Ζεις, βλέποντας μερικές φορές πολύ ασχήμια και μιζέρια εκεί έξω και πώς όχι αφού έρχεσαι σε επαφή με καθημερινές ειδήσεις για το πώς κάποιοι ανεγκέφαλοι συμπεριφέρονται στα ζώα και κατ’επέκταση στους ανθρώπους και λές πάει! Το ανθρώπινο είδος και κανένα άλλο είδος σε αυτό τον πλανήτη δεν έχει καμιά ελπίδα! Έρχονται και εκείνες οι στιγμές όμως, να αναιρέσουν όλα τα αρνητικά και στο βάθος σε κάνουν να βλέπεις ένα ουράνιο τόξο. Στιγμές πραγματικά όμορφες που σε κάνουν να ελπίζεις ότι κάποια μέρα αυτός ο κόσμος θα αλλάξει ή αλλάζει ήδη και όλοι αυτοί που δεν το βλέπουν, είναι μάλλον πολύ βαλτωμένοι στη μιζέρια τους.

Μία τέτοια στιγμή έζησα κι εγώ τις προάλλες σε μία παραλία της Χαλκιδικής. Λουόμενοι, γυναίκες και παιδιά κάθε λογής ηλικίας να χαίρονται τη θάλασσα και τον ήλιο. Την παράσταση όμως έκλεβε η Μόκα. Μια πανέμορφη πιτμπουλίνα η οποία ήταν καμαρωτή σαν ελάφι με κάτι μάτια που σε κοίταζαν όλο καλοσύνη και αγάπη. Πλατσούριζε στο νερό, έπαιζε και αυτή σαν παιδί και όταν έχανε από τα μάτια της τον ιδιοκτήτη της, κλαψούριζε σαν κοριτσάκι. Όταν πάλι εκείνος φαινόταν στο βάθος, εκείνη ηρεμούσε και τον περίμενε υπομονετικά σαν κυρία. Φανταστική.

Όλα τα παιδιά που ήταν τριγύρω, την χάιδευαν και έπαιζαν μαζί της. Μάλιστα ένα μικρό αγοράκι της έφερε νερό να πιεί να δροσιστεί. Κατευθείαν από τη θάλασσα βέβαια,, αν και δεν έχει σημασία. Όσο αγάπη μπορούσε να πάρει εκείνο το πλάσμα εκείνη τη μέρα, την πήρε. Κι άλλη τόση έδωσε πίσω.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση όμως (που ιδανικά δεν θα έπρεπε) ήταν η αντιμετώπιση των γονιών. Γιατί τα παιδιά είναι παιδιά. Δεν είναι περίεργο όταν βλέπουν ένα ζωάκι να τρέχουν καταπάνω του και να θέλουν να το χαϊδέψουν. Καταπληκτικοί  και οι γονείς εκείνης της παραλίας έχω να πω. Πολύ νορμάλ. Τόσο που έλεγα ότι σε έναν ιδανικό κόσμο όλοι έτσι θα έπρεπε να είναι. Ούτε έναν δεν άκουσα να ουρλιάζει υστερικά στο παιδί του να μην ακουμπήσει το σκυλάκι.

Πόσες φορές έχουμε ακούσει ή έχουμε γίνει μάρτυρες τέτοιων αποστειρωμένων περιστατικών λες και ένα σκυλάκι είναι πηγή μόλυνσης.  Όταν δε, βλέπουν το σκυλί να μπαίνει στη θάλασσα. Το βλέμμα τους είναι τέτοιο που σε κάνει να θες να τους εξηγήσεις κάποια πράγματα. Όπως ότι το ζωάκι δεν ουρεί μέσα στη θάλασσα. Απλά δεν το κάνει. Δεν μπορεί. Σε αντίθεση με εμάς τους «καθαρούς» ανθρώπους.

Αλλά ας επικεντρωθώ στα όμορφα εκείνης της μέρας. Αργότερα, μια μαμά κουβαλώντας στην αγκαλιά της ένα μωρό το έβαλε να χαϊδέψει την Μόκα. Εκεί είπα πια ότι πέθανα και βρίσκομαι στον παράδεισο! Η Μόκα να το «φιλάει» στο προσωπάκι και το μωρό όλο χαρά να κουνάει χεράκια ποδαράκια. Προς το τέλος ήρθε και ο μπαμπάς. Η Μόκα πήγε να γνωρίσει κι αυτόν. Άρχισε να τον μυρίζει από πάνω μέχρι κάτω και να μην ξεκολλάει. Μα τι αγάπη ήταν αυτή. Τον ρωτήσαμε αν είχε φάει τίποτα πριν λίγο. Μας είπε ότι ήταν χασάπης. Πολύ γέλιο. Η Μόκα ξέρει πραγματικά να κάνει τους σωστούς φίλους.

Θα κλείσω λέγοντας σε εσένα, στον parent to be ή σε εσένα το δάσκαλο, να μάθεις στα  παιδιά σου να αγαπούν. Τα ζώα μπορούν να μας μάθουν αυτό ακριβώς, την ανιδιοτελή αγάπη και το πώς να μοιραζόμαστε. Γιατί αυτός ο πλανήτης δεν μας ανήκει  αλλά τον μοιραζόμαστε με τα υπόλοιπα πλάσματα της Γής. Ίσως τότε και μόνο τότε, να μπορούμε πραγματικά να πούμε πως ζούμε σε έναν όλο αγάπη κόσμο.