Οι άνθρωποι που φεύγουν μονίμως από τα πράγματα τρέχοντας, δημιουργούν δύο εντυπώσεις. Η μια είναι πως είναι απλά ελεύθεροι ή ανώριμοι και το σκάνε στα δύσκολα. Αυτή είναι η εύκολη εντύπωση. Η άλλη είναι πως δε μπορούν να μην έχουν εκείνοι τον έλεγχο. Δεν ξέρουν πώς να αφήνονται, πώς να κάνουν δεκτή την πιθανότητα του να «τσακιστούν» προσπαθώντας. Αυτή είναι δύσκολη.

Έχω περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου μετακομίζοντας. Ξεκινώντας από την παιδική μου ηλικία, με θυμάμαι να αλλάζω πόλεις, γειτονιές, σπίτια. Μέχρι την εφηβεία μου η πιο έντονη ανάμνησή μου ήταν εγώ να κάθομαι στο πίσω κάθισμα του οικογενειακού μας αυτοκινήτου με μια σιδερώστρα στην αγκαλιά μου και η μικρή μου αδερφή πάνω σε μια βαλίτσα, χαϊδεύοντας τρυφερά το ταβάνι του αμαξιού. Στην ενήλικη ζωή μου, ξεκινώντας από τα 18, συνέχιζα να αλλάζω πόλεις, δίνοντας το παρών στην Αθήνα μόνο για υποχρεώσεις σπουδών. Εγκατέλειπα φίλους και αγαπημένα πρόσωπα, στο βωμό του να μπορώ κάποια στιγμή να λέω πως έχω βρεθεί και στην πιο κρυφή γωνία της Ελλάδας.

Τα τελευταία δύο χρόνια νιώθω εγκλωβισμένη σε μια Αθήνα που αγαπώ να μισώ, κάνοντας τη δουλειά που λατρεύω. Παρόλα αυτά, νιώθω συνεχώς πως θα μπορούσα απλά να είμαι στο επόμενο αεροπλάνο που θα δω να περνάει πάνω από το κεφάλι μου. Η ιδέα του να βάλω τη βαλίτσα και τον σκύλο μου στο αυτοκίνητό μου έχει γίνει λύση για κρίσεις στο μυαλό μου και τις Πέμπτες γίνεται πιο δελεαστική. «Έτσι έχεις μάθει», μου λένε. Η εξήγηση που δίνουν οι περισσότεροι βασίζεται σε μια «αλλεργία» σε οτιδήποτε μόνιμο και σε έλλειψη ορίων προς τον εαυτό μου.

«Όπου και να πας, θα σε πάρεις μαζί σου. Δεν μπορείς να τρέξεις από εσένα», μου είπε ένα βράδυ ένας Ελληνοαμερικανός εργαζόμενος σε ένα βενζινάδικο. Ένας άγνωστος άντρας, γύρω στα 45 με διάβασε καλύτερα από ανθρώπους για τους οποίους πάντα ένιωθα την ανάγκη να γυρίζω πίσω. Σε μια Αθήνα που αγαπάω να μισώ.

Οι άνθρωποι που συνεχώς φεύγουν δεν είναι ελεύθερα πλάσματα. Κανένας άνθρωπος δεν είναι ένα μόνο πράγμα

Οι άνθρωποι που φεύγουν νιώθουν πιο άνετα on the road. Η φυγή είναι για αυτούς η πιο εύκολη λύση, τουλάχιστον ευκολότερη από το να μείνουν σταθερά κάπου και να παλέψουν. Το comfort zone τους είναι ο δρόμος. Ναι, το να είναι ο δρόμος comfort zone ακούγεται λιγότερο βολικό από το να είναι μια σχέση, ένα σπίτι, μια πόλη ή μια χώρα. Ωστόσο, ένα comfort zone είναι πάντα δεσμευτικό και απαγορευτικό στο να έρθουν νέες εμπειρίες σε μια ζωή που έχει καταλήξει μονοδιάστατη. Ακόμα και αν κινείται με 120χλμ την ώρα.

Τους είναι πιο εύκολο να διαχειριστούν ένα αυτοκίνητο που έμεινε στην εθνική οδό ή μια πτήση που χάθηκε

Οι οχτώ ώρες σε ένα αεροδρόμιο είναι πιο διαχειρίσιμες για εκείνους από μια σχέση που χρειάζεται επικοινωνία και δουλειά για να υπάρξει. Όταν έχουν περιγράψει όλες τις on the road ιστορίες τους, νιώθουν ανεπαρκείς, ότι δεν έχουν κάτι άλλο πια να πουν. Δεν έχουν μάθει να χτίζουν ιστορίες στο α’ πληθυντικό. Στη θέση του συνοδηγού πάντα είναι τα ψιλά για τα διόδια και η μουσική τους.

Οι άνθρωποι που μονίμως φεύγουν σε φοβούνται

Τρέμουν πως θα πάρεις εσύ το τιμόνι που έχουν μάθει πια καλύτερα από οτιδήποτε. Εμπιστεύονται περισσότερο έναν πιλότο ή έναν οδηγό τρένου. Εκείνοι δε θέλουν τίποτα παραπάνω από εκείνους, πέρα από το να τους οδηγήσουν ασφαλείς σε έναν προορισμό. Εσύ θέλεις να τους δέσεις, να τους μάθεις, να τους αγαπήσεις. Να τους διαβρώσεις, να τους διαλύσεις και να τους συναρμολογήσεις από την αρχή. Εσύ είσαι έξω από το comfort zone τους, πιο επικίνδυνος από έναν μεθυσμένο οδηγό νταλίκας στην αριστερή λωρίδα. Αυτός δεν τους τρομάζει, εσύ τους παραλύεις. Εσύ έχεις συναισθήματα και «θέλω». Είσαι ένα “settle down” με πόδια, απαιτήσεις και έλεγχο.

Στους ανθρώπους που πάντα φεύγουν μη δώσεις μια Αθήνα για να αγαπούν να μισούν

Δώσε τους δρόμο και μια άμεσα προσεγγίσιμη ελευθερία. Δείξε τους πού είναι παρκαρισμένο το αμάξι τους και πώς να φτιάξουν μια βαλίτσα σε δέκα λεπτάκια. «Όταν νιώσεις πως σε εγκλώβισα, φύγε» πες τους. Σου εγγυώμαι πως θα φύγουν. Αλλά θα γυρίσουν, γιατί τα ψιλά και η μουσική θα τους φαίνονται πια φυλακή χωρίς εσένα. Στην τελική, αν δε γυρίσουν, νιώσε κατανόηση. Μαγνήτης είναι το comfort zone για πολλούς φοβισμένους ανθρώπους γύρω μας, μέσα μας.

Δεν ξέρω για τον δικό σου serial runner. Εγώ πάντως λέω να συνεχίσω να μένω σε μια Αθήνα που αγαπώ να μισώ. Στο τέλος της μέρας, πάντα με γοητεύει αυτό το πέπλο αμφισβήτησης που της έχω φορέσει. Ομολογώ πως είναι πιο όμορφη από όσο θέλω να παραδεχτώ.