Οι μάσκες έπεσαν και εσύ τώρα γυμνός στέκεσαι ανάμεσά τους. Κάποτε σου είπαν πως θέλουν να βουτηχτούν στην αλήθεια σου και πως αντέχουν να ζήσουν κοντά σου. Τα λόγια τους σε έπεισαν και μονομιάς ξεφορτώθηκες κάθε μάσκα που με κόπο είχες περισυλλέξει. Τώρα μόνος έμεινες και μαζί τους απροστάτευτος βουλιάζεις σε μια θάλασσα άψυχων προσώπων. Οι μάσκες έπεσαν, μα ποτέ δεν υπήρξαν άνθρωποι να τις φορέσουν. Μείνε μαζί μου…

Θα απορείς που θέλω τώρα στο ψέμα να σε ντύσω, μα δεν υπάρχει άλλος τρόπος να συνεχίσεις να ζεις μαζί τους. Θα σου χαρίσω μια μάσκα για κάθε ανούσια περίσταση, για κάθε ψεύτικη γιορτή, για κάθε δήθεν θλίψη. Χρώματα θα πνίξουν το πρόσωπό σου. Με ένα πινέλο, χαμόγελο θα σου χαρίσω. Όσα δάκρυα και να χύσεις κανείς δεν θα μπορέσει να τα δει. Τα δάκρυα σου για εκείνους δεν θα είναι παρά σταγόνες βροχής. Εγώ η ίδια θα τις βάζω, κάθε φορά που το πρέπον θα είναι μαζί τους εσύ να κλαις. Μείνε ακίνητος…

Δοκίμασε αυτήν, και αυτήν, και αυτήν! Δες πόσες μάσκες. έχω, ενα σωρό! Γιατί με κοιτάς έτσι, ακόμα απορείς; Δε σου ζητώ στην υποκρισία και το ψέμα να βουτήξεις, μόνο το πρόσωπο σου από εκείνους για πάντα να το κρύψεις. Οι άνθρωποι αγαπούν εκείνο που λογικό φαντάζει. Ότι δεν μπορούν να καταλάβουν, καταδικασμένο στην μοναξιά βουλιάζει. Δοκίμασε αυτήν εδώ! Στάσου μπροστά στον καθρέφτη και κοιτά αυτό που διάλεξα για μια στιγμή να είσαι. Ποιος θα μπορούσε να σου αντισταθεί, ποιος να μην σε αγαπήσει;

-Μα είμαι ένα ψέμα!

-Σιωπή! Εσύ είσαι το μόνο αληθινό εδώ. Οι μάσκες που σου χάρισα πιο αληθινές δεν θα μπορούσαν να ‘ναι. Θα φοράς μια ανάλογα με την περίσταση και έτσι προστατευμένος θα ‘σαι.

Η ώρα πέρασε, να έρθεις αύριο πάλι. Να έρθεις με την φαρέτρα σου, αλλά στα σωθικά της να μην υπάρχουν πια αιχμηρά βέλη. Επτά μάσκες θα σου δώσω αύριο και θέλω μέσα να τις βάλεις. Πόνο, θλίψη, χαρά, συγκίνηση, συμπόνια, έκπληξη, φόβο, όλα θα σ’ τα χαρίσω.

Να έρθεις αύριο, είμαι μεγάλος πια, κουράστηκα. Άσε ανοιχτή την πόρτα φεύγοντας, ο φόβος τους με κρατάει ασφαλή. Καλό βράδυ, να προσεχείς. Μέχρι αύριο…