Είμαστε η γενιά που ζει κάτι περίεργο. Η γενιά που για πρώτη φορά στα χρονικά πρέπει να μείνει σπίτι. Να τεμπελιάσει και να κάθεται μπροστά στην τηλεόραση, τρώγοντας πατατάκια βουτηγμένα σε παγωτό (τι όχι;) για να σώσει τον κόσμο. Και το κάνουμε.
Λέω γι’ αυτό που διπλοτσεκάρουμε συνεχώς τους γονείς μας με τηλέφωνα και φράσεις όπως “Είσαι σίγουρα σπίτι; Στείλε τώρα φωτογραφία στον καναπέ με πιτζάμες και background την τηλεόραση να παίζει Στην υγειά μας βρε παιδιά. ΤΩΡΑ.”
Δεν μιλώ για εκείνους που έβγαιναν για “βολτίτσες και φρεντάκι στην παραλαya”, ούτε για αυτούς που μαζεύονταν σε σπίτια με άλλα 10 άτομα για να παίξουν Monopoly (δεν την τελειώσατε ποτέ παιδιά, δεν θα την τελειώσετε απόψε), και φυσικά ούτε για όσους επισκέπτονται τους γονείς τους στα χωριά με δώρο σιροπιαστά κι έναν ιό.
Αλλά για εκείνους που πλέον μαθαίνουν να μαγειρεύουν για να μη χρειαστεί να πάρουν φαγητό από τους γονείς τους.
Εκείνους που στα social media προσπαθούν με χιούμορ να δώσουν χρώμα σε μια κατάσταση μάλλον μαύρη.
Εκείνους που προσπαθούν να τελειώσουν ΟΛΑ τα βιβλία που αγόρασαν ΟΛΑ τα προηγούμενα καλοκαίρια.
Εκείνους που μιλάνε κάθε μέρα με αυτούς που αγαπάνε με τηλέφωνα, με κάμερες, με ηχογραφήσεις, ακόμα κι απ’ τα μπαλκόνια τους.
Μιλώ για έναν ολόκληρο πλανήτη σε απόλυτο sync. Για πρώτη φορά να παλεύει για ένα κοινό στόχο, βρίσκοντας τους πιο δημιουργικούς τρόπους για να βοηθήσει ο ένας τον άλλον. Ακόμα κι αν αυτό είναι ένα challenge στο Instagram.
Μας μίλησαν για social distancing. Μας ζήτησαν να #μένουμεσπίτι. Αυτό που δεν πίστευαν είναι ότι μπορεί να μην ήμασταν έτοιμοι, αλλά γίναμε έτοιμοι.
Γιατί μέσα από αυτό το περίεργο που ζούμε, ίσως γίνουμε καλύτεροι. Ίσως εκτιμήσουμε καλύτερα μια αληθινή κουβέντα μέσα στο σπίτι από ένα “πέρασμα” των τυπικών νέων σε ένα μπαρ με δυνατή μουσική. Ίσως πια όταν ρωτάμε τους γονείς μας “τι κάνεις” να περιμένουμε να ακούσουμε πραγματικά τι θα μας πουν. Χωρίς να βιαζόμαστε να κλείσουμε το τηλέφωνο. Και ίσως όταν πλέον βλέπουμε από κοντά αυτούς που αγαπάμε σταματήσουμε να χαιρετιόμαστε τυπικά και να αρχίσουμε τις σφιχτές, αληθινές αγκαλιές, σαν αυτές που γίνονται στα αεροδρόμια.
Οι επόμενες μέρες έρχονται και θα είναι δύσκολες. Θα βαρεθούμε, θα κουραστούμε, θα τρομάξουμε και θα στεναχωρηθούμε, αλλά, guess what COVID-19.: Είμαστε δυνατοί, έχουμε ήδη πάει σούπερμαρκετ και είμαστε πιο έτοιμοι από ποτέ να γίνουμε superheroes με μπέρτα μας την κουβέρτα μας.
