Τίποτα απ’ όσα έκανες στη ζωή σου δεν μπορείς να τα πάρεις πίσω. Είτε αν τα μετάνιωσες είτε αν απλά θέλεις να αλλάξεις κάτι. Και φροντίζω να μου το θυμίζω με διάφορους τρόπους κάθε μέρα.

Μια λάθος λέξη, μια λάθος ματιά, μια επιλογή που, τη στιγμή που τη ζεις, σου φαίνεται ακίνδυνη. Ή, τουλάχιστον, έτσι τη δικαιολογείς στον εαυτό σου. Ένα παιχνίδι, κάτι που δεν σημαίνει τίποτα, ή τουλάχιστον αυτό επαναλάμβανεις στον εαυτό σου. Ένα μήνυμα που διαγράφεις κι είναι σαν να μη συνέβη ποτέ. Ή τουλάχιστον αυτό λες στον εαυτό σου.

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το τι συνέβη, έχουν περάσει πολλά χρόνια πια αλλά το να επαναλαμβάνω το λάθος μου είναι σαν να ρίχνω ξανά αλάτι στην πληγή. Ήταν μια συζήτηση – φαινομενικά αθώα. Δεν ήταν το τι είπα· ήταν το πώς το είπα, το πώς το ένιωσε εκείνη.

Θυμάμαι το βλέμμα της. Ήταν σαν να τραβήχτηκε το φως από το δωμάτιο. Δεν φώναξε. Δεν με κατηγόρησε. Μόνο με ρώτησε «Γιατί;» – και αυτό ήταν που πόνεσε περισσότερο. Γιατί δεν είχα καμία καλή απάντηση.

Γιατί το έκανα; Ίσως για να νιώσω ότι είμαι ακόμα «επιθυμητός». Ίσως γιατί φοβόμουν ότι η ασφάλεια που βρήκα μαζί της με έκανε ευάλωτο. Ή, πολύ απλά, ίσως επειδή ήμουν δειλός. Πάντα πίστευα πως δεν ήμουν ο τύπος που θα έκανε κάτι τέτοιο. Αλλά, βλέπεις, η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν ξέρεις ποιος είσαι μέχρι να έρθει η στιγμή που θα δοκιμαστείς.

Η σιωπή της ήταν εκκωφαντική. Προσπάθησα να εξηγήσω, να δικαιολογηθώ, να πω ότι «δεν ήταν τίποτα». Αλλά αυτό είναι το πιο ηλίθιο πράγμα που μπορείς να πεις σε κάποιον που αγαπάς. Δεν ήταν τίποτα για εμένα. Ήταν όλα για εκείνη.

Πέρασαν μέρες που δεν μπορούσα να κοιτάξω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Πώς το έκανα αυτό σε εκείνη; Και κυρίως… πώς θα το διορθώσω;

Της ζήτησα συγγνώμη. Όχι μία φορά – πολλές. Αλλά δεν ήταν αυτό που με λύτρωσε. Δεν είναι ποτέ οι λέξεις που θεραπεύουν. Είναι οι πράξεις σου μετά. Ήμουν εκεί, κάθε μέρα, δίνοντάς της τον χώρο που χρειαζόταν, ακόμα κι αν φοβόμουν ότι αυτός ο χώρος θα την έκανε να με αφήσει.

Και εκείνη…προσπάθησε να με συγχωρήσει, ξέρω όμως πως δεν ξέχασε ποτέ. Ξέρεις, λένε ότι η συγχώρεση είναι σημάδι δύναμης. Όμως, όταν τη δέχεσαι, σε κάνει να αισθάνεσαι πιο αδύναμος από ποτέ. Γιατί, αν σε συγχωρέσει κάποιος που έβλαψες, σου δίνει το βάρος να μην κάνεις το ίδιο λάθος ξανά.

Μάθαμε να ξαναβρίσκουμε ο ένας τον άλλον, αργά, μέρα με τη μέρα. Ήταν δύσκολο. Ήταν επώδυνο. Αλλά, για πρώτη φορά, ένιωσα ότι δεν έπαιρνα την αγάπη της ως δεδομένη. Και αυτή ήταν η μεγαλύτερη τιμωρία και το μεγαλύτερο μάθημα.

Ξέρεις ποιο είναι το αστείο; Έμαθα πως το να αγαπάς δεν σημαίνει μόνο να μην πληγώνεις. Σημαίνει να επιλέγεις, κάθε μέρα, να είσαι αληθινός. Να επιλέγεις να μην αφήνεις την ανάγκη για επιβεβαίωση να γίνει πιο δυνατή από την αγάπη σου.

Και, αν με ρωτάς, αντέχει η αγάπη; Ναι, αντέχει. Όμως δεν θα είναι ποτέ η ίδια μετά. Μερικές ρωγμές μένουν. Αλλά αυτό δεν είναι πάντα κακό. Μπορεί αυτές οι ρωγμές να είναι εκεί για να σου θυμίζουν τι διακυβεύεται αν τις ξανανοίξεις.