Όλα είναι θέμα ισορροπίας. Όπως μια καλή ομάδα χρειάζεται έναν ηγέτη, έναν σουτέρ και έναν τύπο που δεν φοβάται να βουτήξει για το χαμένο ριμπάουντ, έτσι και η πίτσα χρειάζεται τη σωστή βάση, την απόλυτα γευστική σάλτσα και το ιδανικό τυρί να λιώνει.
Να ξεκινήσω από τη βάση: πρέπει να είναι λεπτή, αλλά όχι τόσο λεπτή που να σκίζεται όταν την πιάνεις, σαν να κάνεις airball από τα δύο μέτρα. Κρατσανιστή, αλλά όχι σκληρή. Σκέψου έναν καλό πόιντ γκαρντ: κρατάει τα πράγματα σταθερά και σουτάρει όποτε χρειάζεται.
Μετά, πάμε στη σάλτσα. Δεν θέλεις κάτι βαρύ, ούτε κάτι που να κάνει την πίτσα να μοιάζει με λάσπη. Η σωστή σάλτσα είναι σαν μια καλή πάσα—δεν είναι υπερβολική, αλλά δίνει νόημα στο παιχνίδι.
Το τυρί… αχ, το τυρί. Είναι το τρίποντο της πίτσας. Το σημείο που όλοι σηκώνουν τα χέρια τους στον αέρα και πανηγυρίζουν.
Προφανώς και δεν θα αφήσω παραπονεμένα τα toppings. Εδώ είναι που ξεκινούν οι διαφωνίες συνήθως. Κάποιοι θέλουν ανανά (αυτούς τους αποφεύγω επιμελώς). Άλλοι ορκίζονται στο πεπερόνι, όπως εγώ. Το πεπερόνι είναι κάτι σαν τον MVP της ομάδας: δίνει χαρακτήρα, πικάντικο τόνο, και κάνει τα πράγματα ενδιαφέροντα.
Τώρα, το θέμα του μοιράσματος αυτής της υπέροχα μοναδικής πίτσας. Εδώ αρχίζει η αληθινή μάχη. Γιατί, εξυπακούεται, πως δεν είναι όλες οι πίτσες ίδιες. Αν μιλάμε για εκείνη την τέλεια πίτσα που μόλις βγήκε από τον φούρνο, με το τυρί να λιώνει και να κάνει αυτά τα μικρά οργασμικά «κρακ» καθώς δαγκώνεις, συγγνώμη, αλλά δεν τη μοιράζομαι.
Είναι σαν να είσαι ο Curry και να έχεις την μπάλα στο τελευταίο δευτερόλεπτο: δεν τη δίνεις, τη βάζεις μόνος σου. Δεν είναι θέμα εγωισμού, είναι θέμα αποστολής και buzzer beater!
Φυσικά, αν έρθει κάποιος φίλος και με κοιτάξει με εκείνο το βλέμμα του κουταβιού λέγοντας αθόρυβα «ένα κομμάτι μόνο;», μπορεί και να λυγίσω.
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι η ζωή μοιάζει με την πίτσα. Όλα είναι καλύτερα όταν τη μοιράζεσαι, αλλά μερικά πράγματα αξίζουν να τα κρατάς για τον εαυτό σου. Όπως το τέλειο κομμάτι που έχει λίγο παραπάνω πεπερόνι από τα υπόλοιπα. Κι αν ποτέ σου προσφέρω το τελευταίο μου κομμάτι, να ξέρεις: ή σε αγαπάω πολύ ή έχω ήδη κλέψει το καλύτερο.
Τώρα που το σκέφτομαι υπάρχει και μια φορά που έδωσα το τελευταίο μου κομμάτι. Ήταν μια βραδιά που θα θυμάμαι για πάντα… Ή τουλάχιστον νομίζω, γιατί δεν πρόλαβα να δοκιμάσω άλλη μπουκιά. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
(Ίσως την πω κάποια στιγμή τρώγοντας πίτσα.)
