Και ξαναλέω μπορεί. Γιατί ενώ η «ηλικιακή κρίση» έχει γίνει σαν φράση διαδεδομένη, ίσως και λίγο «της μόδας» ειδικοί αναφέρουν ότι υπάρχει μια ηλικία, εκεί γύρω στα 26-27 όπου χτυπάνε κάποια καμπανάκια χαμηλής αυτοεκτίμησης και άγχους για τις επιλογές του παρελθόντος, το σήμερα αλλά και για το πώς θα εξελιχθεί το μέλλον.

Ένα μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων που βιώνουν αυτή τη δύσκολη περίοδο απασχολείται με θέματα εργασιακά κυρίως π.χ. για το αν έχουν ακολουθήσει το επάγγελμα που θα ήθελαν, πόσο θα χρειαστεί για να ανελιχθούν ή ακόμη χειρότερα πόσο σύντομα θα βρουν δουλειά. Αυτό έχει δείξει έρευνα του LinkedIn, αν και δεν είναι δύσκολο να το φανταστεί κάποιος είτε που έχει περάσει από αυτή την ηλικία ή ακόμη και κάποιος που την προσεγγίζει. Αμέσως μετά έρχεται το άγχος της ανεξαρτησίας, π.χ. αν θα μπορούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις της καθημερινότητας, αν θα μπορέσουν να ζήσουν μόνοι τους, αν θα μπορέσουν να αποκτήσουν κάτι δικό τους. Τέλος, εκτός δεν θα μπορούσε να βρεθεί και η ανασφάλεια η οποία έχει να κάνει με την εύρεση του κατάλληλου για αυτούς συντρόφου.

Σύμφωνα με τον ψυχολόγο Alex Fowke η κρίση αυτή περιγράφεται ως «μια περίοδος ανασφάλειας, αμφιβολίας και απογοήτευσης για τη σταδιοδρομία, τις σχέσεις και την οικονομική κατάσταση η οποία έχει να κάνει σε έναν βαθμό με το πέρασμα από την εφηβεία στην ενηλικίωση, κάτι που συμβαίνει λίγο μετά το τέλος των σπουδών, και μπορεί να διαρκέσει μέχρι και 11 μήνες.»

Βέβαια αυτές οι περίοδοι αναζήτησης καταλήγουν σε πολλές περιπτώσεις σε εξέλιξη εργασιακή και προσωπική. Και αυτό γιατί οποιαδήποτε περίπτωση εσωτερικής αναζήτησης όταν αντιμετωπίζεται σωστά, έχει κάτι θετικό για όποιον τη βιώνει. Σου δίνει τη δυνατότητα να κάνεις ένα βήμα πίσω, να δεις την κατάσταση από απόσταση και να βελτιώσεις ότι δεν σου αρέσει.