Ακριβές αντίγραφο ή όχι, επικυρωμένο ή δε βαριέσαι, μήπως κακοτυπωμένο πρωτότυπο, όλο σκιές μουτζούρες κομμένα κομμάτια κι άλλες σκιές, να μη βγάζεις τα γράμματα, να λείπουν σειρές, αυτό τώρα είναι 2 ή 9, αν αυτό είναι 2 τότε εκείνο θα είναι 9, αλλά αν αυτό είναι 9 μήπως εκείνο είναι 1; Μύρισ’ τα νύχια σου και προχώρα, δεν θα χάσουμε τη μέρα μας εδώ.

Πόσοι άνθρωποι ζουν απ’ τις φωτοτυπίες. Πόσες φωτοτυπίες αλήθεια να βγαίνουν στην Αθήνα σε μια μέρα μόνο από τους δικηγόρους. Λες και δε μας έφτανε το λάιφ στάιλ και τα σχετικά, έχουμε και τις φωτοτυπίες να ροκανίζουν κάθε υπόλοιπο οικολογικής μας συνείδησης.

Κάπου ανάμεσα στη χαρτούρα φοβάσαι πως θα χαθεί το νόημα. Το νόημα και το νήμα, αυτό που μας δένει στη ζωή. Πώς γίνεται να θεωρεί η χαρτούρα πως άνευ αυτής δεν υπάρχει ζωή; Δεν έχεις δουλέψει ποτέ, αν δεν φέρεις τα ένσημά σου. Δεν έχεις χάσει τον άνθρωπό σου, χωρίς την ληξιαρχική πράξη θανάτου. Και να ‘ναι ακριβές αντίγραφο παρακαλώ.

Θεούλη μου, άμα το καλοσκεφτείς είναι να λωλαίνεσαι. Γι’ αυτό δεν πρέπει να σκέφτονται οι άνθρωποι σήμερα πολύ. Όσοι πάλι αρνούνται να απαρνηθούν το προνόμιο αυτό, οφείλουν να αποκτήσουν σιδερένια άντερα. Ειδάλλως παν’ χαμένοι και το φταίξιμο θα ‘ναι όλο δικό τους.

Η φωτοτυπία. Φαινομενικά αθώα. Κοστίζει κι ελάχιστα. Είναι κι ασπρόμαυρη, ταπεινή, διακριτική, ένα- δυο φύλλα χαρτί. Κάποια στιγμή όμως πληθαίνει κι αυγαταίνει. Γίνονται τόμοι, σελίδες επί σελίδων, τις κουβαλάς, τις χάνεις και πανικοβάλλεσαι, τις βρίσκεις και ξεμεσιάζεσαι, χαλάς τα μάτια σου να τις διαβάσεις, γράφεις, σβήνεις, απαριθμείς, κι έπειτα τις ξαναβγάζεις φωτοτυπίες.

Φωτο-τυπία. Το τύπωμα του φωτός. Κι ας είναι όλο σκιές και σκοτάδια, κι ας μιλάει για πληγές, για θανάτους, για διαζύγια. Θα μπορούσε να μιλάει για παιδιά που παίζουν, για ηλιόλουστες Κυριακές, θάλασσες και βουνά και πεύκα και θυμάρια.

Και στο Δημοτικό, φωτοτυπίες έβγαζε η δασκάλα μας κάτι σχέδια για την ώρα της Ζωγραφικής. Ασπρόμαυρες αλλά εμείς δεν κολώναμε. Τις κάναμε μες στο χρώμα, κι ούτε μας ένοιαζε αν το παρακάναμε.

Τώρα βέβαια να αρχίσω με το στάμπιλο την φωτοτυπία της δήλωσης φορολογίας εισοδήματος δεν το κάνω … ας είναι.

Στο κάτω-κάτω της γραφής το άσπρο-μαύρο είναι κομψό. Λιτό κι απέριττο.

Κι άμα διαβάζεις για λουλούδια δε σε νοιάζει που ‘ναι μαύρα τα γράμματα.