Το να είσαι το δευτερότοκο παιδί σε μια οικογένεια η οποία θα στέψει Βασιλέα, είναι πολύ πιο πολύπλοκο από ότι φαίνεται. Απολαμβάνεις μεν τα προνόμια του Στέμματος, όμως όχι στο βαθμό που το κάνει ο διάδοχος, ενώ επίσης σιγά σιγά τα βλέπεις να απομακρύνονται, όταν ο διάδοχος αποκτά σύζυγο και παιδιά και η δική σου σειρά διαδοχής μετατοπίζεται προς τα πίσω.
Ακριβώς το ίδιο ‘πρόβλημα’ με τον δευτερότοκο Harry, είχε αντιμετωπίσει και η αδερφή της Βασίλισσας Ελισάβετ, η Πριγκίπισσα Μαργαρίτα, η οποία ήταν η θηλυκή εκδοχή του, πολύ πριν γεννηθεί ο ίδιος. Ζούσε θυελλώδεις έρωτες, ήταν η ψυχή των πάρτυ, τα έβαζε και λίγο με το Πρωτόκολλο, ήταν με λίγα λόγια το ‘μαύρο πρόβατο’.
Ο Harry είχε δείξει από πολύ μικρός ότι ‘είναι Spencer’, δηλαδή έχει περισσότερο τον χαρακτήρα της μητέρας του, Diana, παρά εκείνον που ήθελε το Παλάτι και αντιπροσώπευε ο πατέρας του Κάρολος. Ο μεγαλύτερος αδερφός του, William, ήταν εκείνος που θα γινόταν μια μέρα βασιλιάς της Αγγλίας και από μικρός είχε μπει σε αυτό το ρόλο. Ο Harry λοιπόν, ταξίδεψε πολύ και το γλέντησε ακόμα περισσότερο. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τις φωτογραφίες του στα tabloids όπου κάνει αχαλίνωτο σεξ γυμνός με άσημες γυναίκες, τα βαμμένα νύχια των χεριών του καθώς και τη ναζιστική στολή που φόρεσε κάποιες Aπόκριες για πλάκα.
Μπορεί σε εμάς, η διαφορά ανάμεσα στον Βασιλιά της Μεγάλης Βρετανίας και του αδερφού του -αν τυχαίνει να είσαι εκείνος- να μοιάζει μικρή, όμως δεν είναι. Τι είναι; Είναι κάτι που θα σε στοιχειώνει σε όλη σου τη ζωή.
Ο Ηarry είχε δείξει από παλιά ότι είναι πολύ ατίθασος για το συντηρητικό Πρωτόκολλο του θεσμού της Μοναρχίας, αλλά μάλλον επειδή ακόμα δεν είχε βρει τον τρόπο ή και τη δικαιολογία να ξεφύγει, δεν το είχε κάνει. Συμβιβαζόταν ανάμεσα σε αυτά που επέβαλλε το Στέμμα και σε αυτά που του υπαγόρευε η ψυχή του, με αποτέλεσμα να έχει προκύψει ένα αρκετά αντισυμβατικό και ελκυστικό μοντέλο άνδρα που είχε εκτός των άλλων και τεράστια πέραση στις γυναίκες. Ήταν ο άτακτος Πρίγκιπας που όλες ήθελαν να κατακτήσουν. Και γι’ αυτό και οι ερωμένες του ήταν αναρίθμητες.
Και μετά ήρθε η Meghan
Για της οποίας τις προθέσεις δεν μπορώ να είμαι απόλυτα σίγουρη, αλλά ας υποθέσουμε ότι είναι σχετικά αγνές. Η Meghan ήρθε σε μια χρονική στιγμή της ζωής του Harry που ήταν πιεσμένος να αποκατασταθεί και δεν αποτελούσε μια συμβατική επιλογή. Είναι μιγάδα, μεγαλύτερή του και με ένα διαζύγιο. Η τέλεια υποψήφια σύζυγος για κάποιον που θέλει όντως να δώσει ένα μεγάλο μάθημα στο περιβάλλον του, ειδικά αν το έχει και άχτι.
Κάπως έτσι, χωρίς να υπονοώ ότι δεν ερωτεύτηκαν ή δεν αγαπήθηκαν, αλλά οπωσδήποτε είχαν τους λόγους τους να το κάνουν, εκείνος βρήκε σε εκείνη όσα έψαχνε για να απαντήσει στο Παλάτι για όσα δεν μπορούσε να του προσφέρει (βλέπε Στέμμα) και για όσα του είχε στερήσει (βλέπε Diana). Εκείνη πάλι, κάνει τη Yoko Ono να μοιάζει με θλιβερή ερασιτέχνη που διέλυσε απλά τους Beatles.
Για εμένα δεν έχει τόση σημασία το ‘ποια ήταν πριν από εκείνον’. Ξέρουμε ότι ήταν μια ηθοποιός της σειράς με συμμετοχές σε τηλεπαιχνίδια και κάποια διαφημιστικά, δεν υπάρχει κάτι κακό σε αυτό για όσους κοιτούν το δάσος και όχι το δέντρο. Κι η βασιλομήτωρ πλέον Kate Middleton, σύζυγος του Πρίγκιπα William δεν είναι επίσης γαλαζοαίματη, αλλά ΟΚ, έχει ίσως πιο ΄κατάλληλο’ υπόβαθρο για να εγκριθεί από το Παλάτι. Τουλάχιστον ήταν μια ανύπαντρη συνομήλική του που πήγαιναν στο ίδιο Κολέγιο. Legit.
Το θέμα είναι ότι η Kate Middleton, μπήκε στο θεσμό εν γνώσει της για να τον στηρίξει κάνοντας οπωσδήποτε υποχωρήσεις που ξέρουμε και δεν ξέρουμε, ως μελλοντική σύζυγος του Βασιλιά της Αγγλίας.
Αντίθετα, η Meghan Markle μπήκε στο θεσμό για να τον αμφισβητήσει. Τόσο επειδή αντιπροσώπευε ένα πρότυπο γυναίκας που δεν ενέκρινε και τόσο -αρχικά τουλάχιστον- το Στέμμα, όσο και επειδή αυτό ήθελε και ένιωθε ότι χρειαζόταν εκείνη τη στιγμή να κάνει ο Harry, ως αδερφός του μελλοντικού Βασιλέα της Αγγλίας. Να χτυπήσει δηλαδή το συντηρητικό κατεστημένο το οποίο θα στέψει τον αδερφό του Επικεφαλής της Μεγάλης Βρετανίας.
Δεν ξέρω αν η Meghan χρησιμοποίησε τον Harry ή ο Harry την Meghan ή αν τελικά απλώς βρήκαν ο ένας στον άλλον αυτό που έψαχναν για να αλλάξουν τη ζωή τους. Αυτό που φοβάμαι είναι μην τυχόν αυτά που τους χωρίζουν είναι τελικά περισσότερα από εκείνα που τους ενώνουν και κάποια στιγμή οδηγηθούν στο διαζύγιο. Τότε θα πρέπει ο καθένας να επιστρέψει εκεί όπου ανήκει, και αυτό δεν ξέρω πως θα γίνεται μετά από τόσα που έχουν απορρίψει. Ειδικά εκείνος.
