”Το να σχεδιάζεις σημαίνει να ονειρεύεσαι”
Αυτό, λέει η Eliza Crater Harris, είναι ένα από τα πιο πολύτιμα αποφθέγματα σοφίας που έμαθε από την προγιαγιά της, την Sister Parish. Η Née Dorothy May Kinnicutt, ”Sister Parish”, ήταν η θρυλική σχεδιάστρια που εισήγαγε τους Αμερικανούς σε έναν ορισμένο τύπο χαλαρής, παραδοσιακής διακόσμησης. Τα υφασμάτινα καλάθια, τα ανεπιτήδευτα florals, τα οποία τώρα είναι συνώνυμα με το στιλ preppy. Είχε διακοσμήσει τον Λευκό Οίκο για την Τζάκι Κένεντι και μαζί με τον Albert Hadley ηγήθηκε της Parish-Hadley, μιας εταιρείας που συνέχισε να παράγει τόσα πολλά από τα σημερινά αστέρια του interior design, (Bunny Williams, Brian McCarthy, Thomas Jayne και Thom Filicia, για να αναφέρουμε μερικά).
Η Harris πέρασε τα καλοκαίρια των παιδικών της χρόνων στο σπίτι της Parish στο Maine. Περιτριγυρισμένη από «ό, τι αγαπούσε η προγιαγιά μου». Αλλά μόλις μπήκε η ίδια σε αυτήν τη δουλειά, δουλεύοντας για τον σχεδιαστή Markham Roberts έμαθε ”πόσο ταλέντο, γνώση και σκληρή δουλειά χρειάζεται για να δημιουργήσει τον κόσμο της φαντασίας στον οποίο μεγάλωσα ως μικρό κορίτσι”, θυμάται. Πέρυσι, συνεργάστηκε επίσημα με τη μητέρα της, Susan Crater, στο Sister Parish Design, όπου ασχολείται με την οικογενειακή κληρονομιά της, αναπαράγοντας κλασικά υφάσματα από το αρχείο της εταιρείας και δημιουργώντας νέα που τροφοδοτούνται από το μοναδικό στιλ της Parish, αλλά επαναπροσδιορίζοντας μια νεότερη γενιά.
Πολλά από αυτά τα διαχρονικά prints βρίσκονται σε τοίχους και έπιπλα στο σπίτι της Harris. Ένα διαμέρισμα στη γειτονιά Chelsea της Νέας Υόρκης όπου ζει με τον σύζυγό της και τον νεογέννητο γιο της. Εκεί, εκτός από την κυριολεκτική ωδή στο έργο της γιαγιάς της, έφτασε και σε άλλο επίπεδο. Εμπνευση από ταξίδια, πολλές προσωπικές πινελιές, μια καλά μελετημένη ισορροπία φαντασίας και πραγματικότητας. Και, φυσικά, μια αφοσίωση στην πιο θεμελιώδη πεποίθησή της: ότι ”η καλή διακόσμηση σημαίνει καλή ζωή”.
«Στην προγιαγιά μου άρεσε να διασκεδάζει. Να διασκεδάζει και να χρησιμοποιεί πραγματικά τα δωμάτια στα σπίτια της», τονίζει η Harris. Σε τελική ανάλυση, προσθέτει, “Ποιο είναι το νόημα να έχετε όμορφα πράγματα αν δεν αισθάνεστε άνετα να τα χρησιμοποιείτε;”