Οι σκέψεις, ο νους, το στόμα, η γλώσσα  είναι τα βασικά μας χαρακτηριστικά για να επικοινωνούμε εμείς οι άνθρωποι. Με αυτά επεξεργαζόμαστε, ακούμε, καταλήγουμε, παίρνουμε αποφάσεις.

Ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα του νου μας είναι η διαρκής περιπλάνηση, δηλαδή λειτουργεί με αυτόματο τρόπο. Οι σκέψεις έρχονται και φεύγουν συνεχώς. Αν επιχειρήσουμε να τις καταστείλουμε, θα το καταφέρουμε μετά από πολλές προσπάθειες και ακόμη και τότε μόνο για ένα μικρό χρονικό διάστημα. Το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου που είμαστε ξύπνιοι, ο νους μας περιπλανιέται είτε στο παρελθόν είτε στο μέλλον, στις σκέψεις που μας απασχόλησαν στο παρελθόν, στα προβλήματα του παρελθόντος ή στα μελλοντικά μας σχέδια, στους στόχους και στους φόβους μας.

Κοινώς, δεν σταματάμε ποτέ να σκεφτόμαστε.

Τώρα, όταν  κάτι σε απασχολεί και πολιορκεί τις σκέψεις σου, οι επιλογές είναι δύο.

Να μιλήσεις, να συζητήσεις και να το μοιραστείς με τον άμεσα ενδιαφερόμενο  ή να σιωπάσεις.

Γιατί όμως η δεύτερη επιλογή συνήθως μας προκαλεί τρόμο;

Μάθαμε από μικροί  πως πρέπει ό,τι κάνουμε να το λέμε στους γονείς μας, να εξωτερικεύουμε τα συναισθήματα μας στους δικούς μας ανθρώπους (πράγμα όντως υπέροχο) και κάθε μας άγχος και πρόβλημα να το ερμηνεύουμε με λόγια. Σωστό! Είναι κι αυτές οι φορές όμως που η σιωπή είναι τόσο λυτρωτική. Σχεδόν ανακουφιστική κι άκρως απαραίτητη. Σου δίνει χρόνο να σκεφτείς πιο καθαρά, να φιλτράρεις, να συντονίσεις σκέψεις και συναισθήματα (που σπάνια συναντιούνται και συγχρονίζονται).

Η σιωπή είναι ( ξεκάθαρα) μέρος της ενήλικης ζωής μας μιας και οι εμπειρίες μας, μας έμαθαν πως το να κρατάς την σκέψη σου και να μην την εκτοξεύεις απευθείας καταπάνω σε κάποιον, τις περισσότερες φορές, είναι ότι πιο σωστό μπορείς να κάνεις. Φοβόμαστε το κενό που δημιουργεί η παύση. Πόσες φορές όμως έχεις πιάσει τον εαυτό σου να εύχεται να γυρίσει τον χρόνο παίρνοντας πίσω αυτά, που με κύριο γνώμονα τον θυμό ,είπε σε κάποιον πληγώνοντας τον;

Πόσες αποφάσεις πήρες κυριευμένος από φόβο ή έλλειψη ψυχραιμίας που σε οδήγησαν σε λάθη;

Όχι, η σιωπή είναι ιερό σκαλοπάτι στην σωστή διάγνωση της κατάστασης.  Η σιωπή είναι ΤΟ σκαλοπάτι προς την ψυχική μας ηρεμία. Η σιωπή σε βοηθά να έρθεις λίγο πιο κοντά με αυτά που πραγματικά ζουν μέσα σου, με τις αληθινές σου ανασφάλειες και τελικά να τοποθετήσεις τις εμπειρίες σου στις  σωστές κατηγορίες, μιας και δεν βιώνουμε απλώς τις εμπειρίες μας, αλλά τις κατηγοριοποιούμε ως καλές ή κακές. Κρίνουμε όλα όσα μας συμβαίνουν και όλους όσους συναντάμε στη ζωή μας κι αυτόματα τους καταχωρεί το μυαλό σε πλαίσια. Αυτά τα πλαίσια κινδυνεύουν από τα συναισθήματα μας να διαστρεβλωθούν και σε αυτό εδώ το σημείο λοιπόν χρειάζεται η αποστασιοποίηση και η σιωπή.

Η σιωπή μπορεί να αλλάξει την οπτική, την γωνία σου, τον δρόμο σου ολόκληρο.

Μην την φοβάσαι. Στην αρχή για να σου σπάσει τον τσαμπουκά θα σε τρομάξει τραμπουκίζοντάς σε, κάνοντάς σε να υποφέρεις από αμηχανία. Δεν είναι εύκολο να είσαι  εσύ, μόνος με τις εκατοντάδες σου σκέψεις . Αλλά ακόμη κι αν βάλεις τα δυνατά σου να μην ακούσεις, να μην συμμεριστείς τις σκέψεις σου, οφείλω να σου πω  πως το εγχείρημα αυτό είναι καταδικασμένο από την αρχή να αποτύχει.

Οι σκέψεις είναι εκεί και πάντα θα είναι. Αυτό που είναι στο χέρι μας είναι ο τρόπος που θα τις διαχειριστούμε, που θα τις κρατήσουμε ή θα τις στείλουμε μακρυά (ο κίνδυνος να επιστρέψουν δυνατότερες υπάρχει πάντα σε ένα τρομακτικό ποσοστό της τάξεως του 98%).

Άρα, ό,τι κι αν κάνεις, στο τέλος θα πρέπει αν τις αντιμετωπίσεις ώστε να προχωρήσεις ένα βήμα μπροστά.

Για αυτό την επόμενη φορά που θα νιώσεις πως θες να μείνεις μόνος, μην πανικοβληθείς. Είναι η ανάγκη του ίδιου σου του εαυτού να σε γνωρίσει καλύτερα και γιατί όχι να πατήσετε παρέα το κουμπί της επανεκκίνησης.