Γεννήθηκα αρχές του ‘94. Θυμάμαι όλα σχεδόν τα θρυλικά καρτούν, τις σειρές, τα ήθη, τα ντυσίματα, τα παιχνίδια. Τις πραγματικές αταξίες μου, τις περιπέτειες και την εφηβεία μου. Ομολογώ ωστόσο πως δεν ξέρω σε ποια γενιά πραγματικά ανήκω και γιατί πρέπει κάπου να ανήκω. Ανήκω σε μένα. Ή και όχι. Πάντως, κάπως και κάπου πρέπει να νιώθω πως ανήκω. Γιατί έτσι μου έμαθαν. Ή και όχι.
Τι πάει να πει παιδί του ’90, του ’80, του ’70;
Πάει να πει έτσι μας έμαθαν. Πάει να πει πως έχεις μια κάποια χρονολογική ταυτότητα. Εγώ ας πούμε πως ανήκω σε εμένα, και πάλι όμως μια γενιά πίσω μου αλλά και μπροστά μου επηρεάζει το “εγώ” μου στο σήμερα και στο αύριο.
Και κάπως έτσι μόλις θυμήθηκα πως το 2006 ήμουν 12 χρονών. Άρχισα να μπαίνω στην εφηβεία. Όσο βάδιζα προς τα εκεί τα πράγματα άλλαζαν και έπαιρνα σιγά σιγά τον δικό μου έλεγχο σε ότι μου συνέβαινε. Φορούσα ρούχα που μου άρεσαν και τα επέλεγα εγώ, όχι η μητέρα μου. Άρχισα να ακούω συνειδητά μουσική και να αγοράζω τα πρώτα μου cd. Άρχισα να έχω χόμπι που οι δικοί μου ούτε καν γνώριζαν ότι μου άρεσαν. Άρχισα να έχω σχέσεις. Έκανα τα πρώτα μου βήματα στην έξω ζωή. Μπορώ να θυμηθώ ακριβώς τι ήταν στη μόδα και τι όχι. Μπορώ να σου πω επίσης πως η γενιά του σήμερα είμαστε όλοι εμείς. Παιδιά των 70s, των 80s, των 90s και των 00s. Παιδιά και ενήλικες που πασχίζουν να μοιάζουν cool, ενώ δεν είναι. Ενώ δεν θέλουν. Η μήπως θέλουν;
Ανεξάρτητα με το πότε γεννήθηκα, εγώ αγαπώ την δεκαετία του ’90
Συγκεκριμένα, ανήκω στη γενιά των 28άρηδων και έχω να αναφέρω πως τα ”θεματάκια” μας είναι αρκετά και όχι τόσο επιπόλαια. Κλείνοντας πολύ πρόσφατα τα 28 μου λοιπόν, έκανα μια ανασκόπηση και αποφάσισα να ρίξω λίγο φως στις σκοτεινές πλευρές αυτής της ηλικίας.
Η γενιά μου ζει την εποχή της ματεριαλιστικής λαιμαργίας και του στάτους των κοινωνικών τάξεων. Μας παρατηρώ να γινόμαστε αυτό που απευχόμασταν. Να βλέπουμε αδικίες και να μη μιλάμε. Να προσπαθούμε να εντυπωσιάσουμε με την ‘άνεσή’ μας αλλά από μέσα μας να τρέμουμε να είμαστε αποδεκτοί και στην ουσία να μην έχουμε ανθρώπους τριγύρω μας πραγματικά ευτυχισμένους. Ίσως και εμείς μέσα σε αυτούς να μην νιώθουμε ευτυχισμένοι.
Η γενιά μου είναι πολύ κουρασμένη. Προσπαθεί να καταλάβει τι κάνει λάθος και πώς θα καταφέρει με τον πιο σύντομο τρόπο και από τον πιο σύντομο δρόμο να τα κάνει όλα γρήγορα και μάλιστα σωστά. Ψάχνει για έξυπνες και αποτελεσματικές λύσεις. Καμουφλάρεται πίσω από φίλτρα, αναζητά την αποδοχή και περιφέρει το ‘εγώ’ της στα κοινωνικά δίκτυα. Εκεί συχνάζει, εκεί φλερτάρει, εκεί ψυχοπλακώνεται, εκεί γεμίζει, εκεί κατά κύριο λόγο αδειάζει. Κι ας μεγάλωσε σε αλάνες. Κι ας χτυπάει η καρδιά της μόνο εκεί.
Η γενιά μου είχε πρωτιές, κι ας μην της φαίνεται με την πρώτη. Ήθελε να αλλάξει πολλά, κυρίως τον κόσμο. Είχε και έχει ένα αληθινό coolness, το οποίο όλο και χάνεται στη προσπάθειά της να ζει με αυτό παρά μόνο για να το χρησιμοποιεί 8 στις 10 φορές σαν προσωπείο. Η γενιά μου ενθουσιάζεται, κι ας θεωρεί τον ενθουσιασμό αδυναμία. Η γενιά μου είναι δοτική, κι ας μην έχει την μπέσα να δείξει αυτά που αισθάνεται.
Σε μια παράλληλη πραγματικότητα
Ένα ρεαλιστικό σενάριο θέλει τους σημερινούς έφηβους να είναι πιο ενημερωμένοι από ποτέ. Μας προσπερνούν κουνώντας μας το χέρι, με ένα πλατύ χαμόγελο επειδή αντιλήφθηκαν από νωρίς πως η αλληλεγγύη είναι ο μοναδικός τρόπος να συνυπάρξεις με τον εαυτό σου και τους υπόλοιπους σε αυτήν τη ζωή. Τα πιο νέα από εμάς παιδιά ήρθαν για να μας βάλουν ευτυχώς τα γυαλιά και για να μας δώσουν απλόχερα αγάπη και αποδοχή που οι πιο μεγάλοι δυσκολεύονταν και δυσκολεύονται ακόμα να δώσουν στον εαυτό τους. Το διαφορετικό το έκαναν κομμάτι τους. Όπως οφείλει να κάνει κάθε άνθρωπος και κάθε πολιτισμός.
Η νέα γενιά απλά ξέρει. Ξέρει πως οι ψυχολογικές διακυμάνσεις και δυσκολίες της καθημερινότητας συνδέονται ουσιαστικότερα με τον περίγυρό της. Η νέα γενιά βλέπει επιτέλους ένα παράθυρο και όχι έναν τοίχο.
Το νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις
Αυτό το άρθρο συνδυάζει προσωπικά βιώματα αλλά και παρατήρηση τρίτων προσώπων. Βγαίνοντας από τον φαύλο κύκλο των ιδεών μου αλλά και των όσων γνώρισα, είδα και βλέπω καθαρά πως πολλά θετικά δεν ευδοκίμησαν γιατί η τοξικότητα των κόμπλεξ είναι ισχυρότερη. Κοινώς, δεν ξέρω ακόμα αν μάθαμε πραγματικά τι πάει να πει να βιώνεις αυτό που ζεις, γιατί θεωρούμε καθήκον μας να μην κάνουμε λάθη και αυτό για κάποιον οξύμωρο λόγο κατέληξε να είναι πιο σημαντικό από το να απολαμβάνουμε απλά την κάθε μας στιγμή.
Καταλήγω λοιπόν στο εξής: Η κάθε γενιά και ο κάθε άνθρωπος έχουν έναν ρόλο να φέρουν εις πέρας σε αυτή τη ζωή. Κάποιους ρόλους ευτυχώς τους επιλέγουν και κάποιους άλλους δυστυχώς τους δέχονται ανεπιστρεπτί. Και όλα κρίνονται στο μονοπάτι. Στο μονοπάτι και στο αναπόσπαστο δικαίωμα του καθενός για τον δρόμο που θα ακολουθήσει. Μπορούμε αλήθεια να υλοποιήσουμε πολλά και η κάθε γενιά έχει την ομορφιάς της. Την δική της μοναδικότητα.
Το όλο ζήτημα είναι τι κάνουμε με τον χρόνο που μας δίνεται. Το όλο τελικά ζήτημα είναι να καταλάβουμε πως τίποτα δεν θα έχει αξία, αν δεν το κάνουμε εμείς να μετράει. Αν δεν το απολαύσουμε. Αν δεν το ενισχύσουμε. Αν δεν νιώθουμε ζωντανοί.
Προς όλους τους συνομήλικους, τα παιδιά, τους γονείς αλλά και όποιον χρειάζεται να το διαβάσει: Είστε ακριβώς εκεί που θα έπρεπε να είστε. Κι αν δεν το νιώθετε, τότε αλλάξτε εικόνα και δείτε τη μεγαλύτερη. Εκείνη που κεντράρει στην καρδιά και ύστερα στο μυαλό σας!
