγούσαν αβίαστα σ’ αυτό που θέλεις σήμερα.
Κακά τα ψέματα όσο μα όση χρυσόσκονη και να βάλεις στο ρουζ, στο δέντρο (έρχονται και Χριστούγεννα, μετράει κανείς;) δεν υπάρχει happy end χολιγουντιανό. Υπάρχει όμως ο άνθρωπος που θέλεις να αρχίζεις και να τελειώνεις μαζί του. Ο άνθρωπος που θα σε βλέπει κουρασμένη και άβαφη μέσα στις μουντές πιτζάμες σου και θα σε θεωρεί τέλεια ακόμα και όταν δεν είσαι. Αυτός που μαζί θα φτιάξετε μια περίεργη διαδρομή και θα προσπαθήσετε να την ακολουθήσετε μαζί μέχρι το τέλος.
