Ο χορός είναι μία μορφή επικοινωνίας. Λειτουργεί ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που λειτουργούν οι γλώσσες. Για όσους τις μιλούν, είναι πιο εύκολο να πάρουν το «μήνυμα». Οι υπόλοιποι, απλά παλεύουν να καταλάβουν τι προσπαθεί μια χορογραφία ή μια χορευτική παράσταση να πει. Ανήκω σε αυτούς που ο χορός δεν είναι ούτε καν η δεύτερη υποχρεωτική γλώσσα. Ωστόσο με μαγεύει και μου γεννά πρωτόγνωρα συναισθήματα. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να συγκινείται με παραστάσεις της ομάδας «Κι όμως κινείται». Για αυτό και αποφάσισα, χωρίς δεύτερη σκέψη, να δω την παράσταση «Η εκδίκηση του Πυριτίου». Ένα δύσπεπτο έργο καθώς οι αναφορές του στο σύγχρονο άνθρωπο γίνονται με έναν «καλλιτεχνικό» τρόπο. Ο χορός παντρεύεται με το κείμενο του Χαΐνη Δημήτρη Αποστολάκη με έναν τρόπο που δεν σε αφήνει σε ησυχία. Δεν μπορείς να χαλαρώσεις στη θέση σου γιατί θα χάσεις τη ροή, θα χάσεις το κείμενο, θα χάσεις τα νοήματα που κρύβει το πάντρεμα των λέξεων με τις κινήσεις.

«Εξελιγμένα όντα τεχνητής νοημοσύνης βασισμένης στο πυρίτιο , παρατηρούν έντονη πυρηνική δραστηριότητα στο πλανητικό μας σύστημα, προσεδαφίζονται και παίρνουν μαζί τους τον τελευταίο επιζώντα μιας πυρηνικής καταστροφής. Η ζωή με βάση τον άνθρακα έχει εξαφανιστεί προ πολλού από το σύμπαν και άρα το εύρημα είναι εξωφρενικά πολύτιμο και μοναδικό, όσο το ίδιο το φαινόμενο της ύπαρξης», γράφει ο Δημήτρης Αποστολάκης.

Και συνεχίζει: «Η αμφιβολία σε σχέση με την τύχη του πλάσματος διχάζει τους εξωανθρώπινους πρωταγωνιστές, πλάσματα του πυριτίου- δημιουργημένα σε ένα μακρινό παρελθόν από «ανθρώπους» άλλων κόσμων. Τι είναι αυτό που οι γήινοι ονομάζουν έρωτα, θάνατο, μοίρα; Είναι ή αυτοχειρία ύβρις ή ηρωική πράξη αυτοδιάθεσης; Σταματά η ιστορία με τη δημιουργία αντιτύπων; Είναι καταστροφικός ο δυισμός της ανθρώπινης γήινης ζωής; Είναι το απόλυτο Ένα, ο Θεός των προφητικών αποκαλυπτικών κειμένων , τα οξείδια του πυριτίου; Το αρχαίο εκστατικό παρελθόν και το μελλοντικό υπολογιστικό μέλλον σμίγουν τα σπαθιά τους στην αρένα μιας και μόνο ερώτησης –απόφασης που ίσως κρίνει το μέλλον του υπερ-συστήματος!»

Με μία γρήγορη ματιά κάποιος θα το χαρακτήριζε «ψαγμένο». Είναι. Απλά όχι με την παρεξηγημένη έννοια του ακαταλαβίστικου. Έχει σίγουρα δεύτερη ανάγνωση το κείμενο και η χορογραφία της Χριστίνας Σουγιουλτζή -υπογράφει και τη σκηνοθεσία- το ακολουθεί πιστά. Σου δημιουργεί σίγουρα έναν προβληματισμό και σου γεννά πολλά ερωτήματα. Ίσως κοινά με αυτά του συγγραφέα. Ίσως εντελώς ξεχωριστά από κάθε άλλο θεατή που το είδε ή θα το δει στα επόμενα ανεβάσματά του στο Θέατρο Τέχνης, στη σκηνή της Φρυνίχου.