Κάθε χρόνο τα ίδια και χειρότερα! Τα κοριτσάκια (sic) ήμασταν από καιρό καταδικασμένα να αγχωνόμαστε και να στεναχωριόμαστε για το πώς θα βγούμε στη θάλασσα. Σε αυτή όμως την καταδίκη φαίνεται να έχουν πέσει και τα αγοράκια… Είναι να απορεί κανείς, πώς όποιος κρατάει ρακέτα έχει six pack ή μπορεί να υποστηρίξει με χάρη ένα brazilian bikini. Οι υπόλοιποι δηλαδή, δεν ξέρουν να παίζουν; Με τι κουράγιο όμως να εκτεθούν στα ανελέητα βλέμματα των δίπλα τους; Θέλει αρκετή εσωτερική δουλίτσα για να μη μας νοιάζουν τα σχόλια των άλλων.
Ναι, σαν διαιτολόγος ανήκω σε αυτή την τυραννία που λέγεται δίαιτα και ναι, δεν μπορώ να μην καμαρώσω όσους προσέχουν το σώμα τους κάνοντας γυμναστική και διατροφή και φέρνοντας στη μόδα ένα τόσο υγιές πρότυπο. Από την άλλη, αναρωτιέμαι, πηγαίνοντας στη θάλασσα, αν οι πελάτες μου κάνουν μπάνιο. Και αν ναι που και τι ώρα; Εντύπωση μου κάνει κάθε φορά στην παραλία το ποσοστό των υπέρβαρων ανθρώπων που σε καμία περίπτωση δεν αντιστοιχεί στην αναλογία της ελληνικής πραγματικότητας. Αρκεί κανείς να συγκρίνει πόσοι υπέρβαροι υπάρχουν μέσα σε ένα συρμό μετρό και πόσοι σε μια παραλία. Είναι δυνατόν να έχουμε φτάσει στο σημείο που κάποιος που έχει παραπάνω κιλά να διστάζει να πάει κάπου γιατί δεν ανταποκρίνεται στα πρότυπο του τέλειου κορμιού; Σα να έχει face control η άμμος και τα βότσαλα…
Ας ξεκολλήσουμε λίγο τα μυαλά μας. Το να κάνω το καλύτερο που μπορώ για να αισθανθώ καλύτερα το καταλαβαίνω. Το να στερηθώ την πιο απλή χαρά όπως την παραλία, που από μικρό παιδί κάθε χρόνο την περίμενα με ανυπομονησία, είναι απλά αυτοκαταστροφικό! Δε θα αρχίσω τα γλυκανάλατα με την αποδοχή του σώματος, είναι εξάλλου και τέλος Ιουλίου και δεν προλαβαίνουμε! Αυτές οι στιγμές δε γυρίζουν πίσω. Και με έναν κοιλιακό λιγότερο, ο ήλιος θα μας καίει το ίδιο υπέροχα το δέρμα και η θάλασσα θα μας δροσίζει το ίδιο όμορφα.
