Την εποχή των γυρισμάτων του Silver Linings Playbook, η Jennifer Lawrence -που υποδυόταν μια χήρα τριάντα εννέα ετών- ήταν μόλις λίγο μεγαλύτερη ώστε να μπορεί να πιεί ελεύθερα το ποτό της στις ΗΠΑ. Αντίστοιχα, στο Joy, η Lawrence ανέλαβε τον ρόλος μιας γυναίκας στα σαράντα της, ενώ στο American Hustle έζησε έναν έρωτα με τον σαραντάχρονο Christian Bale.

Όσο παράξενες κι αν φαίνονται αυτές οι αποφάσεις του casting, κανείς δεν έδωσε παραπάνω σημασία, πόσο μάλλον έθεσε το φλέγον ερώτημα: γιατί κάποια 20χρονη να υποδυθεί μια γυναίκα στα 30 της, ειδικά όταν υπάρχουν τόσες πολλές ταλαντούχες ηθοποιοί που μένουν στο περιθώριο; Η ποπ κουλτούρα θέλει να διαγράψει τις διαφορές μεταξύ μιας γυναίκας που φτάνει στα 20 και μιας γυναίκας που φτάνει στα 40;

Δεν είναι μυστικό ότι το Hollywood έχει σοβαρό πρόβλημα με τα στερεότυπα. Μοιάζει να υπάρχει μόνο μια γυναίκα στο Hollywood – λευκή, συνήθως ξανθιά, με πρόσωπο μωρού και κάπου μεταξύ 18 και 25 ετών.

Ευτυχώς δεν ήταν πάντα έτσι. Κατά τη διάρκεια της Χρυσής Εποχής του Hollywood, οι στάρλετ τιμούνταν για τη γυναικεία τους φύση. Υπήρχε σε εκείνες μια ισχυρή άνεση και κομψότητα που καμία νεανική γοητεία δεν μπορούσε να μιμηθεί. Πότε το να γίνεις ενήλικη γυναίκα έπαψε να είναι φιλόδοξο;

Η ηλικιακή κατανομή στο Hollywood σήμερα είναι κάπως έτσι: Αν είσαι γυναίκα στα 20, είσαι καλή για σχεδόν κάθε ρόλο. Αν είσαι γυναίκα στα 40 και στα 50 της, ωστόσο, θα παίζεις αποκλειστικά μαμάδες και θείες, και αν είσαι αρκετά άτυχη να είσαι γυναίκα στα 30 της, βασικά είσαι άτυχη. Ως ηθοποιός στα 30, είσαι πολύ νέα για να παίξεις ώριμους ρόλους και πολύ μεγάλη για οτιδήποτε άλλο. Είναι σχεδόν ανήκουστο για έναν 35χρονο να παίζει στην πραγματικότητα έναν 35χρονο στην οθόνη.

Όταν στα 28 της η Olivia Wilde πέρασε από οντισιόν για τον ρόλο της συζύγου του Leonardo DiCaprio στο Wolf of Wall Street, απορρίφθηκε επειδή ήταν «πολύ μεγάλη» για τον ρόλο, παρά το γεγονός ότι ήταν τούλαχιστον δέκα χρόνια νεότερη από τον DiCaprio. Οι παραγωγοί της ταινίας επέλεξαν την 22χρονη Margot Robbie για τον ρόλο. Αντίστοιχα, η Scarlett Johansson ήταν μόλις 19 ετών όταν έπαιξε μια νεαρή παντρεμένη γυναίκα στο πλευρό του 55χρονου Bill Murray στο Lost in Translation.

Όταν η 22χρονη Kristen Stewart άφησε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο Focus επειδή ένιωθε άβολα για τη διαφορά ηλικίας μεταξύ εκείνης και του 44χρονου συμπρωταγωνιστή της (και ερωτευμένου) Will Smith, η είδηση ​​δεν απασχόλησε καθόλου αφού κανείς δεν είδε τίποτα ασυνήθιστο σ’ αυτό.

Ποιο είναι το μήνυμα εδώ;

Η δύναμη και η ωριμότητα δεν είναι σέξι; Ότι μια γυναίκα μεγαλύτερη από τα 25 απλά πρέπει να διαχειριστεί την απώλεια κολλαγόνου της και φανερώνει τις όποιες υποκριτικές της ικανότητες ως μαμά ή γιαγιά;

Ας πάμε μερικά βήματα πίσω. Η Katharine Hepburn, στα 42 της, πρωταγωνίστησε στο Desk Set, μια ταινία στην οποία την πρωταγωνίστρια διεκδικούσαν δύο άντρες πρωταγωνιστές. Και στις Η Hepburn υποδύεται μία υπέροχη και ώριμη γυναίκα. Σήμερα, θα τη θεωρούσαν πολύ μεγάλη, λογικά.

Παρομοίως, η Bette Davis ήταν 34 ετών στο Now Voyager (1942). Στην ταινία, η πρωταγωνίστρια μεταμορφώνεται από ανασφαλές κορίτσι σε μία γυναίκα με αυτοπεποίθηση. Ενσαρκώνει μία νεαρή γυναίκα που μεγαλώνει και αντιστέκεται σε εκείνους που προσπαθούν να την εξουσιάσουν και να αναλάβουν τον έλεγχο της ζωής της. Αν το Voyager γυριζόταν σήμερα, η πρωταγωνίστρια μάλλον θα ήταν κάποια έφηβη.

Πώς φτάσαμε λοιπόν εδώ;

Απλώς δεν υπάρχουν αρκετές γυναίκες που παίρνουν αποφάσεις στο Hollywood. Οι περισσότεροι, από τους παραγωγούς μέχρι τους σκηνοθέτες και τους υπεύθυνους casting είναι κατά κύριο λόγο άντρες. Σκέψου την τελευταία φορά που είδες μια ταινία με πρωταγωνίστριες μεσήλικες γυναίκες να παίρνουν σημαντικές αποφάσεις που θα αλλάξουν τον κόσμο, όπως στο The Big Short, ή σε επικές περιπέτειες, όπως στο The Secret Life of Walter Mitty ή να πολεμούν το κακό, όπως σε ταινίες όπως εκείνες του James Bond ή απλώς να κάνουν κάποιες εφετζίδικες ριψοκίνδυνες χαζομάρες όπως στο Ocean’s 11. Πλην -ευτυχώς- μερικών εξαιρέσεων, οι γυναίκες είναι το γλυκάκι, δεν συμμετέχουν στην ταινία για να πάρουν σημαντικές αποφάσεις ή να σώσουν κανέναν, είναι εκεί για να συμπληρώνουν. Δεν θα έπρεπε όμως καν να το συζητάμε πια. 

Οι ιστορίες που ακούμε, διαβάζουμε, βλέπουμε γύρω μας έχουν μεγαλύτερη σημασία από ό,τι πολλοί από εμάς συνειδητοποιούμε. Βοηθούν στη διαμόρφωση της πραγματικότητάς μας. Και είναι ζωτικής σημασίας να ακούμε τις ιστορίες όλων των ανθρώπων, μικρών και μεγάλων, πλουσίων και φτωχών, απλών και εξαιρετικών. Σήμερα το Hollywood λέει μόνο μια ιστορία: ότι τα πιο συναρπαστικά πράγματα συμβαίνουν μόνο σε άντρες, ότι ένας άντρας μπορεί να είναι ό,τι θέλει να είναι και ότι οι επιλογές για μία γυναίκα μετά τα 30, στη βιομηχανία του θεάματος λιγοστεύουν. Κρίμα, γιατί μένουν τόσες πολλές ιστορίες ακόμα να ειπωθούν.