Τη στιγμή που πληκτρολογούνται αυτές οι γραμμές δεν ξέρω αν θέλω ή μπορώ να γίνω μητέρα.
Δεν φαντάζομαι τον εαυτό μου να κάνει το βήμα για μια τεκνοθεσία, πόσο μάλλον διακρατική, μετακομίζοντας ουσιαστικά για τουλάχιστον έναν χρόνο σε άλλη ήπειρο και υιοθετώντας έναν ολοκληρωτικά διαφορετικό τρόπο ζωής. Οι συζητήσεις περί μητρότητας με βρίσκουν είτε σε ρόλο βουβού παρατηρητή είτε λίγο άβολη, να μην αντιλαμβάνομαι γιατί ένα τέτοιο θέμα πρέπει συχνά να γίνεται αντικείμενο δημόσιας συζήτησης.
Με το ίδιο μούδιασμα ξεκίνησα να διαβάζω τη συνέντευξη της Χριστίνας Κοντοβά στην Κέλλυ Σταυροπούλου και την Vogue για το ταξίδι στην Ουγκάντα και την διαδικασία υιοθεσίας της μικρής Ada.
Ασυναίσθητα συγκρατώ φράσεις και λέξεις: «κατάθλιψη», «η υιοθεσία είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει στη ζωή μου», «αποτυχημένες εγκυμοσύνες», «άλλαξα», «μεγάλωσα με το αφήγημα», «φοβόμουν», «πάντα θέλουμε να μας αποδεχτούν», «εκείνη με σώζει». Ασυναίσθητα με βρίσκω να ταυτίζομαι με σημεία μιας ιστορίας που είναι τόσο ιδιαίτερη, απομακρυσμένη από εμένα αλλά σε αυτή διαβάζω σε αυτή μπορείς να διαβάσεις τις ζωές χιλιάδων γυναικών.
Τα λόγια της εκπέμπουν βαθιά ευγνωμοσύνη, άφιλτρο αυτοσεβασμό και θαρραλέα ειλικρίνεια.
Η Χριστίνα Κοντοβά απεκδύεται την σύγχρονη ωραιοποίηση που συχνά συνοδεύει το θέμα «γυναίκα/μητρότητα», κυρίως στα social media. Δεν υπάρχει «success story» και «how to». Υπάρχει ζωή. Με δυσκολίες, αναθεωρήσεις, αλλαγές, αμφισβητήσεις και αδυναμίες.
«Ευχαριστώ κάθε μέρα για την ευκαιρία που έδωσα στον εαυτό μου να γίνω μητέρα», εξομολογείται λίγο πριν το τέλος της συνέντευξης.
Μέχρι το σήμερα και αυτό το «ευχαριστώ» που ο καθένας καθημερινά οφείλει στον εαυτό του για όσα του χάρισε, η Χριστίνα Κοντοβά ήταν εγώ, εσύ και τόσες άλλες γυναίκες που η εγκυμοσύνη τους δεν προχώρησε. Που ακολούθησαν επί χρόνια μοτίβα ζωής που επικροτούσε με ευλάβεια η εκάστοτε κοινωνία: Σπουδές, σύντροφος, οικογένεια. Γυναίκες που ένιωσαν ότι τα όνειρά τους δεν συμβαδίζουν με την ιδέα της απόκτησης ενός παιδιού. Φοβήθηκαν πως η μητρότητα «θα στερήσει την απόλαυση όσων με κόπο κατέκτησαν», όπως η ίδια ένιωσε. Άλλαξαν, αναθεώρησαν και πήραν γενναίες αποφάσεις σε μια εποχή μηδενικής προβλεψιμότητας. Νέες αρχές που αναπόφευκτά σημαδεύτηκαν με όσα συνοδεύει καθετί καινούργιο: φόβο, δυσκολία, ακόμα και κατάθλιψη. Τρόμο για το πώς ο περίγυρος θα δεχθεί αυτή την αρχή. Μέχρι τη στιγμή που αποφασίζουν πως θέλουν να ζήσουν όλα τα συναισθήματα που οι ίδιες επέλεξαν για τον εαυτό τους. Και τον ευγνωμονούν γι’ αυτό.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η Χριστίνα Κοντοβά κατάφερε ανεπιτήδευτα και με ειλικρινή φυσικότητα να μιλήσει για όσα αφορούν τη μητρότητα αλλά, μέχρι και σήμερα, δεν τους έχει δοθεί στο δημόσιο χώρο η θέση που τους αξίζει. Όσα μια γυναίκα σκέφτεται και βιώνει μέχρι να πάρει την απόφαση ότι θέλει να γίνει μητέρα ή ότι δεν νιώθει αυτόν τον δρόμο αρκετά δικό της για τον περπατήσει. Τη δυσκολία μέχρι να τα καταφέρει και τη διαρκή ανησυχία για το τώρα, το μετά και το γύρω.
Η αφήγηση ενός ταξιδιού ζωής στην Ουγκάντα με τελικό προορισμό την μητρότητα, έστρεψε τα φώτα εκεί που ανέκαθεν έπρεπε να είναι: στη γυναίκα.
Χωρίς ωραιοποιήσεις, απλουστεύσεις, αποσπασματικές αλήθειες και παρωπίδες. Και σε αυτό ίσως οφείλει και την οικειότητα που εκπέμπει: Στην αυτονόητη –αν και ακόμη δεν έχουμε φτάσει ως κοινωνία σε αυτό το σημείο– παραδοχή ότι η μητρότητα δεν είναι απαρέγκλιτη συνέχεια της γυναίκας, αλλά επιλογή. Μια «νέα αρχή που δεν έχει τέλος» σε μια ζωή πολλών ήδη χιλιομέτρων, αποτυχιών, φόβων, αναθεωρήσεων και περίσσειας δύναμης.
