Από τις πριγκίπισσες στα παραμύθια που μας έλεγαν μικρές, έως τις πρωταγωνίστριες των κομεντί και τελικά, στην ίδια την κοινωνία, οι γυναίκες έχουν έναν σκοπό.. να ζήσουν τον απόλυτο έρωτα !

Ή, μάλλον, αυτό είναι που μας έχουν περάσει υποσυνείδητα. Γιατί, προσωπικά, δεν έχω γνωρίσει και πολλές νέες (ή και όχι) γυναίκες που να ψάχνουν ακριβώς αυτό. Καλά και τα ρομάντζα, αλλά για να κυλήσει κανένα δάκρυ τις δύσκολες μέρες που χαζεύεις την οθόνη και οι ντελιβεράδες σου χτυπάνε το κουδούνι ανά μισάωρο. Αλλά και περισσότερες να ήμασταν, δε μπορούμε να μιλάμε ποτέ απόλυτα. Και εξηγούμαι ευθύς αμέσως, για να μην παρεξηγηθώ.

Δε γεννηθήκαμε όλες με τη στόφα της καλής νοικοκυράς που είναι δούλα και κυρά του νόμιμου συζύγου. Δε γεννηθήκαμε -καν – όλες για να αποκτήσουμε σύζυγο. Ας μην αναλύσω ακόμα περισσότερο για το πόσες τελικά είναι γεννημένες μανούλες. Υπάρχουν, λοιπόν, κι άλλες πλευρές που η κοινωνία δε μπορεί να «χωνέψει» και να συγχωνέψει. Είναι αυτή η ομάδα γυναικών που προτιμά να ζει και να πορεύεται μόνη. Να είναι ανεξάρτητη, οικονομικά και συναισθηματικά, από οποιονδήποτε και να βιώνει τον έρωτα μόνο περιστασιακά.

Υπάρχει, όμως, και μια τρίτη κατηγορία. Αυτή των γυναικών που δε θέλουν τις ταμπέλες πάνω τους και πουθενά αλλού. Είναι οι γυναίκες που πράττουν ανάλογα με τις ανάγκες και τα θέλω τους και δεν υπολογίζουν τη γνώμη των άλλων. Αγαπούν τον εαυτό τους και «αφουγκράζονται» τις επιθυμίες τους∙ κάνουν One night stand επειδή αυτό χρειάζονται, παντρεύονται γιατί το θέλουν πραγματικά και γίνονται μητέρες διότι νιώθουν έτοιμες να αγαπήσουν κάποιον περισσότερο από τον εαυτό τους.

Γιατί, εν έτει 2017, αν οι επιλογές της κάθε γυναίκας δε συμβαδίζουν με τα κοινωνικά στάνταρ, να είναι κατακριτέες;  Αν δε μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό, μπορούμε να αδιαφορήσουμε και να συνεχίσουμε να παίρνουμε τις αποφάσεις, σύμφωνα με τα δικά μας πιστεύω. Τη ζωή μας τη ζούμε εμείς και όχι οι άλλοι∙ ας μη τους δίνουμε, λοιπόν, το δικαίωμα να επεμβαίνουν σε αυτή!